Το οποίο μετράται στις δημοσκοπήσεις και ανιχνεύεται σε ποσοστά, τα οποία παραπέμπουν σε διεκδίκηση ακόμα και της δεύτερης θέσης. Προφανώς υπάρχει πολύ νερό να τρέξει στο αυλάκι ακόμα μέχρι τις εκλογές και να φανεί, αν το θυμικό θα μετατραπεί σε ψήφο. Πόσω μάλλον, όταν η σκευωρία των Τεμπών και τα ξυλόλια έχουν καταρρεύσει και το «κίνημα-κόμμα» είναι ένα μονοθεματικό εγχείρημα, πλαισιωμένο με μπόλικη ηθικολογία, γενικολογία, αλλά στοιχεία άγνοιας βασικών συνταγματικών διατάξεων. Π.χ. η συνεχιζόμενη «απαίτηση» να ασκηθούν διώξεις κατά πολιτικών προσώπων από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, με παράκαμψη του άρθρου 86, είναι παιδαριώδης και άκρως λαϊκιστική.

Παρ’ όλα αυτά το «κόμμα Καρυστιανού» επιδρά ήδη, μετατρέποντας το πεδίο της αντιπολίτευσης σε λούνα παρκ με «συγκρουόμενα». Θέλοντας και μη συμμετέχει στο παίγνιο όλη η αντιπολίτευση: Α. Τσίπρας, Ν. Ανδρουλάκης, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Κ. Βελόπουλος, Σ. Φάμελλος, Γ. Βαρουφάκης, ακόμα και ο Π. Κουτσούμπας, εκτός από τους μάλλον «τελειωμένους» Δ. Νατσιό, Α. Χαρίτση και Στ. Κασσελάκη. Κι ο λόγος είναι απλούστατος. Ψηφοφόροι όλων των ανωτέρω, ελέω της επιπόλαιας τακτικής των ηγεσιών να ταυτιστούν άκριτα με τα ξυλόλια και τα χαμένα βαγόνια, ταυτίστηκαν με την πρώην «μάνα των Τεμπών». Και προφανώς είναι έτοιμοι να της δώσουν «Οξυγόνο», στερώντας το από τα κόμματα προέλευσής τους. Τα οποία αδυνατούν ακόμα, να κάνουν κάτι και να βρουν αντίπαλο του Κ. Μητσοτάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που κουβαλάει το όνειδος της τραγωδίας στο Μάτι και σιώπησε, είχε κρεμάσει στα γραφεία του επί μήνες ένα τεράστιο πανό για τα Τέμπη. Το ΠΑΣΟΚ σύρθηκε επιπόλαια και απερίσκεπτα μέχρι και στη συνυπογραφή πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης παρασυρμένο από το «ρεύμα» της εποχής, που ξεφούσκωσε γρήγορα, όταν άρχισαν να καταρρίπτονται ένα ένα όλα τα «πειστήρια» του «εγκλήματος». Η Ζ. Κωνσταντοπούλου μαζί με τον Κ. Βελόπουλο πρωτοστάτησαν στην τερατολογία και στη συκοφαντική εξύβριση, κάνοντας κατάχρηση όρων όπως «εγκληματίες», «κυβέρνηση δολοφόνων», «εγκληματική συμμορία» κ.λπ. Ο Στ. Κασσελάκης μαζί με τον Γ. Βαρουφάκη, τον Α. Χαρίτση και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πίστεψαν ότι «ωρίμασαν οι συνθήκες» για την «επανάσταση» και τη δημιουργία του κινήματος, που θα έριχνε την κυβέρνηση. Και λογικά πλειοδότησαν σε ακτιβισμό και πρόκληση κοινωνικής βίας. Το ΚΚΕ συμμετείχε σιωπηλά στον θρήνο, μπας και τσιμπήσει κι αυτό κανένα ψηφαλάκι.

Κανένας απ’ όλους αυτούς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε και πού μπορούσε να οδηγήσει αυτό το τυφλό κύμα θυμού για μια μεγάλη τραγωδία, για την οποία όμως δεν έφταιγαν ούτε τα ανύπαρκτα ξυλόλια ούτε τα ανύπαρκτο παράνομο φορτίο ούτε τα ανύπαρκτα όπλα που πήγαιναν στην Ουκρανία ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτά που ανέφεραν τα «πορίσματα» αγράμματων «πραγματογνωμόνων» οι οποίοι εξαφανίστηκαν, ούτε οι νομικισμοί «έξυπνων» δικηγόρων που είδαν τη μεγάλη μπίζνα των αποζημιώσεων. Και κυρίως δεν είδαν το πιο βασικό. Δεν είδαν ότι η Μ. Καρυστιανού το «πήγαινε αλλού». Χρησιμοποιούσε τους πρόθυμους ανόητους, που νόμιζαν ότι θα τη χρησιμοποιήσουν και θα επωφεληθούν οι ίδιοι.

Τη μεγαλύτερη ψυχρολουσία την υπέστη η πολιτικά επιπόλαιη Ζ. Κωνσταντοπούλου και ο συστηματικός κατασκευαστής fake news Κ. Βελόπουλος. Και κατ’ αναλογίαν και οι υπόλοιποι που επένδυσαν στην εργαλειοποίηση της τραγωδίας προσδοκώντας πολιτικά οφέλη. Αργησαν να καταλάβουν τι εστί η «πρόεδρος του συλλόγου των συγγενών θυμάτων», η οποία δεν εκπροσώπησε ποτέ την πλειοψηφία των συγγενών. Και η οποία άρχισε την ακατέργαστη και ωμή πολιτικολογία από πολύ νωρίς. Οι αφελείς χαιρόντουσαν και πλειοδοτούσαν. Κι ας μην ανταποκρινόταν η Μ. Καρυστιανού στις επίμονες προτάσεις τους να ενταχθεί ή να ταυτιστεί με κάποιο κόμμα. Τους άφηνε όλους να δουλεύουν για την ίδια και η ίδια χωρίς να χαλάει καρδιές, έκανε τη δουλειά. Αλλά την έκανε με «μάγισσες» και αστρολόγους, με αντιεμβολιαστές, με «εναλλακτικούς ψεκασμένους» και με πολιτικά πρόσωπα, όπως ο Π. Καμμένος, ο Ν. Νικολόπουλος και ο Ν. Καραχάλιος, μέχρι να καταλάβει κι αυτός ότι η γερόντισσα που μιλάει… αραμαϊκά, η αστρολόγος και δικηγόρος αποτυχούσα να εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο του Δ. Νατσιού, είχαν μεγαλύτερη επιρροή από τον ίδιο.

Ομως τη μεγαλύτερη «φόλα» δεν την έφαγαν ούτε η μπροστάρισα Ζ. Κωνσταντοπούλου ούτε ο μυθομανής Κ. Βελόπουλος, ο οποίος ο δυστυχής αντιλαμβάνεται τώρα ότι η ατζέντα της Μ. Καρυστιανού είναι πολύ πιο κοντά στη δική του ψεκασμένη ατζέντα. Τη μεγάλη «φόλα» την έφαγε η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές και τις συνιστώσες της. Βρέθηκε να πρωτοστατεί σε έναν «αγώνα» με εντελώς άλλο αξιακό υπόβαθρο από το δικό της. Οχι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία πολιτικού ψεκασμού και συνωμοσιολογίας στο δικό της αξιακό υπόστρωμα, αλλά δεν είναι και Βελόπουλος. Οσο αποκαλύπτεται η πραγματική πολιτική ταυτότητα της γυναίκας που κατάφερε να κάνει τον μεσσία, οι πάσης απόχρωσης αριστεροί πρέπει να αισθάνονται πολύ κορόιδα…

Και φτάνουμε στη στιγμή της αποκάλυψης. Ο φιλόδοξος Α. Τσίπρας στις δημοσκοπήσεις βλέπει την πλάτη της Μ. Καρυστιανού και δεν έχει τρόπο κερδίσει, όσους αριστερούς βλέπουν την ελπίδα στο «νέο» της Μ. Καρυστιανού, η οποία βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλα τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου αφού απέτυχε να την καπελώσει και να δώσει συνέχεια στα Τέμπη με την απεργία πείνας του Π. Ρούτσι, το γύρισε στον ΟΠΕΚΕΠΕ ξεπερνώντας και τον χειρότερο εαυτό της. Την μιμείται ο Κ. Βελόπουλος, καθώς η Πλεύση Ελευθερίας και η Ελληνική Λύση είναι τα δύο κόμματα που φαίνεται ότι θα έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες από το κόμμα των Τεμπών. Το ΠΑΣΟΚ σφυρίζει δήθεν αδιάφορα, αλλά αγωνιά για το πόσοι ψηφοφόροι του θα δοκιμάσουν κι αυτοί το «νέο». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτως ή άλλως, βρίσκεται σε απελπισία κι απλώς προσεύχεται να μη λεηλατηθεί εντελώς. Ακόμα και το ΚΚΕ προσπαθεί μέσω του ελέγχου των αγροτικών μπλόκων να αποκτήσει επαναστατικό ρόλο και αντισώματα έναντι του «κόμματος των Τεμπών». Η Μ. Καρυστιανού δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός γιατί το κόμμα της είναι μονοθεματικό και μιας χρήσης, καθώς στερείται πολιτικής και γνώσης. Εγινε, όμως, ήδη τεράστιο πρόβλημα για τους «χρήσιμους ηλίθιους».