Οκτώ χρόνια μετά, η κυβέρνηση του προτείνει στους Γάλλους την κατάργηση αυτής της αργίας. Ακολούθησε η σύγχρονη Γαλλική επανάσταση.

Πάντα υπάρχει η μοιραία σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Εν προκειμένω, η πρόταση για κατάργηση δύο αργιών (8^η Μαίου και Δευτέρα του Πάσχα) δεν ήταν μόνο ένα συμβολικό κόκκινο πανί για τα συνδικάτα, αλλά και ένα οικονομικό placebo. Ο Μπαιρού ήθελε να εξοικονομήσει 4,2 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που ισοδυναμεί με τα έσοδα που έχασε η Γαλλία όταν η κυβέρνηση κατάργησε τον φόρο αλληλεγγύης στον πλούτο. Δεν είναι λοιπόν η κατάργηση των αργιών το θέμα. Είναι οι επιλογές που έκανε ο Μακρόν.

Ο «Δίας» όπως είναι το παρατσούκλι του Γάλλου προέδρου, εξελίσσεται σε Ικαρο που καψαλίζει αργά και σταθερά τα φτερά του. Και όμως κάποτε, εκπροσωπούσε την ελπίδα του γαλλικού λαού, ήταν το ανάχωμα για την άνοδο της ακροδεξιάς και υπόσχονταν βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα εξυγίαιναν την οικονομία και θα καθιστούσαν την Γαλλία την πρώτη δύναμη της Ευρώπης.

Τελικά, μείωσε τους φόρους των επιχειρήσεων, αύξησε τα συνταξιοδοτικά όρια, διευκόλυνε τις απολύσεις. Κατάφερε να ενώσει εναντίον του την ακροδεξιά και την ακροαριστερά, άλλαξε πέντε πρωθυπουργούς σε τρία χρόνια και κατέφυγε σε κινήσεις υψηλού ρίσκου και απελπισίας, όπως η προκήρυξη εκλογών που έφεραν την Λεπέν μια ανάσα από την εξουσία. Και όλα αυτά, χωρίς να σώσει την εθνική οικονομία.

Το χρέος στη Γαλλία αυξάνεται κατά 5.000 ευρώ το δευτερόλεπτο. Πλέον έχει φθάσει στο 114% του ΑΕΠ, το ελλειμμά της είναι  διπλάσιο από το ανώτατο όριο 3% της ΕΕ και το μεγαλύτερο στην ευρωζώνη. Σήμερα το γαλλικό δημόσιο δανείζεται ακριβότερα από ότι το ελληνικό, έχει τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα και ο κατώτατος μισθός (στα 1800 ευρώ) δεν αρκεί για να καλύψει το κόστος ζωής.

Κάποιοι σπεύδουν να συγκρίνουν την οικονομική κρίση της Ελλάδας με της Γαλλίας και βλέπους στους «Απαραίτητους» όπως ονομάστηκε το κίνημα που ξεκίνησε από τα βόρεια της χώρας, τους δικούς μας «Αγανακτισμένους». Κάπου εδώ σταματάνε οι προσπάθειες σύγκρισης. Η Γαλλία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, δεν θα αφεθεί να χρεοκοπήσει ή να καταρρεύσει. Ούτε η γαλλική κοινωνία θα διαλυθεί από τις αναταραχές. Μια χώρα που άντεξε τον Μάη του ’68, θα αντέξει και τον Σεπτέμβριο του 2025.

Αν θα αντέξει ο Μακρόν, είναι ένα διαφορετικό ερώτημα, στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει ο Σεμπαστιέν Λεκορνί, ο πέμπτος κατά σειρά πρωθυπουργος που αναλαμβάνει να ξεχωρίσει το ψωμί από το παντεσπάνι. Με χαρακτηριστικά πολιτικού survivor, με ανοικτά κανάλια επικοινωνίας στα δεξιά και στα αριστερά, με μετριοπαθές ύφος και διάθεση να βάλει νερό στο κατακόκκινο μπορντό του, είναι ίσως η τελευταία γραμμή άμυνας της Γαλλικής Δημοκρατίας. Όχι πριν αυτή καταρρεύσει, αλλά πριν ανασυνταχθεί ξανά.