Η Πετούρη πλάθει τη σχέση τους με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό με ρυθμό, βάθος, συγκίνηση και φράσεις που μένουν. Το «Από μένα αντίο» είναι μια εξομολόγηση για το πώς αγαπάς, πώς χάνεις, πώς επιμένεις να ζεις.

_Ο Μάης του ’68 δεν είναι απλώς φόντο στο βιβλίο, αλλά σχεδόν ένας «χαρακτήρας». Πώς γεννήθηκε αυτή η επιλογή;

Ο Μάης του ’68 αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ού αιώνα. Οχι μόνο γιατί ανέτρεψε το καθεστώς Ντε Γκολ και δημιούργησε εξελίξεις στους χώρους της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας στη Γαλλία, αναδεικνύοντας ως ηγετική φυσιογνωμία τον Φρανσουά Μιτεράν, αλλά γιατί θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη επαναστατική πράξη του προηγούμενου αιώνα. Μία επαναστατική πράξη που συνδέθηκε με το κίνημα των χίπις στην Αμερική και επηρέασε τα φοιτητικά κινήματα στην Ευρώπη. Γιατί τον επέλεξα; Μα γιατί πολύ θα ήθελα να ήμουν φοιτήτρια στη Σορβόννη εκείνες τις ημέρες. Είναι μία από τις ελάχιστες φορές, που εύχομαι να είχα γεννηθεί νωρίτερα. Ομως ο Μάης του ’68 δεν είναι το μόνο πολιτικό γεγονός, που διατρέχει το βιβλίο. Οι ζωές των ηρώων εξελίσσονται με μπακγκράουντ την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, τα Δεκεμβριανά, τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τον Εμφύλιο, τη χούντα, την εισβολή στην Κύπρο, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τη Μεταπολίτευση. Σε ό,τι αφορά δε την Ευρώπη, τις δύο τελευταίες φάσεις της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία, τη δολοφονία Πεκορέλι στην Ιταλία, την πτώση της κυβέρνησης Αντρεότι, τη συγκρότηση της Ελιάς και την κυβέρνηση Πρόντι. Ολα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη διαμόρφωση των προσωπικοτήτων και την εξέλιξη της ζωής των ηρώων μου.

_Η Μαρίνα και ο Αλκης δεν είναι απλώς ήρωες, είναι φωτιά και αλήθεια. Τι σε ενέπνευσε να τους φτιάξεις τόσο αντιθετικούς αλλά τόσο δεμένους;

Είναι ακριβώς όπως, τόσο επιτυχημένα το λέτε, φωτιά και αλήθεια. Δύο στοιχεία τόσο σημαντικά, που μας σημαδεύουν. Δύο ετερώνυμα, που δεν μπορούν να πάψουν να έλκονται. Τέτοιοι χαρακτήρες παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σε ό,τι αφορά τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και τις υπερβάσεις, τις οποίες είναι ικανοί να κάνουν. Τους έφτασα στα όριά τους για να δω ποια από αυτά μπορούν να ξεπεράσουν, και το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό! Η Μαρίνα, αφού πρώτα αμφισβήτησε ολοκληρωτικά τον μέντορά της, έγινε το σωσίβιό του, οδηγώντας έναν κορυφαίο ψυχίατρο-ψυχαναλυτή της εποχής, να ξαπλώσει ο ίδιος στο ντιβάνι και να ωθηθεί με τον πιο οδυνηρό τρόπο στην απελευθέρωσή του.

_Το βιβλίο σφύζει από πάθος, πολιτική και μυστικά,·αν έπρεπε να περιγράψεις τη «δύναμη της λέξης» μέσα σε αυτό, ποια θα επέλεγες; 

Θα επέλεγα τη λέξη ΖΩΗ. Γιατί η ζωή, που ο καθένας μας δικαιούται να ζήσει, πρέπει να είναι τόσο σύνθετη, τόσο «γεμάτη», τόσο απαιτητική και εν τέλει τόσο γοητευτική. Ομως πριν ο αναγνώστης φτάσει στο σημείο να αναγνωρίσει τη ζωή, που θα προέλθει μέσα από τον θάνατο, θα χρειαστεί να ανέβει έναν «γολγοθά» αντιφατικών συναισθημάτων και αγωνίας. «Ενα βιβλίο, που δεν το αφήνεις μέχρι την τελευταία σελίδα», όπως έγραψε η Νατάσσα Μποφίλιου γι’ αυτό.

_Οταν ο αναγνώστης κλείνει το βιβλίο, τι θες να του μείνει φωτιά στην ψυχή, λύτρωση, ή η ανάγκη να τολμήσει και να ζήσει χωρίς φόβο; Και πώς πιστεύεις ότι αυτό το μήνυμα συνδέεται με τον δικό σου προσωπικό κόσμο και τη φωνή σου ως συγγραφέας;

Η Κάτια Δανδουλάκη έγραψε ότι το διάβασε απνευστί. Εγώ όμως, θα σας αποκαλύψω κάτι. Αρχικά το βιβλίο είχε τελειώσει στο προτελευταίο κεφάλαιο, έλα, όμως, που δεν αισθανόμουν καλά! Είχα βουτηχτεί σε ένα συναίσθημα έντονης θλίψης, πράγμα πρωτόγνωρο και ανυπόφορο για μένα, μιας και είμαι φύσει αισιόδοξο πλάσμα. Ετσι αποφάσισα να παρέμβω. Εγραψα ένα ακόμα κεφάλαιο, όπου δημιουργώ μία μεγάλη ανατροπή. Οι φίλοι, που το διάβασαν τότε ως χειρόγραφο, μου είπαν, ότι ένιωσαν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Το ζήτημα είναι ότι εγώ ένιωσα πως επήλθε η κάθαρση στις ζωές των ηρώων κι ας χρειάστηκε ένας θάνατος γι’ αυτή. Ενας θάνατος, που υφέρπει από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, δίχως όμως να γίνεται φανερό, ποιου ήρωα την πόρτα θα χτυπήσει. Ετσι νομίζω ότι θα αισθανθεί και ο αναγνώστης.

Τώρα, αν αυτό το μήνυμα συνδέεται με τον εσωτερικό μου κόσμο, η απάντηση είναι σαφώς ναι. Ας πούμε ότι είναι η τροπή, που διακαώς ήθελα να έχει πάρει, πριν δέκα χρόνια, ένα κυρίαρχο και καθοριστικό γεγονός στη ζωή μου, αλλά δεν πήρε ποτέ…

_Υπάρχει μια στιγμή στο βιβλίο που όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Ποια είναι η σκέψη σου όταν γράφεις αυτές τις κορυφαίες συγκρούσεις των χαρακτήρων; 

Υπάρχει μία σκηνή σε μία υγρή αποθήκη της Μαδρίτης. Εκεί οι ήρωές μου θα μπορούσαν να δώσουν τροφή στον Φρόιντ για όλη του τη ζωή. Μετά από δύο δεκαετίες γάμου, είναι η στιγμή που τους αναγκάζει να αντικρίσουν την πιο σκοτεινή και επικίνδυνη πλευρά του εαυτού τους. Να φοβηθούν και να φοβίσουν ο ένας τον άλλον, να νιώσουν άγριο πόθο αλλά και εκείνο το συναίσθημα, που σε κατακλύζει, όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις περάσει δίχως να το έχεις επιλέξει, τις κόκκινες γραμμές της ζωής σου. Ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός για το μεγαλύτερο καλό, αλλά και για το μεγαλύτερο κακό. Ποια πλευρά του θα επιλέξει; Θέλησα να φέρω όλους τους ήρωές μου, μπροστά σε αυτό το ηθικό δίλημμα.