Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, συμπέρανα πως η μητέρα, για την ακρίβεια ο θάνατός της, ήταν η αφορμή ή το πρόσχημα για ένα άτακτο, χρονικά, ταξίδι στο παρελθόν. Ναι, ασφαλώς υπάρχει η μητέρα, όχι όμως πάντα ως κεντρικό πρόσωπο.

Ολα γίνονται σε παρελθόντα χρόνο. Διέκρινα αναπόληση, όχι όμως και νοσταλγία. Το μυθιστόρημα αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό και αυτοαναφορικό, εξομολογητικό. Με αφορμή μία φράση της μητέρας, ξεκινά μία καταβύθιση στο παρελθόν, στα κενά της μνήμης. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί εξαιρετικά ελληνικά, λεξιλόγιο πλούσιο, ξεχωριστό, διαχρονικό. Δεν διστάζει να προβεί σε αποδόμηση του εαυτού του. Με εντυπωσίασε η δήλωσή του «Γεννήθηκα δέκα χρόνων στα Σεπόλια». Με ξάφνιασε που διάβασα τα ονόματα των χωρών Κεϋλάνη και Δαχομέη!

Αν ήθελα να παραστήσω το βιβλίο με ένα σχήμα, θα έκανα κάτι που θα έμοιαζε με κύκλο ή έλλειψη. Η μητέρα είναι σταθερά στο κέντρο, ο συγγραφέας είναι σταθερά ενωμένος με το κέντρο, περιφέρεται πέριξ αυτού, αλλά η απόστασή του, η ακτίνα, αλλάζει διαρκώς. Αλλοτε μεγαλώνει, άλλοτε μικραίνει, πλησιάζει. Ομως, ποτέ δεν το/την αγγίζει.

Σαφέστατα αξιανάγνωστο! Οπως πάντα, σε εξαιρετική έκδοση από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας.

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ