Τη Δευτέρα, έγραψα σχετικό άρθρο για να καταλάβουν όσοι δεν έχουν γνώση του συγκεκριμένου θέματος τι συμβαίνει με τον Αιγυπτιωτη Ελληνισμό. Δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο, ώστε αφενός να υπάρχει μία βάση αφετέρου για την οικονομία του χρόνου.

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο, το ζήτημα που προέκυψε, δεν αφορά μόνο τα εκκλησιαστικά πράγματα και δη, την περιουσία τους, αλλά (το μόνο βέβαιο είναι ότι πολύ σύντομα θα ξαναδούμε μετά από 13 χρόνια να έχει επίπτωση ξανά) και τη νομική υπόσταση και των περιουσιακών αποκτημάτων της Ελληνικής Αιγυπτιώτικης Παροικίας. Παρά το γεγονός, ότι με τους Αιγύπτιους μάς ενώνουν ιστορικοί δεσμοί, εντούτοις ως φαίνεται, ότι η μόνη λύση πλέον για την Ελληνική Πολιτεία είναι να θέσει στο διπλωματικό τραπέζι την υπαγωγή των εναπομείναντων Ελλήνων σε καθεστώς μειονότητας (και μάλιστα ιστορικής) προκειμένου να διασφαλιστούν σε δεύτερο χρόνο τα αποκτήματα της Παροικίας. Η δεύτερη λύση είναι, να υπάρξει μία συνθήκη μόνιμης εγκατάστασης, με αναγνώριση των αποκτημάτων της Παροικίας.

Και εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: Είμαι τόσο έξυπνη εγώ που αναφέρω τις δύο αυτές λύσεις και δεν τις σκέφτηκαν οι νομικοί σύμβουλοι του ΥπΕξ; Λοιπόν, πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμα κι όταν τη δεκαετία του 1950 και χρονικά αργότερα, που φτάσαμε στο “χείλος του γκρεμού” και εννοώ τη Έξοδο της πλειοψηφίας των μελών της Παροικίας μας, οι Αιγυπτιώτες Έλληνες ΠΟΤΕ δεν έθεσαν στο ελληνικό Κράτος στις λύσεις νομικής διασφάλισής τους την υπαγωγή τους στο καθεστώς της μειονότητας. Διότι πολύ απλά δεν εξέλαβαν ποτέ την Αίγυπτο ως μία χώρα ξένη προς αυτούς και ακόμα και τη δύσκολη περίοδο πίστευαν ότι οι Αιγύπτιοι είναι στο πλευρό τους. Και όσο και θεωρητικό να φαίνεται αυτό που γράφω, η μελέτη που έγραψε το 1961 στο Κάιρο ο Αιγυπτιώτης Έλληνας Θ.Ματσάκος με τίτλο “Το δίλημμα του Αιγυπτιώτου Ελληνισμού” είναι διαφωτιστικότατη ως προς την παράμετρο αυτή για την άρνηση υπαγωγής των μελών της Παροικίας μας σε καθεστώς μειονότητας.

Μία επισήμανση, η μειονότητα ως έννοια κατηγοριοποιεί νομικά τους πολίτες, ενώ σε ένα διακρατικό σύμφωνο εγκατάστασης υπάρχει η δυνατότητα για ένα Κράτος που διατηρεί εθνική ομάδα σε μία χώρα υποδοχής να δημιουργήσει ευνοϊκές ρήτρες κοινωνικοποίησης για τους ομογενείς του. Οι Αιγυπτιώτες Έλληνες έβλεπαν πάντα την Αίγυπτο ως Πατρίδα και μάλιστα κάποιοι εξ αυτών, δεν είχαν έρθει ποτέ στην Ελλάδα ακόμα κι ως ταξιδιώτες.

Και γιατί δεν υπήρξε μέχρι τώρα έστω ένα διακρατικό σύμφωνο εγκατάστασης; Το άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο είναι διαφωτιστικό, ξεχωριστά που τους συγκεκριμένους Έλληνες, η Ελλάδα δεν τους εκλάμβανε ποτέ ως οικονομικούς μετανάστες, αλλά ως αποικιοκράτες, οπότε οι πολιτικοί της είχαν την πεποίθηση ότι οι Αιγυπτιώτες Έλληνες θα είχαν τη δυνατότητα να πορευτούν και να βρούνε τη λύση μόνοι τους.

Τώρα τι μπορεί να κάνει η Ελληνική Πολιτεία, ώστε να διασφαλίσει: α.περιουσία Ελληνικής Παροικίας και β.εκκλησιαστική περιουσία Εκκλησίας Σινά; Να γίνει αλλαγή των καταστατικών αρχών των περιουσιακών δικαιωμάτων της Παροικίας και σε κοινή συμπόρευση με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας (που είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου) να εκχωρηθούν δικαιώματα σε αυτό, προκειμένου μέσω ενός συμβουλίου λαϊκών και κληρικών με επικεφαλής τον εκάστοτε Πατριάρχη, η περιουσία της Παροικίας και αυτής της Εκκλησίας του Σινά (η οποία ως φαίνεται, είναι αναγκαίο να αλλάξει καταστατικά και να υπαχθεί σε κάποια Σύνοδο) να διαφυλαχθούν από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Το ζήτημα, βέβαια είναι, να συναινέσουν οι κοινοτικοί παράγοντες της Παροικίας και να μην πράξουν λάθη παρόμοια με αυτά των Κοινοταρχών των δεκαετιών 1950-1960.

Υπάρχουν νομικοί, με ειδίκευση στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, που σε συνεργασία με τους νομικούς του ΥπΕξ και Καθηγητών Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου μπορούν να βγάλουν σε πέρας την “κρίσιμη αυτή αποστολή” διασφάλισης των περιουσιακών δικαιωμάτων της Παροικίας στην Αίγυπτο και της Εκκλησίας του Σινά. Αντιλαμβάνομαι ότι η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να κινηθεί πολύ σοβαρά και προσεκτικά, ώστε να μην διασαλευτούν οι ελληνοαιγυπτιακές σχέσεις, όμως είναι η στιγμή, η σωστή στιγμή να εξασφαλιστεί το νομικό καθεστώς της Παροικίας μας.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ), Συνεργάτιδα του Canadian Hellenic Congress