Ομως, η αναγνωστική δίψα να μάθει κανείς τι ακριβώς συνέβη και κάτω από ποιες παρασκηνιακές διαδικασίες το 2015, ώστε να αρχίσει να διαβάζει τις 762 σελίδες του βιβλίου του κ. Τσίπρα, σημαίνει και το εξής απλό: Πως ό,τι και αν γινόταν τότε, γινόταν εν κρυπτώ και εν αγνοία της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που είχε στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο Μαξίμου.

Κρυφά γεγονότα, περίεργες συμπεριφορές, υπερφίαλοι χαρακτήρες, νάρκισσοι, δηλώσεις για ανύπαρκτα γεγονότα, δηλώσεις μελών του Υπουργικού Συμβουλίου για κεντρικές κυβερνητικές επιλογές που ποτέ δεν ίσχυαν, προσωπικές ανακοινώσεις για κυβερνητικές πρωτοβουλίες που ποτέ δεν πάρθηκαν. Και διάφορα άλλα τα οποία προφανώς και αποκρύπτονταν, ωραιοποιούνταν και προβάλλονταν κάτω από τη μεγάλη και λυτρωτική ομπρέλα της «διακυβέρνησης» και της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Λογικό είναι να συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πει κάποιος. Αλλωστε, το παρασκήνιο στην πολιτική ουδέποτε βγαίνει στο φως όπως είναι, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα κάθε περιόδου, πόσω μάλλον εκείνης. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε, έστω και ελάχιστα υποψιασμένος αναγνώστης, αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα να πιστέψει ότι διαβάζει ψέματα.

Από το πρώτο φυλλομέτρημα της «Ιθάκης» είναι εμφανές ότι ο Α. Τσίπρας γράφει διάφορα για ανθρώπους που είχε επιλέξει ο ίδιος και άρα δεν εκθέτει μόνο εκείνους αλλά και τον ίδιον. Γ. Βαρουφάκης, Παύλος Πολάκης, Νίκος Παππάς, Π. Καμμένος, Θ. Τζάκρη, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Ε. Αχτσιόγλου, Στ. Κασσελάκης (μαζί με Τάιλερ). Και πολλοί άλλοι. Ανεξάρτητα από τα πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή άγνωστες πληροφορίες για τον καθέναν που -επιμένουμε- στον βαθμό που αφορούσαν τη διακυβέρνηση της χώρας και τη διαχείριση της εντολής του ελληνικού λαού, θα έπρεπε να είχαν δημοσιοποιηθεί από τότε- όλοι τους έχουν ένα κοινό σημείο συνάντησης: Αθωώνουν προκαταβολικά τον Αλέξη Τσίπρα για τα δικά του λάθη. Ούτε και κάποια ελάχιστα ψήγματα αυτοκριτικής, π.χ. για την επιλογή της Ζ. Κωνσταντοπούλου, σώζουν την παρτίδα.

Ολη η πορεία προς τον γκρεμό, σύμφωνα με τον συγγραφέα, οφείλεται σε λάθη άλλων -λες και οι άλλοι ήρθαν από το πουθενά- ή σε αντικειμενικές συνθήκες, υπό τις οποίες δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, σε συνδυασμό βεβαίως με την ασφυκτική πίεση των ξένων.

Από το βιβλίο δεν λείπει και η αγαπημένη φιλοξενία τσιτάτων της αριστερής διανόησης, όπως του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Από το «Ιστορίες του κ. Κόινερ» (εκδ. Κείμενα) ο Αλέξης Τσίπρας φιλοξενεί την ατάκα: «Δεν με ενδιαφέρει τι λες, αλλά ποιος το λέει», στην προσπάθειά του να αντισταθεί στις κατηγορίες για την τραγική συρρίκνωση του κόμματος από τις εκλογές του 2019 και έπειτα.

Μόνο που το συγκεκριμένο βιβλιαράκι έχει και άλλα αποσπάσματα που ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση του κ. Τσίπρα. Π.χ. «Κάποιος που είχε καιρό να δει τον κ. Κόινερ, τον χαιρέτησε με τα λόγια: “Δεν αλλάξατε καθόλου’’. “Ωχ!’’, είπε ο κ. Κόινερ και χλόμιασε».