Προχθές η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε ακόμα ένα σημαντικό βήμα προς το «πάγωμα» των κεφαλαίων της ρωσικής κεντρικής τράπεζας, ύψους περίπου 210 δισ. ευρώ, όχι απλώς για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά, όπως όλα δείχνουν, δυνητικά και επ’ αόριστον. Σε επίπεδο πρεσβευτών των κρατών-μελών εγκρίθηκε, και μάλιστα με «καθαρή πλειοψηφία», η ενεργοποίηση του άρθρου 122 περί έκτακτης ανάγκης, ανοίγοντας τον δρόμο για την παράκαμψη του βέτο από μεμονωμένα κράτη στη διατήρηση των σχετικών κυρώσεων.

Το πρόβλημα φαίνεται να το έχει κυρίως ο στενός φίλος του Ντ. Τραμπ, ο Β. Ορμπαν, που διεκδικεί έντονα την αποδέσμευση των κεφαλαίων προς όφελος της Ρωσίας. Η απόφαση αυτή, στην πράξη, αποδυναμώνει το δικαίωμα του βέτο σε έναν σημαντικό τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Και αυτό σε μία περίοδο κατά την οποία αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επιδεικνύουν αυξημένη «κατανόηση» –αν όχι πολιτική εύνοια– απέναντι στην Τουρκία. Η κίνηση αυτή της Ε.Ε. δεν αφορά μόνο την Ουκρανία. Αποτελεί τον πρόλογο για την επόμενη απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής σχετικά με τη λεγόμενη «δημιουργική κατάσχεση» των ρωσικών κεφαλαίων υπέρ του Κιέβου.

Το αμερικανικό σχέδιο ειρήνευσης, όπως είναι γνωστό μέχρι σήμερα, προβλέπει τη χρήση των συγκεκριμένων πόρων από τη Ρωσία σε εθελοντική βάση, σε συνεννόηση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, ωστόσο, έρχεται να ανατρέψει αυτή τη λογική. Ούτε λίγο ούτε πολύ η Ε.Ε. στέλνει μήνυμα στον Λευκό Οίκο ότι ένας από τους βασικότερους όρους του σχεδίου, αν όχι ο σπουδαιότερος, περνά από αυτήν. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι πληροφορίες αναφέρουν πως τυχούσα αποδέσμευση των ρωσικών κεφαλαίων θα κατευθυνόταν προς μελλοντικά αμερικανορωσικά επιχειρηματικά σχήματα για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, η διάσταση που λαμβάνει η απόφαση είναι πολύ πιο σοβαρή.

Αν μια τέτοια απόφαση ληφθεί τελικά στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, το ενδιαφέρον δεν θα περιοριστεί στις αναμενόμενες ρωσικές αντιδράσεις και στα αντίποινα που θα ακολουθήσουν. Εξίσου κρίσιμη θα είναι και η στάση του ίδιου του Ντόναλντ Τραμπ απέναντι σε μια Ευρώπη που δείχνει έτοιμη να διεκδικήσει ρόλο αυτόνομου παίκτη – ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται θεσμικές ακροβασίες με μακροπρόθεσμο κόστος. Και όπως είναι ήδη γνωστό, ο Τραμπ θέλει την Ευρώπη απομονωμένη από τις διαδικασίες λήψης κρίσιμων γεωστρατηγικών αποφάσεων, αλλά με αγοραστική δύναμη και… μπόλικη συναισθηματική αξία. Κάτι σαν τουριστικό αξιοθέατο.