Σε αυτήν την εικοσαετία πολλά άλλαξαν στις υποδομές της χώρας. Ολοκληρώθηκαν μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι. Αναβαθμίστηκαν δεκάδες περιφερειακά αεροδρόμια. Και, βέβαια, προστέθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο τουριστικές κλίνες μέσω των βραχυχρόνιων μισθώσεων. Παράλληλα, άνθισε η βιομηχανία της εστίασης τόσο στην Αθήνα όσο και σε πολλούς τουριστικούς προορισμούς.

Η θαλασσινή Ελλάδα, όμως, δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με τις θαλάσσιες υποδομές, οι οποίες έχουν άμεση σχέση με τον τουρισμό, αλλά και τη ζωή των μόνιμων κατοίκων των νησιών.

ΘΥΜΑΜΑΙ από τη δεκαετία του ’90 να ασχολούμαστε με ρεπορτάζ για τα επικίνδυνα λιμάνια. Εκεί όπου δυσκολεύονται να δέσουν τα πλοία της γραμμής όταν έχει ισχυρούς ανέμους. Μετά ήρθε η εποχή των κοινωνικών δικτύων, και κάθε λίγο και λιγάκι βλέπουμε όλοι κάποιο βίντεο με την προσπάθεια των καπετάνιων να κουμαντάρουν τα πλοία, για να πιάσουν λιμάνι. Υστερα από τρεις δεκαετίες ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει όσον αφορά την ασφάλεια των λιμένων στα νησιά.

ΝΑΙ, γνωρίζουμε όλοι πως όταν πιάνει οκτώ μποφόρ τίθεται σε ισχύ απαγορευτικό απόπλου. Μόνο που πολλές φορές αυτό το απαγορευτικό δεν έχει σχέση με το ταξίδι, αλλά κυρίως με τον κατάπλου σε επικίνδυνα λιμάνια.

ΠΑΡΟΜΟΙΟ πρόβλημα υπάρχει και με τις μαρίνες. Σε ελάχιστα νησιά ή θέρετρα της ηπειρωτικής χώρας υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για την παραμονή ιδιωτικών σκαφών, την ώρα που αυτού του είδους ο τουρισμός αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και η Τουρκία δείχνει να βρίσκεται «αιώνες» μπροστά από εμάς και να κερδίζει όλο το «χαρτί» από τους πλούσιους του θαλάσσιου τουρισμού.

ΕΙΝΑΙ απορίας άξιον πώς η χώρα μας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τις θαλάσσιες υποδομές. Εχουν ξοδευτεί δεκάδες δισεκατομμύρια από ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά ποτέ δεν μπήκαν σε προτεραιότητα τα λιμενικά έργα. Η κυβέρνηση οφείλει να δημιουργήσει ένα ολιστικό σχέδιο παρέμβασης με έργα, τουλάχιστον στα πιο επικίνδυνα λιμάνια σε Αιγαίο και Ιόνιο, και να συνεχίσει τη διαδικασία αξιοποίησης για μαρίνες σε όλη τη χώρα.