Ναι, αλλά πάντα αόριστα είναι τα θέματα του μυαλού. Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Μπορεί να παραδοθεί στα πιο βίαια ένστικτα του, να υποκύψει στις εμμονές του, να υποστεί μη αναστρέψιμη διαταραχή, να μεταμορφωθεί σε serial killer, να σκοτώσει τα παιδιά του και μετά να δηλώσει πως δεν θυμάται τι έκανε ή πως το έκαναν οι δαίμονες. Εν προκειμένω, μπορεί όντως να μην θυμάται αλλά μπορεί και να υποκρίνεται.  Η Ειρήνη Μουρτζούκου κατηγορήθηκε και ομολόγησε, η Ρούλα Πισπιρίγκου κατηγορήθηκε, καταδικάστηκε και δεν ομολόγησε ποτέ. Αμαλιάδα, Πάτρα, μητέρες, μωρά, θάνατοι, ιατροδικαστές, μίντια, ζήλεια, μίσος. Οσες λέξεις-κλειδιά και αν βάλουμε, καμία δεν μπορεί να ξεκλειδώσει την πόρτα που βρίσκεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Πολύ αοριστο, ε;

Ναι, αλλά έτσι στην αοριστία και στα κίτρινα φώτα των εκπομπών κύλησαν αυτές οι ιστορίες. Κάτι ήξεραν, κάτι άκουσαν, κάτι κατάλαβαν, μπορεί ναι, μπορεί όχι.  Και δώστου συνεντεύξεις και αφιερώματα, και δώστου αγκαλιές και συγκλονιστικές αποκαλύψεις που-θα-δείτε-αποκλειστικά-στο-κανάλι-μας. Οι ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά υπήρχαν εδώ και χρόνια, αλλά γκρεμοτσακίζονταν στο αβυσσώδες κενό του κράτους πρόνοιας.  Σε αυτή την μαύρη τρύπα που δημιουργείται από φιλότιμες αλλά υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες και από διάσπαρτες δομές ψυχικής υγείας, που λειτουργούν αποσπασματικά, χωρίς  διασύνδεση με τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές. Έτσι εξηγείται γιατί οι καταγγελίες και οι ενημερώσεις που έκανε το Χαμόγελο του Παιδιού σε ανύποπτο χρόνο και που ίσως να έσωζαν κάποια από τα μωρά, δεν αξιοποιήθηκαν αμέσως. Πολύ αόριστο, ε;

Όχι, εδώ τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Το 2015, δηλαδή δέκα ολόκληρα χρόνια πριν, το Χαμόγελο είχε δεχθεί κλήση για εξαφάνιση της τότε ανήλικης Ειρήνης Μουρτζούκου. Ακολούθησαν  και άλλες αναφορές το διάστημα 2017-2020 για τις συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας «οι οποίες υποδείκνυαν σαφώς την ευάλωτη θέση της».  Ο Οργανισμός ενημέρωσε αστυνομικές και εισαγγελικές Αρχές με μία εκ των αναφορών να έχει την ένδειξη «Κατεπείγουσα». Μέχρι που το 2023 επικοινώνησε η ίδια η μητέρα με τον Οργανισμό ζητώντας βοήθεια, με το δεύτερο μωρό της να είναι ακόμα στο νοσοκομείο. Μετά από μερικές ημέρες έμαθαν πως το βρέφος απεβίωσε, και σύντομα έμαθαν πως ένα χρόνο πριν είχε πεθάνει και το πρώτο μωρό! Το παζλ είχε αρχίσει να παίρνει άσχημη μορφή, όμως η σύνθεση του δεν είναι ποτέ δουλειά ενός. Θέλει πρόληψη, συνέργειες, πρωτόκολλα, κινητοποίηση, συντονισμό από ψυχολόγους, ψυχιάτρους, κοινωνικούς λειτουργούς, αστυνομικούς, εισαγγελείς που θα παρέμβουν έγκαιρα στο σχολείο και στην οικογένεια. Πολύ αόριστο, ε;

Ναι, αυτή η αλυσίδα πρόληψης και διαχείρισης στην Ελλάδα είναι ακόμα σπασμένη. Το βλέπουμε καθημερινά στην βία ανηλίκων και στην προσπάθεια που γίνεται τώρα για την αντιμετώπιση της. Και θυμόμαστε τα λόγια της Βάσως Αρτινοπούλου ότι δεν υπάρχει «αγία οικογένεια».

Και κάπου εκεί ανάβουν τα τηλεοπτικά φώτα για να εμφανιστούν στη σκηνή ειδικοί που κάνουν ψυχιατρικές διαγνώσεις εξ αποστάσεως, ερευνητές που ανακρίνουν live τη μητέρα που υποψιάζονται ότι σκότωσε τα παιδιά της, και μετά τη μητέρα της μητέρας που σκότωσε τα παιδιά της, και μετά τους γείτονες της μητέρας και μετά τους φίλους της κόρης και μετά τους ιατροδικαστές που βρήκαν τους θανάτους «φυσιολογικούς» και μετά τους γιατρούς που ανακάλυψαν ότι τίποτα δεν ήταν φυσιολογικό. Μέχρι που αναλαμβάνει η αστυνομία και ναι, στο τέλος κάνει καλά τη δουλειά της. Δεν συλλαμβάνει με τηλεοπτικές ενδείξεις, αλλά με αδιάσειστες αποδείξεις. Αλλά δεν θα μπορούσε να έχει γίνει νωρίτερα; Πριν το επόμενο θέμα, πριν το επόμενο έγκλημα, πριν την επόμενη αποκάλυψη που θα μας συγκλονίσει και θα μας κάνει να αναρωτηθούμε τι δεν κάναμε πριν συμβεί το αδιανόητο;