Από την περασμένη Κυριακή όταν και έγινε γνωστό το «τροχαίο με υλικές ζημιές και εγκατάλειψη», έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα.  Πως έγινε το ατύχημα, πού ήταν πριν και πού βρέθηκε μετά, τι είπε στη Γερμανού, αν άφησε σημείωμα, πού ήταν η Βανδή όταν το έμαθε, πόσα αμάξια πήρε σβάρνα το θηριώδες τζιπ,  τι προβλέπει ο νέος ΚΟΚ.

Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμα, αλλά ελπίζουμε να μάθουμε, είναι τον αντίκτυπο που θα έχει. Στους χιλιάδες οδηγούς που δεν είναι διάσημοι, που παραμένουν αόρατοι στα ραντάρ των πρωινάδικων, αλλά ορατοί στα ραντάρ της τροχαίας. Θα καταλάβουν τι έγινε και τι θα μπορούσε να έχει συμβεί;

«Η εικόνα ενός επώνυμου με χειροπέδες στέλνει ένα μήνυμα σε όλους», έλεγε  ο υποδιοικητής της Τροχαίας Αττικής Δημήτρης Παπαγεωργίου (Πρώτο Θέμα, στον Αντώνη Σρόιτερ). Για την ακρίβεια στέλνει πολλά μηνύματα. Πρώτον, φοβίζει το γεγονός αυτό καθαυτό. Δεύτερον, τα φώτα της δημοσιότητας δεν έχουν φιλότιμο. Την μια στιγμή είναι κάμερες που εξωραΐζουν την εικόνα, την άλλη ανακριτικές λάμπες που καίνε σε δημόσια θέα τις ατέλειες που μέχρι πριν προστάτευαν. Τρίτον και σημαντικότερον, μπροστά στον νόμο είναι όλοι ίσοι και εξίσου ισχυροί ή ανίσχυροι.

Καμία εξαίρεση λοιπόν για τον Βασίλη Μπισμπίκη. Μια επισήμανση μόνο: Ήταν πολύ τυχερός. Ακόμα πιο τυχερά μέσα στην ατυχία τους ήταν τα θύματα, επειδή καταστράφηκαν σκέτες λαμαρίνες και αποφεύχθηκε το χειρότερο. Επειδή, όταν αυτά συμβαίνουν στην πραγματική ζωή και όχι στο πλατό, όταν το γκάζι ξεφύγει στην καυτή άσφαλτο και όχι στην εικονική, κανείς δεν μπορεί να πει «πάμε ξανά».

Στους δρόμους δεν υπάρχει ένας σκηνοθέτης να σώσει την παρτίδα, να κοκαλώσει τα φρένα σε μια ηρωική-τύπου-Τομ-Κρουζ-αντίδραση. Σκοτώνονται άνθρωποι εκεί έξω, τα τροχαία είναι η νούμερο ένα αιτία θανάτου στις νεαρές ηλικίες. Από μια βλακεία, από μια αβλεψία, από μια μαγκιά πυροδοτημένη από εκείνη την μοιραία ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν θα συμβεί σε μένα. Μέχρι που η ζωή κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Ξεπερνά την τέχνη. Αλλά δεύτερη φορά δεν έχει.