Εκείνη η εικαστική τους συνάντηση, σαν άκρη νήματος, συνδέεται σήμερα στον ίδιο χώρο με τη νέααναδρομική της έκθεση, με τίτλο «Red Line, Κόκκινη Γραμμή, Lignerouge», η οποία τελεί υπό την αιγίδα της γαλλικής πρεσβείας στην Ελλάδα.

Χρόνος, μνήμη, φθορά, αμφισβήτηση, πολιτική και φιλοσοφία αποτελούν μερικά μόνο από τα «κλειδιά» που ανοίγουν το εικαστικό σύμπαν της Λυδίας Δαμπασίνα που ζει και εργάζεται σήμερα μεταξύ Παρισιού, Αθήνας και Κέας. Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη του 1951, η Λυδία Δαμπασίνα μετακόμισε στη συνέχεια στη Γαλλία, όπου και σπούδασε. Το έργο της είναι τοποειδικό, δηλαδή πάντα σχετίζεται με τον τόπο στον οποίο εκτίθεται και σχεδιάζεται ειδικά για τον συγκεκριμένο τόπο και τις συνθήκες του.

Η διακεκριμένη εικαστικός, με έντονη διεθνή παρουσία, επιστρέφει στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων με την «Red Line, Κόκκινη Γραμμή, Lignerouge», η οποία, όπως σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης ο επιμελητής δρ Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος, «προοιωνίζεται τη μεγάλη αφύπνιση».

_Μέσα από τα έργα της έκθεσης, αναφέρεστε στα όρια και στους περιορισμούς εντός των οποίων ζούμε, χωρίς να τους έχουμε απαραίτητα επιλέξει ή επιβάλλει οι ίδιοι. Κάτι που υπαινίσσεται και ο τίτλος. Γιατί επιλέξατε να το αποδώσετε σε τρεις γλώσσες;

Ο τίτλος της κάθε μου έκθεσης αντανακλά την κεντρική ιδέα της δουλειάς που παρουσιάζω. Ο πρώτος αυθόρμητος τίτλος ήταν στα αγγλικά RED LINE, η μετάφραση στα ελληνικά και στα γαλλικά -που είναι οι δύο γλώσσες μου- υποχρεωτικά εμφανίζονται και εμπλέκονται σε κάθε γραπτό μου, και δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις σε διαφορετικές γλώσσες, με τις ίδιες λέξεις το ίδιο νόημα, και εδώ το κατόρθωσα!

_Υπάρχει, τελικά, «γλώσσα» της Τέχνης; 

Η γλώσσα της Τέχνης είναι η γλώσσα της αλήθειας προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ποιος είμαι, πού πάω, και τι θα απογίνω, λέγαμε γελώντας μικροί.

_Η νέα σας έκθεση περιλαμβάνει 70 έργα που σχολιάζουν καίρια ζητήματα της εποχής: φτώχεια, οικονομική εξάρτηση, ανισότητες, πόλεμο. Το να μιλάει και να καυτηριάζει κανείς αυτά ζητήματα απαιτεί μαχητικότητα. Θα λέγατε ότι αυτή η στάση αποτελεί παρότρυνση στον θεατή; 

Δεν σκέπτομαι ποτέ να παροτρύνω κανέναν σε οτιδήποτε. Αντίθετα πάντα ελπίζω να δω στο βλέμμα του θεατή αν βρήκε μέσα στο έργο μου, κάτι, μια ιδέα, μια ομορφιά, μια απορία, μια ηχώ μέσα του.

_Στο έργο σας επανέρχονται διαχρονικά οι έννοιες του χρόνου, της μνήμης, της φθοράς, της αμφισβήτησης, αλλά και της πολιτικής και της φιλοσοφίας. Εχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζετε αυτές τις θεματικές στη διάρκεια των περισσότερων από τεσσάρων δεκαετιών δημιουργίας σας; 

Οι θεματικές μου είναι η ίδια η ζωή με τις εμπειρίες και τα ερωτηματικά της, που σίγουρα εξελίσσονται με τον χρόνο όπως και τα μέσα που χρησιμοποιώ για να υλοποιήσω κάθε μου έργο. Αλλά η γλώσσα μου παραμένει το ψάξιμο της δικιάς μου αλήθειας.

_Κλείνοντας, μιας και υποδεχόμαστε σε λίγες ημέρες το νέο έτος. Ποιες είναι οι δικές σας προσδοκίες και προκλήσεις για το 2026; 

Να συνεχίσω να δουλεύω μια που η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, εύχομαι μια αφύπνιση, το θαύμα της ειρήνης, του αθάνατου Αγιου Βασίλη. 

_Αν κοιτάξετε πίσω, στα χρόνια τη εκκίνησης, νιώθετε ότι έχετε εκπληρώσει το όραμα εκείνης της νεότερης εκδοχής του εαυτού σας;  

Το όραμά μου είναι να δω την κοινωνία να αναπτύσσει τη σκέψη της, να ζει ελεύθερα και ο καθένας να εκπληρώνει το όραμα της προσωπικής του ζωής, δυστυχώς παγκοσμίως ολοταχώς οπισθοδρομούμε, και η κοινωνία που ονειρευόμασταν και ζήσαμε κάποια στιγμή -τουλάχιστον στη Γαλλία- έχει εξαφανιστεί ολότελα. Τώρα μιλάμε ακόμη και για πόλεμο στην Ευρώπη, ποιος θα το φανταζόταν! 

ΙΝFO:«Red Line, Κόκκινη Γραμμή, Ligne rouge»,

Εως 19 Απριλίου 2026 Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων

Χάληδων 98-102

Πληροφορίες: 2821 341680