Με φόντο τα εγκλήματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη, το μυθιστόρημά της «Ο Θεριστής τη Νύχτα» (εκδόσεις Κύφαντα) αποκαλύπτει μια ιστορία αγάπης, πάθους και αντίστασης απέναντι σε έναν κόσμο σκληρό και καταπιεστικό. Με ευαισθησία και μαεστρία, η συγγραφέας σκαλίζει τις σκιές της ιστορίας και φωτίζει τις ψυχές δύο γυναικών που αναζητούν φως μέσα στο σκοτάδι.

_Το Λονδίνο του 1888 είναι σκηνικό γεμάτο ομίχλη, φόβο και μυστήριο. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε περισσότερο σε αυτήν την εποχή και πώς καταφέρατε να τη ζωντανέψετε με τόση ζωντάνια στις σελίδες σας;

Με μάγευε πάντα ο τρόπος που αυτή η εποχή ισορροπεί ανάμεσα στο φως και τις σκιές. Το Λονδίνο του 1888 είναι ένας χαρακτήρας από μόνο του, γεμάτος αντιθέσεις: πλούτος, ομορφιά και καλοπέραση, αλλά και βρομιά, ομίχλη και άνθρωποι που παλεύουν με τη φτώχεια και τον φόβο.

Η έρευνα με βοήθησε πολύ – εφημερίδες της εποχής, χάρτες, μαρτυρίες. Ηθελα ο αναγνώστης να σταθεί δίπλα στις ηρωίδες μου, να τις αφουγκραστεί, να σεργιανίσει τα σκοτεινά σοκάκια και να μυρίσει την υγρασία. Θαρρώ πως κάτι κατάφερα…

_Ο «Θεριστής» που δίνει τίτλο στο βιβλίο σας έχει διπλή υπόσταση. Πώς το βλέπετε εσείς; Είναι απλώς ο Τζακ ή αντιπροσωπεύει κάτι ευρύτερο για εκείνη την εποχή και κοινωνία;

Πράγματι, «Θεριστής» δεν είναι μόνο ο Τζακ – είναι και ο Πυρετός της κεντρικής ηρωίδας αλλά και ο φόβος που «θερίζει ψυχές». Είναι η πατριαρχία που «κόβει φτερά», αλλά και η φτώχεια που «τσακίζει ζωές».

Ο Τζακ υπάρχει στο παρασκήνιο, αλλά το πραγματικό «δρεπάνι» το κρατά μια ολόκληρη κοινωνία που κρίνει, περιθωριοποιεί και καταπνίγει. Γι’ αυτό και οι ηρωίδες μου αντιστέκονται, παλεύοντας να ξεφύγουν από ό,τι είναι αυτό που τις απειλεί. 

_Η ιστορία αγάπης μεταξύ δύο γυναικών μέσα σε έναν κόσμο που τις θέλει κρυμμένες είναι ιδιαίτερα δυνατή. Πώς πιστεύετε ότι επηρέασε η κοινωνική πραγματικότητα του 19ου αιώνα τη σχέση τους και την αφήγησή σας;

Για μένα αυτή είναι η πιο συγκινητική πτυχή του βιβλίου. Πρόκειται για μια βαθιά σχέση μάνας και κόρης που δεν γεννιέται από το αίμα, αλλά από την επιλογή να σταθείς δίπλα σε κάποιον, όταν όλοι τον προσπερνούν.

Σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν «φωνή», μια γυναίκα επιλέγει συνειδητά να σταθεί σαν μάνα σε μιαν άλλη. Να την αγαπήσει, να την προστατεύσει και να τη στηρίξει να μη διαλυθεί, όταν όλα γύρω της μοιάζουν να καταρρέουν.

Αυτός ο δεσμός είναι πιο δυνατός κι από τον φόβο – και γι’ αυτό ήθελα να τον κάνω το πιο φωτεινό κομμάτι της ιστορίας. Καθόρισε τον τρόπο της αφήγησης, κρατώντας το βλέμμα στραμμένο, όχι μόνο στο έγκλημα και τον τρόμο, αλλά και στη φροντίδα και την αντοχή που γεννιούνται εκεί που δεν το περιμένει κανείς. 

_Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης αποτελεί μια από τις πιο τρομακτικές φιγούρες της ιστορίας. Πώς ισορροπήσατε ανάμεσα στην αλήθεια και τη μυθοπλασία ώστε να διατηρήσετε ζωντανό το μυστήριο αλλά και το βάθος του χαρακτήρα;

Δεν ήθελα να γράψω άλλο ένα βιβλίο για τον Τζακ ως… φονικό εργαλείο. Ηθελα να δείξω, με κάποιον τρόπο, τον τρόμο που άφησε πίσω του και πώς ο τρόμος αυτός έγινε «δικαιολογία», για να ελέγχεται το σώμα και η ζωή γυναικών, που ζούσαν ήδη στο περιθώριο.

Εχτισα τη μυθοπλασία μου στα «κενά» που άφησε η ιστορία·στις νύχτες για τις οποίες δεν έγραψαν οι εφημερίδες, στα βλέμματα και τις φωνές που δεν καταγράφηκαν. Και εκεί κρύβεται το αληθινό θρίλερ – όχι μόνο στο ποιος σκότωνε, αλλά στο τι αντίκτυπο είχαν όλα αυτά τα γεγονότα σε όσες επέζησαν. 

_Το τέλος του βιβλίου έχει χαρακτηριστεί από πολλούς αναγνώστες ως «ανατρεπτικό» και συγκινητικό. Χωρίς να αποκαλύψετε πολλά, πώς επιλέξατε να κλείσετε αυτή την τόσο σκοτεινή, αλλά και γεμάτη ελπίδα, ιστορία;

Για μένα, από την πρώτη αράδα κιόλας, ήταν ξεκάθαρο πως αυτή η ιστορία δεν θα μπορούσε να έχει «καθαρό» τέλος. Ο κόσμος των ηρωίδων μου είναι βρόμικος, άδικος και τρομακτικός, αλλά είναι και γεμάτος από μικρές νίκες. Ηθελα να αφήσω ένα αμυδρό φως να σιγοκαίει. Οχι κάτι κραυγαλέο. Κάτι σαν τη λάμψη ενός κεριού που καίει στο βάθος του δρόμου και σε οδηγεί μέσα από την ομίχλη. Επιθυμία μου είναι, κλείνοντας το βιβλίο, οι αναγνώστες να νιώσουν μια «γλυκιά» θλίψη αλλά και μια «πείνα» για αντίσταση και αγάπη.

_ Πέρα από το ιστορικό πλαίσιο, τι πιστεύετε ότι κάνει αυτή την ιστορία να «μιλά» στον σημερινό αναγνώστη;

Νομίζω πως όσο και αν αλλάζει η εποχή, ο φόβος και η ελπίδα είναι σταθεροί συνοδοιπόροι μας. Η ιστορία μπορεί να είναι βικτωριανή, αλλά το αίτημα να υπάρχουμε όπως είμαστε, να αγαπάμε όπως θέλουμε και να μη μας… θερίζουν οι προκαταλήψεις, είναι πάντα επίκαιρο.

Ακόμα και σήμερα, πόσες γυναίκες συνυπάρχουν και εργάζονται σε ανδροκρατούμενους χώρους, όπου τις υποτιμούν και τις αμφισβητούν καθημερινά; Και βέβαια, δεν μπορούμε να ξεχνάμε τις γυναίκες σε χώρες που εξακολουθούν να θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, στερημένες από δικαιώματα που για άλλους είναι αυτονόητα.

Αν αυτό το βιβλίο καταφέρει να ψιθυρίσει σε κάποιον πως οι «σκιές» δεν μας ορίζουν και πως κανένα στόμα δεν πρέπει να «φιμώνεται», τότε έχει βάλει το λιθαράκι του στη διεκδίκηση της ατομικής ελευθερίας.