ΣΤΗΝ πρώτη περίοδο τα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα για το σκίσιμο των Μνημονίων, σε συνδυασμό με την αντιμνημονιακή ρητορική των ΑΝ.ΕΛ. και την «αντισυστημική» εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, είχαν διαμορφώσει ένα κλίμα όπου όποιος δήλωνε την αντίθεσή του χαρακτηριζόταν από «συνεργάτης του Σόιμπλε» μέχρι και «προδότης».

ΣΤΗ δεύτερη περίοδο η κατάσταση είχε ξεφύγει εντελώς. Πλέον, δύσκολα κανείς τολμούσε να ψελλίσει πως η χώρα πήγαινε κατευθείαν προς τον γκρεμό μιας νέας χρεοκοπίας και την έξοδο από το ευρώ. Το Grexit το γλιτώσαμε στο παρά ένα, αλλά ο λογαριασμός των επώδυνων μέτρων ανέβηκε υπέρμετρα με την υπογραφή του αχρείαστου τρίτου Μνημονίου.

ΤΟ τελευταίο διάστημα η αντιπολίτευση έχει υιοθετήσει την ίδια τακτική. Ολοι έχουν συνασπιστεί σε μια ετερόκλητη συμμαχία με μόνο στόχο «να πέσει ο Μητσοτάκης». Στην πραγματικότητα ο στόχος, βέβαια, είναι να κόψουν την αυτοδυναμία της Ν.Δ. στις εκλογές του 2027. Από κοντά συμφέροντα, μέσα ενημέρωσης και δημοσιολόγοι.

ΠΛΕΟΝ ακούγονται απίστευτες γραφικότητες, όπως ότι «πρέπει να υπάρχει εναλλαγή στην εξουσία για το καλό της δημοκρατίας». Ναι, αν κάποιο κόμμα πάρει μεγαλύτερο ποσοστό από τη Ν.Δ. και έρθει πρώτο στις εκλογές. Αλλά όλοι γνωρίζουν πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Γι’ αυτό και με κάθε αιτία και αφορμή επιχειρούν να πλήξουν την κυβέρνηση. Εργαλειοποιούν ασήμαντα και σημαντικά θέματα, τα οποία «φουσκώνουν» όσο μπορούν.

ΑΞΙΖΕΙ να θυμηθεί κανείς τι συνέβαινε στις αρχές της χρονιάς με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για τα Τέμπη και τη θεωρία του παράνομου φορτίου στο εμπορικό τρένο. Τώρα, αλήθεια, γιατί δεν μιλάει κανείς για το υποτιθέμενο ξυλόλιο; Ή τι συνέβη με τον ξεσηκωμό για την απεργία πείνας για την εκταφή θύματος, την οποία «ξέχασαν» και αυτοί που τη ζητούσαν και δεν έχει γίνει ακόμα.

ΠΟΙΟΙ τα εργαλειοποίησαν τα Τέμπη; Πάνω κάτω είναι οι ίδιοι που την περίοδο των λοκντάουν της πανδημίας χρησιμοποιούσαν το γελοίο επιχείρημα πως η κυβέρνηση έκλεινε τα μπαρ στις 12 το βράδυ γιατί ήθελε να εκδικηθεί τους νέους.

ΑΛΛΑ, ας ασχοληθούμε με τα σοβαρά. Τώρα έχει πάρει σειρά στην εργαλειοποίηση το αγροτικό ζήτημα. Υπάρχει πρόβλημα στον πρωτογενή τομέα; Αναμφισβήτητα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Εκτός αν οι Ευρωπαίοι αγρότες έξω από την Κομισιόν και τα μπλόκα στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα προκάλεσαν οι πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

ΑΣ δούμε, όμως, το ελληνικό ζήτημα, που βέβαια έχει σχέση και με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Εχει ευθύνες η κυβέρνηση; Προφανώς, γιατί δεν ξήλωσε την κομπίνα που είχε στηθεί με τις παράνομες επιδοτήσεις. Είναι δίκαια κάποια αιτήματα των αγροτών; Προφανώς! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό και αφορά στο μέλλον του πρωτογενούς τομέα..

ΜΙΑ παρένθεση σε αυτό το σημείο. Συνάδελφοι εφημερίδας που κινείται στον χώρο της αντιπολίτευσης σχολίασαν το πρωτοσέλιδο του «Ελεύθερου Τύπου» με τίτλο «Τραβάνε το σχοινί οι αγρότες» ως «εκτός τόπου και χρόνου», με το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στηρίζει τα μπλόκα. Ε, λοιπόν, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο «Ελεύθερος Τύπος» έχει ως θέση αρχής να μη σχολιάζει άλλα μέσα ενημέρωσης για ό,τι κι αν λένε ή γράφουν. Ολοι κρινόμαστε από τους αναγνώστες. Αν κάποιοι θεωρούν ότι έχουν το «αλάθητο του Πάπα», ας κοιτάξουν τα δικά τους πρωτοσέλιδα στο παρελθόν και τι από όσα έγραφαν, τελικά, επιβεβαιώθηκε από την πραγματικότητα.

ΑΠΟ εκεί και πέρα, όμως, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο «Ελεύθερος Τύπος» κινείται στη γραμμή του ρεαλισμού και του ορθολογισμού, ακόμα κι αν κάποιες φορές έρχεται σε αντίθεση με το τι πιστεύει η πλειοψηφία της κοινωνίας, όπως την εποχή του δημοψηφίσματος το 2015.

ΓΙΑΤΙ οι αγρότες είναι στον δρόμο κάθε χειμώνα εδώ και 30 χρόνια. Γιατί πρέπει να λέγονται και κάποιες αλήθειες. Π.χ. πως φοροδιαφεύγουν, γιατί δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ζουν -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- με 400 ευρώ τον μήνα και πως οι περισσότεροι, δυστυχώς, κάποια στιγμή «διπλοζύγισαν σοδειές» ή «υπερ -δήλωσαν ζώα», για να πάρουν μεγαλύτερη επιδότηση.

ΑΛΛΑ το πραγματικό ζήτημα είναι πως ζούμε σε μια χώρα με δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης. Γι’ αυτό και το κάθε κόμμα και το κάθε μέσο ενημέρωσης είναι ελεύθερο να έχει την άποψή του για όσα συμβαίνουν. Και κρίνεται γι’ αυτό από τους πολίτες, όχι από κάποια «Ιερά Εξέταση».