Επικεφαλής της δημοκρατικής, φιλελεύθερης αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, ορκισμένη εχθρός του αυταρχικού καθεστώτος Μαδούρο, η Ματσάδο κατάφερε με τον αγώνα της να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης. Με μεγάλο τίμημα βέβαια, δεχόμενη απειλές, εκφοβισμούς και διώξεις. «Φοβάμαι για τη ζωή μου, για την ελευθερία μου και για το μέλλον των συμπατριωτών μου κάτω από τη δικτατορία του Μαδούρο», έγραφε σε επιστολή της στην Wall Street Journal πριν από ένα χρόνο. Αλλά όπως κάνουν οι πραγματικά γενναίοι, συνέχισε παρά τον φόβο της.

Για τους αδιόρθωτους (εγχώριους και εξωχώριους) υποστηρικτές του Τσάβες και του Μαδούρο, η Μαρία Κορίνα Ματσάδο εκπροσωπεί όλα αυτά που δεν αντέχουν: Το πάθος για την δημοκρατία και την απεγνωσμένη ανάγκη για ελεύθερη βούληση. Είναι ίσως από εκείνες τις  φορές που το Νόμπελ Ειρήνης φθάνει σε καλά χέρια, στέλνοντας ένα μήνυμα στην παγκόσμια κοινότητα και στον Λευκό Οίκο ξεχωριστά μετά την πρωτοφανή πίεση του αμερικανού προέδρου να πάρει το βραβείο.

Είναι αλήθεια πως στο παρελθόν τέσσερις προκάτοχοι του Τραμπ τα κατάφεραν. Ο Ρούζβελτ το 1906 για την διαμεσολάβηση του στον τερματισμό του Ρωσοιαπωνικού πολέμου, ο Ουίλσον το 1919 για την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών, ο Κάρτερ το 2002 για την γενικότερη συμβολή του στην παγκόσμια ειρήνη και ο Ομπάμα το 2009 επειδή είχε όραμα για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα. Ακόμα και ένας αντιπρόεδρος τα κατάφερε, ο Αλ Γκορ.

Είναι επίσης αλήθεια, πως έχουν υπάρξει και πολλές αμφισβητούμενες επιλογές. Κορυφαία όλων για τις αντιδράσεις που προκάλεσε, ήταν η βράβευση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ και του Λε Ντουκ Το, του επικεφαλής διαπραγματευτή ειρήνης από το Βιετνάμ. Ο δεύτερος αρνήθηκε το βραβείο, ο πρώτος δεν πήγε ποτέ να το παραλάβει, δύο μέλη της επιτροπής Νόμπελ υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους, ενώ το βραβείο χαρακτηρίστηκε από τα διεθνή Μέσα ως «Νόμπελ Πολέμου».

Ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία των βραβείων ήταν η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης το 1994 στον Γιασέρ Αραφάτ, από κοινού με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν και τον υπουργό Εξωτερικών Σιμόν Πέρες. Τότε ήταν οι Συμφωνίες του Οσλο που έπεισαν την επιτροπή, οι οποίες ήταν πράγματι ιστορικές. Η πορεία βέβαια έδειξε και πόσο εύθραυστες είναι.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, δεν ξέρουμε αν ο Τραμπ συνεχάρη την νικήτρια που τα έβαλε με τον Μαδούρο. Όμως είναι η κατάλληλη στιγμή να επαναλάβουμε αυτό που έγραψε ο ίδιος στην πλατφόρμα Truth Social, όταν ήλπιζε ακόμα πως θα κερδισει: «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΟΙ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ!». Τώρα, πραγματικά ισχύει.