Ο μποξέρ Ν. Παππάς, η Ζ. Κωνσταντοπούλου, ο Κ. Βελόπουλος, ο Π. Πολάκης δεν είδαν φως και μπήκαν στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή. Κάποιοι τους ψήφισαν. «Μετά λόγου γνώσεως» και απολύτως συνειδητά. Το ίδιο ισχύει και για όσους ακολούθησαν το fake αφήγημα, μια αλληλουχία τερατολογιών και ένα συρφετό αδίστακτων, οι οποίοι εντελώς ψυχρά και κυνικά εργαλειοποίησαν την τραγωδία των Τεμπών.

Ολως τυχαίως, τα εν λόγω πρόσωπα έχουν κοινά χαρακτηριστικά, αλλά και τη στήριξη αριθμητικά όχι αμελητέων κοινωνικών ομάδων. Ενα από τα κοινά χαρακτηριστικά τους είναι ότι στα δύσκολα το βάζουν στα πόδια. Τρέχουν γρήγορα. Είναι τζάμπα μάγκες. Και στην πραγματική ζωή τους είναι δειλοί. Κι όμως υπάρχουν συμπολίτες μας, που επιβραβεύουν τέτοιους ανθρώπους. Επιβραβεύουν τη θρασυδειλία, την πολιτική αλητεία, την πολιτική διαταραχή και την εμμονή στα ψέματα.

Τις μπουνιές στον δημοσιογράφο Ν. Γιαννόπουλο, ο Ν. Παππάς τις έριξε πισώπλατα, το έβαλε στα πόδια, κρύφτηκε για να αποφύγει την αυτόφωρη σύλληψη, άλλαξε χώρα, από το Βέλγιο βρέθηκε μάλλον στη Γερμανία και μετά καλά προστατευμένος κατέφυγε στο πληκτρολόγιο, μασώντας τα λόγια του για να δικαιολογήσει την αλήτικη συμπεριφορά του. Στα πόδια το βάζει και η «γενναία» Ζ. Κωνσταντοπούλου, όταν κάποιος αποκαλύπτει με στοιχεία τον σεξισμό της, την εχθροπάθειά της και την ασύδοτη υποκρισία της. Το ίδιο κάνει και ο γνωστός μαχαλόμαγκας Π. Πολάκης, κάθε φορά που είναι να δικαστεί σε κάποιο δικαστήριο ή να πάρει μέρος σε μια δύσκολη ψηφοφορία. Και ο Κ. Βελόπουλος είναι ο πρώτος που εγκαταλείπει τις τερατώδεις ιστορίες που κατασκευάζει, όταν τις βλέπει να καταρρέουν.

Προφανώς κανένας απ’ όλους αυτούς δεν θα ήταν τίποτα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που τους επιβραβεύουν ψηφίζοντάς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ψηφοφόροι-αιμοδότες της τοξικότητας φέρουν μεγάλη ευθύνη. Επιτρέπουν σε τέτοια υπολείμματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας να κάνουν καριέρα πάνω σε χαμένες ζωές, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό να κοροϊδέψουν κατάμουτρα ακόμα και τους ψηφοφόρους τους.

Αυτοί οι θύλακες του παροξυσμού είναι που επιβραβεύουν τους τοξικούς, όταν γεμίζουν την πολιτική αρένα με «πολιτικό αίμα». Π.χ. σε συνθήκες απόλυτης τρέλας ανεβαίνουν δημοσκοπικά η Πλεύση Ελευθερίας και η Ελληνική Λύση.

Σε σχέση με το 2014-2015 αυτοί οι θύλακες ευτυχώς είναι πιο μικροί. Αλλά υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας, ανοίγοντας την πόρτα του φρενοκομείου και απειλώντας την κανονικότητα.