Το ΠΑΣΟΚ παραμένει κολλημένο στα ποσοστά του χωρίς να μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τίποτα από τη «σφαγή» που γίνεται στα αριστερά του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συρρικνωθεί σε μονοψήφιο ποσοστό, η Νέα Αριστερά είναι σχεδόν εξαφανισμένη, ενώ διατηρούν τις δυνάμεις τους με μικρές αυξομειώσεις η Ελληνική Λύση, η Πλεύση Ελευθερίας και το ΚΚΕ.

Ειδικά η Πλεύση Ελευθερίας αξίζει μία ξεχωριστή υπόμνηση: Το προσωποπαγές κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου «τρέφεται» μόνο από ακραίες καταστάσεις. Την περίοδο των μεγάλων συλλαλητηρίων για τα Τέμπη εμφανίστηκε ακόμα και στη δεύτερη θέση, αλλά όταν η θεωρία του ξυλολίου κατέρρευσε από τα επιστημονικά δεδομένα, ξεφούσκωσαν και τα ποσοστά της Πλεύσης. Τώρα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την Εξεταστική Επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ ωθώντας την ατμόσφαιρα στα άκρα με τον πιο ακραίο, επιθετικό και τοξικό λόγο που υπάρχει, μπας και «τσιμπήσει» στις δημοσκοπήσεις ξανά. Διότι, πολύ απλά, είναι ένα κόμμα που δεν μπορεί να σταθεί στην κανονικότητα.

Αφήσαμε για το τέλος τους εν δυνάμει υποψηφίους. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η πιο σίγουρη περίπτωση και είναι θέμα χρόνου να ανακοινώσει επισήμως το κομματικό σχήμα στο οποίο θα ηγηθεί. Βέβαια, επέστρεψε ίδιος και απαράλλακτος όπως ήταν όταν «παραμέρισε»: Αόριστα καταγγελτικός και με τα γνωστά αναμασήματα για πλουτοκρατία και πατριωτικούς φόρους. Μόνο που δεν μας έχει πει ακόμα ούτε τα βασικά, όπως ποια θα είναι τα πρόσωπα που θα τον πλαισιώνουν αλλά και τι ακριβώς εννοεί με τη φορολόγηση του πλούτου. Την τελευταία φορά, πάντως, που είχε ο ίδιος τους «αρμούς» της φορολογικής εξουσίας, είχε τσακίσει τη μεσαία τάξη.

Ακολουθεί η Μαρία Καρυστιανού, η οποία, αν και όταν τελικά το αποφασίσει, θα κληθεί επίσης να παρουσιάσει τους ανθρώπους με τους οποίους θα επιχειρήσει το «μεγάλο που έρχεται», όπως η ίδια το χαρακτήρισε. Και επειδή πολιτική χωρίς θέσεις δεν υπάρχει, θα πρέπει να απαντήσει τι πρεσβεύει για σειρά θεμάτων, από την οικονομία μέχρι την εξωτερική πολιτική. Εκτός και αν ακολουθήσει μονοπρόσωπη, μονοθεματική ατζέντα η οποία δεν οδηγεί ούτε σε κάτι μεγάλο ούτε σε κάτι νέο. Τέλος, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να προχωρήσει σε ανάλογη κίνηση και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, οι θέσεις του οποίου είναι γνωστές. Μένει να δούμε αν θα κάνει το βήμα κόντρα στις απογοητευτικές δημοσκοπήσεις.

Ο χρόνος μέχρι τις εκλογές του 2027 είναι μακρύς. Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να αλλάζει τη χώρα και οι υπόλοιποι θα αλλάζουν ακόμα και θέσεις, μπας και ξεκολλήσουν τη βελόνα. Μόνο που αυτό δεν είναι πολιτική, είναι τακτικισμός.