Όταν ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος ανέβηκε στο βήμα του συνεδρίου που διοργάνωσε ο Ελεύθερος Τύπος στην Αλεξανδρούπολη, άφησε τις τυπικές εισαγωγές και μπήκε κατευθείαν στην ουσία:  «Πέρυσι στο γνωστό ετήσιο Φόρουμ, εδώ μέσα, ακούσαμε παρελαύνοντες ομιλητές να μεγαλαυχούν εξαγγέλλοντας επακριβώς τα ίδια που είχαν πει πρόπερσι. Μπορεί να ανέσυραν από το αρχείο τους και να μας ξαναδιάβασαν το ίδιο ακριβώς κείμενο», είπε χωρίς περιστροφές. Και ζήτησε από τους παρευρισκόμενους πολιτικούς να μην πουν τι θα κάνουν του χρόνου, αλλά τι έκαναν από πέρσι μέχρι φέτος.  Κυρίως τους ζήτησε να μην προσφύγουν στην επίκληση ενός θαύματος. «Αφήστε τα θαύματα σε εμάς. (….) Καταλαβαίνετε τι σας ζητώ; Να μην επαναλάβετε τους προηγουμένους, να υπολογίστε την αντοχή μας, που μετά και τις φωτιές, βαίνει ολοταχώς μειούμενη και να μας δώσετε χειροπιαστές αποδείξεις. Για ποιο λόγο ένας σημερινός νέος Εβρίτης πρέπει να μείνει στον τόπο του;».

Η απάντηση αναμένεται και όσο ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης περιμένει, υπολογίζει πως μέχρι το 2030 συνολικά 7 χωριά στην Επαρχία Αλεξανδρουπόλεως και γύρω στα 20 στο βόρειο Έβρο, δεν θα υπάρχουν στο χάρτη, διότι ο νεότερος σήμερα σε αυτά είναι 76 χρονών.

Ανατρέχοντας στην πρόσφατη απογραφή διαβάζουμε πως ο Έβρος παρουσίασε τη μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Συγκεκριμένα, καταγράφηκαν 2.056 θάνατοι έναντι μόλις 898 γεννήσεων, δηλαδή το ισοζύγιο είναι αρνητικό. Μας «λείπουν» 1.158 άνθρωποι και οι απώλειες αυτές δεν αναπληρώνονται. Τουλάχιστον όχι με θαύματα.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν ανακοινωθεί προγράμματα- και κάποια έχουν ξεκινήσει- που σχεδιάστηκαν αποκλειστικά για τον Έβρο. Όπως η ενίσχυση με 10.000 ευρώ για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις που θα μετεγκατασταθούν μόνιμα στους δήμους Σουφλίου, Ορεστειάδας, Διδυμότειχου, όπως η αύξηση της μοριοδότησης για την εντοπιότητα, όπως το μεγάλο project «Εβρος Μετά» για την ανασυγκρότηση της περιοχής και την αναγέννηση της Δαδιάς, για να αναφέρουμε ορισμένα. Αρκούν; Προφανώς όχι.

Η Θράκη είναι ένας ευλογημένος, όμορφος τόπος. Με ιστορία που φθάνει στα βάθη των αιώνων, με ξεχωριστή κουλτούρα και παράδοση, με ένα φυσικό τοπίο που σου κόβει την ανάσα. Αντιμετωπίζει όμως και τεράστιες προκλήσεις. Οικονομικές, δημογραφικές, εθνικές. Είναι τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας και της Ευρώπης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από την Τουρκία. Είναι μια περιοχή που εντός της συμβιώνουν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι και στόχος πρέπει να είναι η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής και η δημιουργία ίσων ευκαιριών για όλους.  Όμως τα πολλά «πρέπει» θυμίζουν ευχολόγια.

Η ακριτική Ελλάδα έχει χάσει  τις τελευταίες δεκαετίες περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει. Ίσως πάλι έχει χάσει τόσα πολλά ακριβώς επειδή αντέχει. Επειδή φυλάει Θερμοπύλες ενός κράτους που έχει μάθει να μετράει τα πάντα με χιλιομετρική απόσταση από την Αθήνα. Γιατί να γυρίσει ένας Εβρίτης στον τόπο του αν δεν έχει κοντά του πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας; Αν δεν έχει καλούς και ασφαλείς δρόμους για να στείλει το παιδί του στο σχολείο, αν δεν έχει ίσες ευκαιρίες για απασχόληση και πρόοδο; Αυτά θα μπορούσαν να είναι η απάντηση στο ερώτημα γιατί ένας Εβρίτης να μείνει στον τόπο του.