Για έκτη χρονιά η εφημερίδα μας φιλοξενεί διηγήματα, και φέτος αναφέρονται στο ταξίδι. Ταξίδι είναι η γνωριμία με έναν καινούργιο τόπο, είτε στη χώρα μας είτε στο εξωτερικό. Αποτελεί μια διαφυγή, μια δραπέτευση από την καθημερινότητα. Ο ταξιδιώτης γνωρίζει μαθαίνει συνομιλεί με ανθρώπους μαθαίνει νέα πράγματα και ανοίγει τους ορίζοντες της ζωής του. Ανθρωποι που έχουν ταξιδέψει έχουν μεγαλύτερη πείρα στην επίλυση των προβλημάτων και είναι πιο ευέλικτοι στους χειρισμούς τους.
Κάποτε οι συγγραφείς έγραφαν κατά παραγγελία ανέκδοτα διηγήματα σε εφημερίδες, περιοδικά και διαβάζονταν με μεγάλη αγάπη. Μετά επικράτησε η μόδα να γράφονται νουβέλες και μυθιστορήματα που γίνονταν βιβλία και τα αποκαλούσαν ταξιδιωτικά βιβλία. Ακόμη και σήμερα, που από την οθόνη μαθαίνουμε τόσα πράγματα, δεν έχουμε τη σχέση με αυτά που γράφει ο συγγραφέας και μας διηγείται. Είναι η γλώσσα της ψυχής που γοητεύει την ψυχή και αγκαλιάζει τη θέρμη της ύπαρξής μας.
Τριάντα επτά σύγχρονοι Ελληνες συγγραφείς μάς ταξιδεύουν και μας δροσίζουν με την πένα τους. Οι περιγραφές των ταξιδιών μέσα από τη γραφή αποκτούν μια νέα δυναμική, αφού το προσωπικό ύφος των δημιουργών μάς δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε τις διηγήσεις και τις αφηγήσεις.
Κάθε εφημερίδα είναι εστία πολιτισμού. Η δική μας εφημερίδα αγαπά το βιβλίο και σας χαρίζει υπέροχες στιγμές με τα καλοκαιρινά αναγνώσματα.
Σας καλωσορίζουμε στον κόσμο της γραφής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ιόνιο όνειρο
Πέρασαν μερικές δεκαετίες από τότε που αποφάσισα να εκδράμω σε έναν τόπο που πάντα επιθυμούσα. Καλοκαίρι του 1989. Θυμάμαι ότι την προηγουμένη της αναχώρησής μου είχα παρακολουθήσει μια παράσταση θεατρική στην Κηφισιά που θα τη συνέδεα με τον τόπο προορισμού μου. Ηταν το έργο του Γρηγόρη Ξενόπουλου «Φωτεινή Σάντρη».
Αρωμα από τη λατρευτή Ζάκυνθο. Βέβαια ο προορισμός μου δεν ήταν η φιλτάτη, κατά τον Κάλβο, νήσος του Ιονίου, αλλά αρκετά βορειότερα και μάλιστα στην ιταλική επικράτεια. Ειδικά η Νότια Ιταλία και συγκεκριμένα η Απουλία (Puglia) λόγω γειτνίασης με τα Επτάνησα έχει το ίδιο χρώμα και την ίδια φυσιογνωμία. Απέραντοι ελαιώνες, αμπέλια, πρόβατα και κατσίκια, αλλά και γλυκά γαϊδουράκια.
Προτίμησα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη της μετάβασης στη γειτονική χώρα, δηλαδή μέσω Μπρίντιζι ή Μπάρι και Ανκόνα, αλλά μέσω της ανατολικότερης πόλης της ιταλικής χερσονήσου, του Οτραντο. Φθάνοντας αργά το απόγευμα στην Ηγουμενίτσα, είχα τον χρόνο να περιηγηθώ στην ηπειρωτική πόλη χωρίς να αποκομίσω κάτι εντυπωσιακό. Η Ηπειρος κρύβει τους θησαυρούς της στα ενδότερα και όχι στο λιμάνι της. Περίμενα αρκετές ώρες για την αναχώρηση του μικρού πλοίου που τότε συνέδεε αποκλειστικά την Ηγουμενίτσα με το Οτραντο. Ο καιρός θαυμάσιος, η θάλασσα λάδι και η καλοκαιριάτικη νύχτα άρχισε να απλώνει το πέπλο της αργά και σαγηνευτικά. Ξαπλωμένος στο κατάστρωμα, όπως και άλλοι ταξιδιώτες, δεν μου ερχόταν ύπνος, αλλά, αντίθετα, αισθανόμουν την ανάγκη να ρουφώ με τα μάτια μου τον έναστρο ουρανό.
Εκείνο που θα θυμάμαι για πάντα είναι το νυχτερινό θέαμα του περιγράμματος των Διαποντίων Νήσων, τις οποίες παραπλέει το σκάφος. Συγκεκριμένα περνούσαμε δίπλα από τις ακτές των Οθωνών, του δυτικότερου σημείου της ελληνικής επικράτειας, ενός νησιού που μέχρι σήμερα δεν έχω επισκεφθεί. Είναι και το πλησιέστερο σημείο στα Στενά του Οτραντο. Η μαγεία της ήσυχης νύχτας με μια ηρεμότατη θάλασσα είναι ένα απίστευτο μυστήριο που μόνο οι ρομαντικοί ταξιδιώτες μπορούν να νιώσουν έντονα.
Η άφιξη στο Οτραντο νωρίς το πρωί σού δίνει τη δυνατότητα να το απολαύσεις όσο ποτέ άλλοτε. Πήρα το πρωινό μου σε ένα μικρό μπαρ και άρχισα να περιδιαβαίνω στις γειτονιές με τα στενά δρομάκια. Και ξάφνου σε μια στροφή του δρόμου ανοίγεται κάτι εκπληκτικό. Μπροστά μου ο ρωμανικού ρυθμού καθεδρικός ναός του Οτραντο, με έτος κατασκευής το 1088. Στην πρόσοψη δεσπόζει ένας εξαίσιας τέχνης ρόδακας, ενώ στο εσωτερικό θαύμασα το υπέροχο δάπεδο με αναπαράσταση του ζωδιακού κύκλου, ενώ στα πλάγια κλίτη τη ματιά του επισκέπτη τραβά ένα απόκοσμο θέαμα: δύο προθήκες με οστά.
Πρόκειται για λείψανα από τους 800 μάρτυρες που θυσιάστηκαν κατά την πολιορκία και εισβολή των Τούρκων στις αρχές Οκτωβρίου του 1480. Η θυσία αυτή επέδρασε τόσο στο θυμικό των κατοίκων διαχρονικά, ώστε να βαπτίζονται πολλοί με το όνομα «Μάρτυρας».
Κατακουρασμένος, έπεσα για ύπνο σε ένα υπήνεμο ακρογιάλι για να συνεχίσω το ταξίδι μου κατά το βράδυ. Ανέβηκα στο τοπικό τρένο που συνδέει το Οτραντο με το Λέτσε, μία εξαιρετικού κάλλους πόλη μπαρόκ. Η μικρή σιδηροδρομική γραμμή περνά από απέραντους ελαιώνες με υπεραιωνόβιες ελιές και λοιπές καλλιέργειες για να περάσει από τη μικρή πόλη Μάλιε, ιδιαίτερη πατρίδα του μεγάλου ιταλού πολιτικού Αλντο Μόρο. Ολη η περιοχή που περιδιάβαινα είναι το περίφημο τακούνι της μπότας της ιταλικής χερσονήσου, το ονομαζόμενο Σαλέντο (Salento).
Με ανυπομονησία θέλησα να ρουφήξω όλο το νέκταρ αυτής της πολυθρύλητης περιοχής, της γεωγραφικής αυτής εσχατιάς, που φέρνει τη σφραγίδα ενός ιδιαίτερου πολιτισμού, του λεγόμενου grecanico (ελληνόφωνη Νότια Ιταλία). Μπόρεσα να μπω σε αυλές και να συνομιλήσω με κατοίκους, που στο άκουσμα των ελληνικών άφηναν τα δάκρυά τους να κυλίσουν συγκλονισμένοι από την παρουσία ενός Ελληνα στα μέρη τους.
Από το μακρινό 1989 οι αναμνήσεις από έναν τέτοιο μαγικό τόπο δεν πρόκειται ποτέ να σβήσουν.
Aύριο διήγημα από την Κατερίνα Ιντζέμπελη
Ροή Ειδήσεων 
