Σύμφωνα με τους διοργανωτές, περισσότεροι από 100.000 χιλιάδες άνθρωποι -αν και ο πόλεμος είναι μέρος της καθημερινότητάς τους- βγήκαν στους δρόμους του Τελ Αβίβ για να αντιταχθούν στα σχέδια της κυβέρνησης Νετανιάχου να προχωρήσει στην ολική κατάληψη της Γάζας. Και δεν είναι μόνο οι πολίτες που αντιστέκονται σε αυτήν την ακροδεξιάς υπαγόρευσης στρατηγική απόφαση για τις ήδη ερειπωμένες παλαιστινιακές περιοχές, αλλά και ο ίδιος ο στρατός, που προειδοποίησε με κάθε δυνατό τρόπο για την ακραία επικινδυνότητα του συγκεκριμένου σχεδίου.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών τάσσεται υπέρ του άμεσου τερματισμού του πολέμου, ώστε να εξασφαλιστεί η απελευθέρωση των υπόλοιπων 50 ομήρων που κρατούνται από τους τρομοκράτες της Χαμάς στη Γάζα. Ισραηλινοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι περίπου 20 όμηροι είναι ακόμη ζωντανοί. «Δεν είναι μία στρατιωτική απόφαση, μπορεί να είναι η θανατική καταδίκη των ανθρώπων μας που ζουν ακόμη», είναι ένα από τα κορυφαία επιχειρήματα των διαδηλωτών.

Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα: Ανθρωποι διαδήλωναν ελεύθερα -ανεξάρτητα αν σημειώθηκαν και συλλήψεις- εναντίον της κυβέρνησης της χώρας τους σε καιρό πολέμου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες, με χαρακτηριστικά ιστορικού ορόσημου, διαφορές της ισραηλινής δημοκρατίας με τη δυτική της ταυτότητα. Το δικαίωμα στη συνάθροιση, στην έκφραση της διαφωνίας και της έντονης διαμαρτυρίας εντός του πλαισίου που ορίζει η δημοκρατία.

Οι διαδηλώσεις αυτές επικροτούνται από τη Δύση. Από πλήθος ανθρώπων και δημοκρατικών κυβερνήσεων της Δύσης, ώστε να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις υπέρ της άμεσης κατάπαυσης του πυρός και της άσκησης πίεσης προς την κυβέρνηση Νετανιάχου. Παράλληλα, οι διαδηλώσεις αυτές ανάγονται σε επιχειρηματολογική σημαία από πολιτικούς, κομματικούς και ακτιβιστικούς σχηματισμούς -και εδώ στην Ελλάδα- που δεν έχουν καν διανοηθεί να εκφράσουν έστω και μία μικρή δημόσια κουβέντα συμπαράστασης για τους Ρώσους αντιφρονούντες που είχαν την τόλμη να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία, γνωρίζοντας τι θα τους περίμενε.

Στη ρωσική δικτατορία, από το 2018 έως τις αρχές του 2025, έχουν κατασκευαστεί και εφαρμόζονται περισσότεροι από 110 κατασταλτικοί νόμοι που αφορούν στην πολιτική έκφραση. Σε υποθέσεις με πολιτικά κίνητρα δεν υπάρχουν αθωωτικές αποφάσεις. Απεναντίας, οι ποινές φυλάκισης 10, 15 και 20 ετών αντιμετωπίζονται ως φυσιολογικές για την «προστασία του καθεστώτος και της πατρίδας». Οποιος διαδηλώνει κατά της κυβέρνησης Πούτιν αντιμετωπίζει τη φυλάκιση και τη φυσική εξόντωση. Το να μιλήσει κανείς για το κύμα της επιλεκτικής ευαισθησίας στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και στα ζητήματα δημοκρατίας θεωρείται πλέον παρωχημένο. Ο κόσμος (ξανά) βλέπει με συμπάθεια το ίδιο το τέρας…