Ο θάνατος της θρυλικής Μπε Μπε φέρνει στο φως την πιο ακανθώδη αντίφαση της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Πώς η ηθοποιός που ταυτίστηκε με την ελευθερία της δεκαετίας του ’60 μετατράπηκε στην πιο ένθερμη υποστηρίκτρια της γαλλικής ακροδεξιάς; Η γυναίκα που εγκατέλειψε τη δόξα για να γίνει η «φωνή» των ανυπεράσπιστων ζώων, επέλεξε στα τελευταία χρόνια της ζωής της να χρησιμοποιήσει τη δική της φωνή για να καταγγείλει τη μετανάστευση, να χλευάσει το κίνημα #MeToo και να στηρίξει την άνοδο της Μαρίν Λεπέν.

Η Γαλλία αποχαιρετά το είδωλό της, δυσκολευόμενη να αποφασίσει τι θα κρατήσει στην ιστορία: Την αξεπέραστη γοητεία μιας «Μαριάν» ή το σκοτάδι μιας ακτιβίστριας που δεν έκρυψε ποτέ την περιφρόνησή της για τον σύγχρονο κόσμο;

Ακραίες πολιτικές απόψεις

Η Μπριζίτ Μπαρντό ήταν η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική σταρ που αξιοποίησε τη γοητεία και τη φήμη της για να υποστηρίξει την ακροδεξιά της Γαλλίας, την οποία στήριξε για περισσότερα από 30 χρόνια.

Μέχρι τον θάνατό της την Κυριακή (28/12), η Μπαρντό εξέφραζε την ικανοποίησή της για την άνοδο των ποσοστών του αντιμεταναστευτικού κόμματος Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2027.

Η διεθνούς εμβέλειας σταρ, που εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για να γίνει ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, πάντα έλεγε ότι ήθελε να την θυμούνται μόνο για τον αγώνα της για τα δικαιώματα των ζώων – τον οποίο αποκαλούσε μοναδικό της σκοπό.

Ωστόσο, για χρόνια, οι δημόσιες δηλώσεις της σχετικά με τη μετανάστευση και το μέλλον της Γαλλίας προκαλούσαν διχασμό. Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι το κόμμα της Λεπέν είναι πιθανό να φτάσει στον τελικό γύρο των προεδρικών εκλογών του 2027 και να είναι πιο κοντά από ποτέ στην ανάληψη της εξουσίας, η πολιτική στάση της Μπαρντό θα μείνει στην ιστορία ως σημαντικό μέρος της κληρονομιάς της.

Η εικόνα της, σύμφωνα με τον Guardian περιπλέκεται από το γεγονός ότι καταδικάστηκε πέντε φορές για υποκίνηση φυλετικού μίσους λόγω των δηλώσεών της – οι περισσότερες από τις οποίες αφορούσαν τους μουσουλμάνους και αυτό που αποκαλούσε «εισβολή» των ξένων στη Γαλλία, αλλά και τους κατοίκους του γαλλικού νησιού Ρεϊνιόν, τους οποίους περιέγραφε ως «άγριους».

Στο τελευταίο της βιβλίο, Mon BBcédaire (Το αλφάβητο της BB), που εκδόθηκε λίγες εβδομάδες πριν από το θάνατό της, η Μπαρντό δήλωσε ότι η δεξιά – όπως αποκαλούσε το κόμμα της Λεπέν – ήταν η «μόνη επείγουσα λύση για την αγωνία της Γαλλίας», μιας χώρας που, όπως είπε, είχε γίνει «βαρετή, θλιβερή, υποτακτική, άρρωστη, ερειπωμένη, κατεστραμμένη, συνηθισμένη και χυδαία».

Για περισσότερα από 30 χρόνια, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, η Μπαρντό σύμφωνα με τον Guardian υποστήριζε το αντιμεταναστευτικό Εθνικό Μέτωπο του Ζαν-Μαρί Λεπέν, και στη συνέχεια υποστήριξε την κόρη του, Μαρίν Λεπέν, η οποία μετονόμασε το κόμμα σε Εθνική Συσπείρωση (RN).

Στη δεκαετία του 1990, εν μέσω της αυξανόμενης παρουσίας της ακροδεξιάς στη Γαλλική Ριβιέρα, όπου ζούσε η Μπαρντό, γνώρισε τον σύζυγό της, Μπερνάρ ντ’Ορμάλ, μέσω της οικογένειας Λεπέν σε ένα δείπνο που διοργανώθηκε στο Σαιν-Τροπέ. Το 1993, η Μπαρντό παντρεύτηκε τον ντ’Ορμάλ, πρώην σύμβουλο του Ζαν-Μαρί Λεπέν, ο οποίος παρέμεινε σύζυγός της μέχρι το θάνατό της.

Η Μπαρντό υποστήριξε τη Μαρίν Λεπέν, λέγοντας ότι «είναι η μόνη γυναίκα… που έχει κότσια». Υποστήριξε τις προεδρικές της υποψηφιότητες το 2012 και το 2017, επαινώντας ιδιαίτερα τις κριτικές της Λεπέν για την παρουσία χαλάλ κρέατος στη Γαλλία.

Η Λεπέν με τη σειρά της ανέφερε την Μπαρντό – η εικόνα της οποίας είχε χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο για τη Μαριάν, το γυναικείο σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας – ως το απόλυτο σύμβολο της γαλλικότητας.

Το 2016, εν μέσω πολιτικής διαμάχης για την απαγόρευση των μπουρκίνι στις γαλλικές παραλίες, η Λεπέν δήλωσε ότι οι παραλίες της Γαλλίας ήταν η πατρίδα της Μπαρντό, γνωστή για τις πόζες της με μπικίνι στην παραλία των Καννών.

Πέρυσι, μετά την προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Εμανουέλ Μακρόν, στις οποίες η ακροδεξιά αύξησε την παρουσία της στο κοινοβούλιο, η Μπαρντό δήλωσε ότι ο Τζορντάν Μπαρντελά, ο νεαρός πρόεδρος της Εθνικής Συσπείρωσης, ήταν «πολύ καλός». Ο Μπαρντελά αποτίμησε φόρο τιμής στη Μπαρντό μετά το θάνατό της ως «ένθερμη πατριώτισσα».

Η Μπαρντό αφιέρωσε την πολιτική της ενέργεια στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, συναντώντας τους περισσότερους Γάλλους προέδρους, από τον Σαρλ ντε Γκωλ έως τον Μακρόν, στο Ελιζέ και υποβάλλοντας τους αιτήματα για θέματα όπως η εισαγωγή γούνας μωρών φώκιας, η λαθροθηρία ελεφάντων και το κυνήγι.

Αν και δήλωνε ότι ήταν αποφασιστικά δεξιά, η Μπαρντό υποστήριζε επίσης ότι μπορούσε να συνεργαστεί με οποιονδήποτε πολιτικό που θα βοηθούσε στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, έχοντας κάποτε επαινέσει τον αριστερό Ζαν-Λυκ Μελανσόν για το γεγονός ότι είναι χορτοφάγος.

Το 2013, η Μπαρντό απείλησε να φύγει από τη Γαλλία και να ζητήσει ρωσική υπηκοότητα αν δύο ελέφαντες στο ζωολογικό κήπο της Λυόν, που έπασχαν από φυματίωση, υποβάλλονταν σε ευθανασία. Αλλά αφού εξήρε τον Βλαντίμιρ Πούτιν της Ρωσίας, άλλαξε στάση και τον επέκρινε μετά την εισβολή στην Ουκρανία.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Μπαρντό ήταν επικριτική απέναντι στο κίνημα #MeToo. Πριν από την έκδοση της ετυμηγορίας νωρίτερα φέτος εναντίον του ηθοποιού Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για σεξουαλική επίθεση σε δύο γυναίκες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας το 2021, η Μπαρντό υπερασπίστηκε αυτούς που αποκάλεσε «ταλαντούχους ανθρώπους που πιάνουν τον πισινό μιας κοπέλας».

«Ο φεμινισμός δεν είναι του γούστου μου… Μου αρέσουν οι άντρες», δήλωσε στο BFM TV στην τελευταία τηλεοπτική συνέντευξή της φέτος.

Κυνηγημένη από φωτογράφους για χρόνια, ταυτίστηκε με τα ζώα που αργότερα αποφάσισε να σώσει

Η Μπριζίτ Μπαρντό ένιωθε κάθε φλας της φωτογραφικής μηχανής σαν σφαίρας από τουφέκι. Και έτσι, όπως είπε, τα χρόνια της αμείλικτης καταδίωξης από τους παπαράτσι σε όλο τον κόσμο μετέτρεψαν μια γυναίκα που ήταν είδωλο ως αισθησιακή σεξοβόμβα σε μια μαχητική υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των ζώων.

Ήταν μόλις 22 όταν έγινε διάσημη διεθνώς με την ταινία-φαινόμενο του 1956 «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», μια κινηματογραφική ωδή στο σώμα της με τη σιλουέτα της κλεψύδρας, τα αισθησιακά χείλη και τα ανακατεμένα ξανθά μαλλιά της.

Η Μπαρντό θα περάσει άλλη μια δεκαετία και μισή στο προσκήνιο — και θα παραμείνει ένα από τα αγαπημένα θύματα των παπαράτσι, ακόμα και λίγες μέρες πριν γεννήσει — πριν αποσυρθεί από τον κινηματογράφο για να αφιερώσει τη ζωή της στην προστασία των ζώων, σύμφωνα με το Associated Press.

«Καταλαβαίνω πολύ καλά τα άγρια ζώα, που βρίσκονται στο στόχαστρο των πολυβόλων ή των κυνηγετικών όπλων», είπε η Μπαρντό σε μια συνέντευξη το 1982. Οι παπαράτσι «δεν πυροβολούσαν για να σκοτώσουν, αλλά σίγουρα σκότωσαν κάτι μέσα μου φωτογραφίζοντάς με έτσι με τους τηλεφακούς τους. Ήταν σαν όπλα πολέμου, σαν μπαζούκας».

Ένα σύμβολο του σεξ που έγινε ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων

Η Μπαρντό κέρδισε τον τίτλο ενός από τα μεγαλύτερα sex symbols του 20ού αιώνα μετά τον ρόλο της ως έφηβη που χόρευε γυμνή πάνω σε τραπέζια στην ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», σε σκηνοθεσία του πρώτου από τους τέσσερις συζύγους της, Ροζέρ Βαντίμ.

Στο αποκορύφωμα της κινηματογραφικής της καριέρας, η Μπαρντό έγινε σύμβολο μιας χώρας που ξεπερνούσε τα όρια της αστικής ευπρέπειας. Τα ατίθασα ξανθά μαλλιά της, το υπέροχο σώμα της και η προκλητική της αλαζονεία ήταν από τα πιο εμφανή φυσικά προσόντα της Γαλλίας. Η κρατική αεροπορική εταιρεία Air France χρησιμοποίησε κάποτε τη Μπαρντό σε μια διαφημιστική καμπάνια.

Η δεύτερη καριέρα της Μπαρντό ως ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Ταξίδεψε στην Αρκτική για να καταγγείλει τη σφαγή των μωρών φώκιας, καταδίκασε τη χρήση ζώων σε εργαστηριακά πειράματα και αντιτάχθηκε σθεναρά στα μουσουλμανικά τελετουργικά σφαγής προβάτων.

«Ο άνθρωπος είναι ένα ακόρεστο αρπακτικό», δήλωσε η Μπαρντό στο Associated Press στα 73α γενέθλιά της το 2007. «Δεν με νοιάζει η παλιά μου δόξα. Δεν σημαίνει τίποτα μπροστά σε ένα ζώο που υποφέρει, αφού δεν έχει δύναμη, δεν έχει λόγια για να υπερασπιστεί τον εαυτό του».

Με τον ακτιβισμό της κέρδισε το σεβασμό των συμπατριωτών της και, το 1985, της απονεμήθηκε ο τίτλος της Λεγεώνας της Τιμής. Αργότερα, όμως, έπεσε σε δυσμένεια από το κοινό, καθώς οι διαμαρτυρίες της για την προστασία των ζώων απέκτησαν έναν σαφώς εξτρεμιστικό τόνο.

Καταδικάστηκε πέντε φορές από γαλλικά δικαστήρια για υποκίνηση φυλετικού μίσους, μεταξύ άλλων για την κριτική της προς τη μουσουλμανική πρακτική της σφαγής προβάτων κατά τη διάρκεια των ετήσιων μουσουλμανικών εορτών.

Ο τέταρτος σύζυγός της ήταν ο Μπερνάρ ντ’Ορμάλ, πρώην σύμβουλος του ακροδεξιού ηγέτη Ζαν Μαρί Λεπέν, ο οποίος επίσης καταδικάστηκε επανειλημμένα για ρατσισμό. Η Μπαρντό αρνήθηκε ότι ήταν ρατσίστρια, αλλά συχνά καταδίκαζε την εισροή μεταναστών στη Γαλλία, ειδικά μουσουλμάνων.

Γνωστή χάρη στον πρώτο της σύζυγο

Η Μπαρντό γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1934 από έναν πλούσιο βιομήχανο, σπούδασε κλασικό μπαλέτο και ανακαλύφθηκε από έναν οικογενειακό φίλο που την έβαλε στο εξώφυλλο του περιοδικού Elle σε ηλικία 14 ετών. Είπε ότι ο πατέρας της ήταν αυστηρός και μερικές φορές «με τιμωρούσε με ένα μαστίγιο».

Ήταν ο Γάλλος παραγωγός ταινιών Vadim, τον οποίο παντρεύτηκε το 1952, που είδε το ταλέντο της και έγραψε το «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» για να αναδείξει την προκλητική της αισθησιακότητα, ένα εκρηκτικό μείγμα παιδικής αθωότητας και ωμής σεξουαλικότητας.

Η ταινία, που παρουσίαζε την Μπαρντό ως μια βαριεστημένη νύφη που κοιμάται με τον κουνιάδο της, είχε αποφασιστική επίδραση στους σκηνοθέτες του Νέου Κύματος Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και Φρανσουά Τριφό, και κατέληξε να ενσαρκώνει τον ηδονισμό και τη σεξουαλική ελευθερία της δεκαετίας του 1960.

Η ταινία ήταν μεγάλη επιτυχία στο box-office και έκανε την Μπαρντό σούπερ σταρ. Το κοριτσίστικο μουτράκι της, η λεπτή μέση και το πλούσιο στήθος της εκτιμήθηκαν περισσότερο από το ταλέντο της. «Είναι ντροπιαστικό που έπαιξα τόσο άσχημα», είπε η Μπαρντό για τις πρώτες της ταινίες. «Υπέφερα πολύ στην αρχή. Με αντιμετώπιζαν πραγματικά σαν να ήμουν λιγότερο από τίποτα».

Η απροκάλυπτη εξωκινηματογραφική ερωτική σχέση της Μπαρντό με τον συμπρωταγωνιστή της Ζαν-Λουί Τριντιγκάν συγκλόνισε ακόμη περισσότερο την χώρα. Εξάλειψε τα όρια μεταξύ της δημόσιας και της ιδιωτικής της ζωής και την μετέτρεψε σε εύκολο θήραμα για τους παπαράτσι που την κυνηγούσαν αμείλικτα.

Κυνηγημένη από τους παπαράτσι

Ποτέ δεν προσαρμόστηκε στη δημοσιότητα και κατηγόρησε τη συνεχή προσοχή του Τύπου για την απόπειρα αυτοκτονίας της λίγο μετά τη γέννηση του μοναδικού της παιδιού, του Νικολά. Οι φωτογράφοι εισέβαλαν στο σπίτι της μόλις δύο εβδομάδες πριν γεννήσει για να την φωτογραφίσουν έγκυο.

Ο πατέρας του Νικολά ήταν ο Ζακ Σαριέ, ένας όμορφος Γάλλος ηθοποιός που ποτέ δεν του άρεσε ο ρόλος του ως κύριος Μπαρντό. Η Μπε Μπε σύντομα παρέδωσε τον γιο της στον πατέρα του και αργότερα είπε ότι ήταν χρόνια καταθλιπτική και δεν ήταν έτοιμη για τα καθήκοντα της μητρότητας. «Τότε έψαχνα για ρίζες», είπε σε μια συνέντευξη. «Δεν είχα τίποτα να προσφέρω».

Στην αυτοβιογραφία της του 1996, «Initiales B.B.», παρομοίασε την εγκυμοσύνη της με «έναν όγκο που μεγάλωνε μέσα μου» και περιέγραψε τον Σαριέ ως «ευέξαπτο και βίαιο». Η Μπαρντό παντρεύτηκε τον τρίτο σύζυγό της, τον πλούσιο πλεϊμπόι της Δυτικής Γερμανίας Γκούντερ Σακς, το 1966. Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα.

Μεταξύ των ταινιών της ήταν «Η Παριζιάνα» (1957), «Σε περίπτωση ατυχίας», στην οποία πρωταγωνίστησε το 1958 μαζί με τον Ζαν Γκαμπέν, τον Κλαρκ Γκέιμπλ της Γαλλίας, «Η αλήθεια» (1960), «Ιδιωτική ζωή» (1961), «Ένα χαριτωμένο, κουτό κορίτσι» (1963), «Χαρούμενη καρδιά» (1967), «Shalako» (1968), «Γυναίκες» (1969), «Η αρκούδα και η κούκλα» (1970), «Rum Boulevard» (1971) και «Δον Ζουάν» (1973).

Οι ταινίες σπάνια είχαν περίπλοκες πλοκές και είχαν ελάχιστο ψυχολογικό βάθος. Οι περισσότερες ήταν απλά ένα μέσο για να δείξουν την Μπαρντό με ελάχιστα ρούχα ή να χοροπηδάει γυμνή στον ήλιο.

«Ποτέ δεν ήταν μεγάλη μου αγάπη», είπε για την κινηματογραφική δημιουργία. «Και μερικές φορές μπορεί να είναι θανατηφόρα. Η Μέριλιν (Μονρόε) πέθανε εξαιτίας αυτού».

Μια νέα Μπαρντό, λατρεμένη αλλά αργότερα κατακριτέα

Η Μπαρντό αποσύρθηκε στη βίλα της στη Ριβιέρα, στο Σεν-Τροπέ, σε ηλικία 39 ετών, το 1973, μετά την ταινία «The Woman Grabber». Επανήλθε μια δεκαετία αργότερα με μια νέα προσωπικότητα: ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, με ρυτίδες στο πρόσωπο και βαθιά φωνή από τα χρόνια του έντονου καπνίσματος.

Εγκατέλειψε τη ζωή της στην υψηλή κοινωνία και πούλησε αναμνηστικά από ταινίες και κοσμήματα για να δημιουργήσει ένα ίδρυμα αφιερωμένο αποκλειστικά στην πρόληψη της κακοποίησης των ζώων.

Ο ακτιβισμός της δεν γνώριζε σύνορα. Προέτρεψε τη Νότια Κορέα να απαγορεύσει την πώληση κρέατος σκύλου και κάποτε έγραψε στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον ρωτώντας τον γιατί το αμερικανικό ναυτικό επαναιχμαλώτισε δύο δελφίνια που είχε απελευθερώσει στη φύση. Επιτέθηκε σε αιώνιες γαλλικές και ιταλικές αθλητικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του Palio, ενός ιπποδρομίου όπου συμμετέχουν όλοι, και έκανε εκστρατεία για λογαριασμό λύκων, κουνελιών, γατών και τρυγονιών.

Η ηθοποιός Πάμελα Άντερσον, επίσης ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, χαρακτήρισε τη Μπαρντό «τη μητέρα της καρδιάς μου και το απόλυτο είδωλό μου» σε συνέντευξή της στο AP το 2008.

Το 1997, αρκετές πόλεις αφαίρεσαν τα εμπνευσμένα από τη Μπαρντό αγάλματα της Μαριάν — το γυμνόστηθο άγαλμα που συμβολίζει τη Γαλλική Δημοκρατία — μετά την έκφραση αντι-μεταναστευτικών απόψεων από την ίδια. Επίσης, την ίδια χρονιά, έλαβε απειλές θανάτου μετά από έκκληση για απαγόρευση της πώλησης κρέατος αλόγου.

Το 2018, στο αποκορύφωμα του κινήματος #MeToo, η Μπαρντό δήλωσε σε συνέντευξή της ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί που διαμαρτύρονταν για τη σεξουαλική παρενόχληση στην κινηματογραφική βιομηχανία ήταν «υποκριτές» και «γελοίοι», επειδή πολλοί από αυτούς «παίζανε το παιχνίδι» με τους παραγωγούς για να πάρουν ρόλους.

Είπε ότι δεν είχε ποτέ πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης και ότι το έβρισκε «γοητευτικό να μου λένε ότι ήμουν όμορφη ή ότι είχα ωραίο κωλαράκι».

Γαλλική κομψότητα, η παρακαταθήκη της στη μόδα

Πολύ πριν λέξεις όπως «γαλλική κομψότητα» γίνουν αλγοριθμικά ριζωμένες σε διαδικτυακούς οδηγούς αγορών, η Μπαρντό δημιούργησε το πρότυπο για ένα στυλ ντυσίματος που κάποτε ήταν φρέσκο και συναρπαστικό. Τα ατίθασα ξανθά μαλλιά της, τα μπικίνι και τα κάπρι παντελόνια σηματοδότησαν μια πιο casual τάση στην ένδυση — αποφεύγοντας τις επίσημες, κουμπωμένες σιλουέτες για ένα αβίαστο «συνδυασμένο» look που έγινε συνώνυμο της δεκαετίας του ’60 και της σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Ο κόσμος της μόδας αγκάλιασε γρήγορα το στυλ της Μπαρντό — τροφοδοτούμενο από την άνθηση της μεταπολεμικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, που την έκανε παγκόσμια σταρ — και γρήγορα μετέτρεψε το μοναδικό της look σε μια υπερκορεσμένη τάση που συνεχίζουμε να βλέπουμε να αναφέρεται και να αντιγράφεται πολλές δεκαετίες αργότερα.

Το στυλ των Γαλλίδων έχει γίνει αντικείμενο πόθου για τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Το γατίσιο eyeliner, τα ντεκολτέ που αφήνουν τους ώμους ακάλυπτους (συχνά αναφερόμενα ως «ντεκολτέ Μπαρντό»), τα babydoll φορέματα και τα ατημέλητα χτενίσματα έχουν εμφανιστεί σε προσωπικότητες όπως η Σιένα Μίλερ, η Αλέξα Τσανγκ, η Κάρα Ντελεβίν και η Κέιτ Μος κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης καριέρας τους.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Colee James (@coleejames)

Η συνολική κληρονομιά της Μπαρντό, σύμφωνα με το CNN δεν είναι τόσο εύκολο να οριστεί όσο το προσωπικό της στυλ. Αν και ήταν μια διάσημη πολιτιστική προσωπικότητα που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της μόδας, ήταν ίσως και ένα πρώιμο πρότυπο για τις pin-up της εποχής Τραμπ.

Οι πολιτικές της απόψεις κλίνουν έντονα προς τα δεξιά. Παρά τις συντηρητικές της αξίες, η Μπαρντό θεωρούνταν ένα προκλητικό ταλέντο και συχνά έπαιζε σε σκανδαλώδεις ρόλους, όπως στην ταινία που την έκανε διάσημη, «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» (1956), όπου υποδύθηκε μια σεξουαλικά απελευθερωμένη έφηβη ορφανή. Οι ενδυματολογικές της επιλογές εκτός οθόνης, με τα χαμηλά ντεκολτέ, τα ατημέλητα μαλλιά και τα γυμνά πόδια, την καθιέρωσαν ως το «σεξι γατούλα» της Γαλλίας — ένας όρος που επινοήθηκε ειδικά για την Μπαρντό.

Αντί να έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές της απόψεις, η αισθησιακότητά της θεωρήθηκε ως μια απόκλιση από τη συντηρητική αισθητική, παρόμοια με τα υπερ-θηλυκά, πιθανώς δεξιά κωδικοποιημένα ιδανικά ομορφιάς που εκπροσωπούν σήμερα διασημότητες όπως η Σίντνεϊ Σουίνι.

Η Μπαρντό δεν ήταν σίγουρα μια παραδοσιακή σύζυγος — παντρεύτηκε τέσσερις φορές, αν και προτιμούσε τον ηδονισμό των Καννών από την υγιή οικογενειακή ζωή — αλλά ίσως είναι αυτή που οι σημερινές παραδοσιακές σύζυγοι θέλουν να μιμηθούν κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος τους στην Ευρώπη.

Η μούσα που ενέπνευσε πολύ γνωστά τραγούδια

Εκτός από το ότι ήταν το σεξ σύμβολο της Γαλλίας της δεκαετίας του 1960, ηθοποιός, τραγουδίστρια και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, η Μπριζίτ Μπαρντό ήταν μούσα για πολλούς — ιδίως για μουσικούς, σύμφωνα με το Associated Press.

Το όνομά της, με την ρυθμική ροή, έγινε συνώνυμο μιας κλασικής ομορφιάς. Στα τραγούδια, η Μπαρντό συχνά δεν είναι η γυναίκα Μπαρντό, αλλά ένα σύμβολο του πόθου, μια σέξι γυναίκα. Δεκαετίες μετά την κορύφωση της φήμης της στην οθόνη, οι σύγχρονοι καλλιτέχνες συνεχίζουν να τραγουδούν το όνομά της, παρά τις πολλές αντιπαραθέσεις που την έχουν περιβάλλει, όπως η καταδίκη της από γαλλικά δικαστήρια για υποκίνηση φυλετικού μίσους και προκλητικές δηλώσεις σχετικά με το κίνημα #MeToo.

Μπορεί να μην είναι η κύρια κληρονομιά της, αλλά η Μπαρντό, θα ζήσει στα τραγούδια που την αναφέρουν. 

«I Shall Be Free», Bob Dylan (1963)

Το τελευταίο κομμάτι του κλασικού «The Freewheelin’ Bob Dylan» παρουσιάζει την  φολκ μουσική του Ντίλαν. «Λοιπόν, το τηλέφωνό μου χτυπούσε ασταμάτητα / Είναι ο Πρόεδρος Κένεντι που με καλεί / Είπε, Φίλε μου, Μπομπ, τι χρειαζόμαστε για να αναπτυχθεί η χώρα; Είπα, φίλε μου, τον Τζον, την Μπριζίτ Μπαρντό», τραγουδάει. «Την Ανίτα Έκμπεργκ / Τη Σοφία Λόρεν / Η χώρα θα αναπτυχθεί».

«Alegria, Alegria», Caetano Veloso (1967)

Ο Βραζιλιάνος καλλιτέχνης Caetano Veloso συνέθεσε αυτό το τραγούδι διαμαρτυρίας στην αρχή του κινήματος του tropicalismo. Έγινε το σήμα κατατεθέν της καριέρας του και ένα από τα πιο γνωστά βραζιλιάνικα τραγούδια όλων των εποχών. Σε αυτό, τραγουδάει: «Em caras de presidentes / Em grandes beijos de amor / Em dentes, pernas, bandeiras / Bomba e Brigitte Bardot» («Στα πρόσωπα των προέδρων / Στα μεγάλα φιλιά της αγάπης / Στα δόντια, στα πόδια, στις σημαίες / Στις βόμβες και στη Μπριζίτ Μπαρντό»).

«Bonnie and Clyde», Serge Gainsbourg και Brigitte Bardot (1968)

Ο τραγουδιστής Serge Gainsbourg, κεντρικός αρχιτέκτονας της γαλλικής ποπ, έγραψε αυτό το ντουέτο για τον εαυτό του και την Μπαρντό. Είναι εμπνευσμένο από ένα ποίημα που έγραψε η παράνομη Bonnie Parker, με τίτλο «The Trail’s End», λίγο πριν σκοτωθεί μαζί με τον σύντροφό της Clyde Barrow.

«I Think I’m Going to Kill Myself», Elton John (1972)

Χαρούμενο πιάνο και ανερχόμενες μελωδίες φωνής του Έλτον Τζον, όλα για ένα τραγούδι με έναν όχι και τόσο αισιόδοξο τίτλο. Ο Τζον τραγουδάει τους στίχους του μακροχρόνιου στιχουργού του Bernie Taupin: «Θα έκανα μια εξαίρεση / Αν θέλεις να σώσεις τη ζωή μου / Η Μπριζίτ Μπαρντό πρέπει να έρχεται / Και να με βλέπει κάθε βράδυ».

«Message of Love», The Pretenders (1981)

Οι Pretenders γνωρίζουν καλά την κοινωνική δύναμη της Μπαρντό. Η κύρια συνθέτρια και frontwoman της αγγλικής ροκ μπάντας, Chrissie Hynde, τραγουδάει: «Όταν ο έρωτας μπαίνει στο δωμάτιο / Όλοι σηκώνονται όρθιοι / Ω, είναι ωραίο, ωραίο, ωραίο / Σαν την Μπριζίτ Μπαρντό».

«We Didn’t Start the Fire», Billy Joel (1989)

Ίσως είναι λίγο άδικο να συμπεριλάβουμε εδώ το κλασικό τραγούδι του Billy Joel, το οποίο αναφέρει περισσότερα ονόματα από τα περισσότερα ποπ χιτ, αλλά είναι ενδεικτικό ότι η Μπαρντό αναφέρεται μαζί με «Budapest, Alabama, Khrushchev / Princess Grace, Peyton Place, trouble in the Suez» και αμέσως μετά από «Einstein, James Dean, Brooklyn’s got a winning team / Davy Crockett, Peter Pan, Elvis Presley, Disneyland». Δεν υπάρχει κανένα άγνωστο όνομα.

«Stratford-On-Guy», Liz Phair (1993)

Το «Stratford-On-Guy», από το επιδραστικό άλμπουμ «Exile in Guyville» της indie rocker Liz Phair, στοχεύει στη μουσική σκηνή που επικεντρώνεται στους άντρες. Αλλά χρησιμοποιεί επίσης την Μπαρντό για να περιγράψει μια αεροσυνοδό που της θυμίζει ότι, ενώ οι κοινότητες μπορεί να είναι κλειστές, όλες φαίνονται ίδιες από τα 30.000 πόδια. «Η αεροσυνοδός επέστρεψε και έλεγξε το ποτό μου / Στις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, μια Μπριζίτ Μπαρντό», τραγουδάει. «Επειδή φορούσα τα ακουστικά μου μαζί με εκείνα τα μάτια / Που έχεις όταν η περίστασή σου είναι κινηματογραφική».

«Warlocks», Red Hot Chili Peppers (2006)

Στον δεύτερο στίχο του «Warlocks», από τους funky ροκ μουσικούς της Καλιφόρνια Red Hot Chili Peppers, ο τραγουδιστής Anthony Kiedis σχεδόν σκαρφαλώνει: «Ring side and blow-by-blow / Another main event at the old Rainbow / We’re comin’ right on top of the tupelo / When she looks just like Brigitte Bardot». Είναι μια περιγραφική εικόνα του Λος Άντζελες — ακόμη και με την συμπερίληψη της Μπαρντό.

«Tyrant», Kali Uchis με τη συμμετοχή της Jorja Smith (2017)

Η ονειρική συνεργασία της Kali Uchis και της Jorja Smith οραματίζεται τη Μπαρντό ως συντομογραφία για ένα φιλί με έναν περίπλοκο σύντροφο. «Ο κόσμος μας ζητάει να χάσουμε τον έλεγχο», λυγίζει η Uchis. «Το μόνο που κάνουμε είναι να φιλιόμαστε όπως η Μπριζίτ Μπαρντό».

«Lacy», Olivia Rodrigo (2023)

Η Olivia Rodrigo είναι γνωστή για το ζωηρό punk-pop της, αλλά είναι επίσης δυναμική στη μπαλάντα, για να μην ξεχνάμε ότι ήταν το «drivers license» που την έκανε γνωστή. Το «Lacy», ένα κομμάτι από το «Guts», είναι απαλό και αργό, με την Rodrigo να έχει εμμονή με μια γυναίκα που δεν είναι. Είναι ένα τραγούδι γεμάτο ζήλια, έτοιμο για μια αναφορά στη Μπαρντό. «Έξυπνη, σέξι Λέισι, τελευταία χάνω τον έλεγχο / Νιώθω τα κομπλιμέντα σου σαν σφαίρες στο δέρμα», ψιθυρίζει. «Λαμπερή σταρλετίνα, μετενσάρκωση της Μπαρντό / Λοιπόν, δεν είσαι το καλύτερο πράγμα που έχει υπάρξει ποτέ;»

«Red Wine Supernova», Chappell Roan (2023)

Κατατάσσεται στην κορυφή για να περιγράψει έναν εθιστικό έρωτα. «Ήταν μια playboy, η Μπριζίτ Μπαρντό», τραγουδάει η ποπ δύναμη Chappell Roan πάνω από συνθεσάιζερ και χαρούμενα κιθαριστικά riffs. «Μου έδειξε πράγματα που δεν ήξερα».