Οταν είχα δει το τρέιλερ της ταινίας «Τζέι Κέλι», η υπόθεση μου είχε φανεί τετριμμένη, προβλέψιμη. Μετά, θυμήθηκα πως οι ταινίες του σκηνοθέτη Νόα Μπάουμπαχ συνήθως πραγματοποιούν μια διύλιση της στιγμής. Πιάνουν το κομβικό γεγονός στη ζωή ενός ανθρώπου και αναλύουν πώς το βιώνει, με συγκίνηση αλλά και χιούμορ. Εκεί κρύβεται η τέχνη του.

Αν και δεν είμαι καλλιτέχνις του βεληνεκούς του Τζέι Κέλι, η ταινία με άγγιξε με την ειλικρίνεια του προβληματισμού της. Με τι κόστος κάνουμε τη δουλειά μας; Τι αφήνουμε πίσω μας; Σε ποιον οφείλουμε περισσότερα, στους εαυτούς μας ή στα παιδιά μας; Τι θα αλλάζαμε, αν είχαμε τη δυνατότητα για ακόμη μία λήψη στην ταινία της ζωής μας; 

Η υπόθεση

Μετά τον θάνατο ενός σκηνοθέτη-μέντορα, ο διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ Τζέι Κέλι αποφασίζει να ακυρώσει μία νέα παραγωγή και να ταξιδέψει στην Ευρώπη, με την πρόφαση της παραλαβής ενός τιμητικού βραβείου. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιεί το ταξίδι για να έρθει πιο κοντά με τη μικρότερη κόρη του, από την οποία φοβάται πως θα αποξενωθεί, όπως είχε γίνει με τη μεγαλύτερη κόρη του, πριν από χρόνια. Συνοδευόμενος από τον αφοσιωμένο μάνατζέρ του, Ρον (Ανταμ Σάντλερ), ο Τζέι καλείται να αντιμετωπίσει το κόστος του ναρκισσισμού του και να αναθεωρήσει τις επιλογές ζωής που τον έχουν οδηγήσει σε μια κατάσταση βαθιάς μοναξιάς, παρά τη δόξα του. 

Ο σκηνοθέτης

Ο Νόα Μπάουμπαχ δεν σκηνοθετεί απλώς ταινίες: πραγματοποιεί ψυχογραφήματα. Η ταινία «Τζέι Κέλι» λειτουργεί ως η πιο πρόσφατη έκφραση των θεματικών εμμονών του, οι οποίες συνοψίζονται στο ανεκπλήρωτο καλλιτεχνικό όραμα και το κόστος της φιλοδοξίας. Ο Μπάουμπαχ είναι κατεξοχήν ο σκηνοθέτης των «κρίσεων της ζωής», της αδυναμίας των χαρακτήρων να ωριμάσουν μετά το κολέγιο (όπως στην ταινία «Frances Ha»), της διάλυσης της οικογένειας λόγω της καλλιτεχνικής ιδιοτέλειας («The Squid and the Whale», «Marriage Story») και της προσπάθειας των καλλιτεχνών να διαχειριστούν την παρακαταθήκη τους («The Meyerowitz Stories»).

Στο «Τζέι Κέλι», ο προβληματισμός του Μπάουμπαχ μετατοπίζεται από την καλλιτεχνική αποτυχία στην κενότητα της μεγάλης επιτυχίας. Τον απασχολεί ο τρόπος με τον οποίο η διασημότητα και ο ναρκισσισμός διαβρώνουν τις προσωπικές σχέσεις και το πώς οι πρωταγωνιστές του προσπαθούν να ανακτήσουν ένα πιο ουσιαστικό αφήγημα της ζωής τους. Αυτό το εκφράζει μέσα από το χαρακτηριστικό του στιλ: αιχμηροί, πυκνοί, νατουραλιστικοί διάλογοι, όπου οι λεκτικές συγκρούσεις είναι το κύριο δραματικό όχημα. Οι χαρακτήρες του είναι πάντα αυτοαναλυόμενοι, νευρωτικοί και συχνά αντιπαθείς, αλλά μέσα από αυτήν την ωμή ειλικρίνεια ο Μπάουμπαχ βρίσκει μια πικρόχολη ευαισθησία και τη βαθύτερη ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση.

Ο Τζέι Κέλι, ένας σταρ που συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κανέναν για να γιορτάσει τα επιτεύγματά του, είναι το επιστέγασμα αυτής της διά βίου καλλιτεχνικής έρευνας του σκηνοθέτη γύρω από τους προνομιούχους άνδρες που είναι καταδικασμένοι σε αυτοσαμποτάζ.