Μία επίσκεψη, κατά την οποία τα παιδιά θα παρέδιδαν καλάθια με δώρα που είχαν ετοιμάσει όλες οι τάξεις του σχολείου στα βιωματικά εργαστήρια — τον Λαχανόκηπο, το Cooking Lab και το STEAM — εξελίχθηκε σε μια ζωντανή γιορτή, ένα αυθόρμητο «γλέντι» με παραδοσιακούς χορούς, τραγούδια και τανγκό.

«Η επαφή με την τρίτη ηλικία αποτέλεσε συνειδητά το σημείο αναφοράς της δράσης, καθώς πιστεύουμε ότι η διαγενεακή σύνδεση είναι μια πολύτιμη αλλά συχνά παραμελημένη διάσταση της σύγχρονης ζωής. Θέλαμε τα παιδιά να μπορούν να δουν τους ηλικιωμένους όχι μόνο ως αποδέκτες βοήθειας, αλλά ως φορείς μνήμης, σοφίας και αγάπης», αναφέρει η Πένη Σταματοπούλου, δασκάλα και συντονίστρια του βιωματικού προγράμματος του Pierce Elementary School.

Τα παιδιά έφτασαν στο Γηροκομείο κουβαλώντας τα «Kαλάθια Aγάπης», με τους ηλικιωμένους, συγκινημένους, να ανοίγουν τα «δώρα» τους. Ακολούθησαν κάλαντα, παραδοσιακοί χοροί από τον όμιλο Trad-PIERCE-ional και συνομιλίες μεταξύ των παππούδων και των γιαγιάδων και των νεαρών μαθητών. Το κλίμα βαθειάς συγκίνησης κορυφώθηκε όταν υπό τη μελωδία τραγουδιών, οι δύο γενιές «συναντήθηκαν» για να χορέψουν ένα αλλιώτικο «τανγκό των Χριστουγέννων».

«Ήταν μια στιγμή που οι δύο γενιές συναντήθηκαν πραγματικά: τα παιδιά έδωσαν ζωή και κίνηση στον χώρο, ενώ οι ηλικιωμένοι ανταπέδωσαν με αγκαλιές, χορούς και πολλή συγκίνηση», συνέχισε η κ. Σταματοπούλου.

Τα «Καλάθια Αγάπης» αποδείχθηκε ότι δεν ήταν άλλη μία χριστουγεννιάτικη δράση, αλλά μια ζωντανή απόδειξη ότι τα βιωματικά προγράμματα μπορούν να μεταμορφώσουν τη σχολική εμπειρία σε πράξη ανθρωπιάς και κοινωνικής ευθύνης.

«Για εμάς, το project αυτό λειτούργησε ως μια ηχηρή υπενθύμιση ότι η εκπαίδευση αποκτά αληθινό νόημα όταν βγαίνει από τα όρια της τάξης, συναντά την κοινωνία και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της. Όταν δεν περιορίζεται στη μετάδοση γνώσεων, αλλά καλλιεργεί στάσεις, αξίες και ενεργούς πολίτες με ενσυναίσθηση και υπευθυνότητα, υπηρετώντας το εκπαιδευτικό όραμα του Σχολείου μας, όπως αυτό αποτυπώνεται στο motto: «Non ministrari, sed ministrare» — «Να μην υπηρετείσαι, αλλά να υπηρετείς», καταλήγει η κ. Σταματοπούλου.