Γνωριζόμαστε πιο πολλά χρόνια απ’ όσα θα θέλαμε να παραδεχτούμε, από τη θεατρική ομάδα του Αμερικανικού Κολλεγίου. Από τότε που τον πρωτοείδα στη σκηνή εως σήμερα, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά και κάποια όχι. Έχει χτίσει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό, όχι πάνω αλλά κάτω από το σανίδι. Μετά από τόσα χρόνια, παραμένει ευγενικός, οξυδερκής, χαμηλών τόνων, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Ο Μανώλης Δούνιας είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες που κάνουν αθόρυβα και αποτελεσματικά τη δουλειά τους, που επενδύουν σε γερές και ουσιαστικές συνεργασίες, οι οποίες αντέχουν στον χρόνο.

ΑΜΑΛΙΑ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ: Μανώλη, θες να µας συστηθείς µέσα από τις δουλειές σου; Ποιοι ήταν οι µεγαλύτεροι σταθµοί στη µέχρι τώρα πορεία σου, και τί σου έχει µείνει αξέχαστο;

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΟΥΝΙΑΣ: H πρώτη μου επαφή με το θέατρο έγινε απρόσμενα, όταν δύο καθηγητές μου στο θεατρικό εργαστήρι που παρακολουθούσα παράλληλα με τις σπουδές μου στο Πολιτικό της Νομικής, μού ζήτησαν να συνεργαστούμε επαγγελματικά. Έτσι βρέθηκα ξαφνικά, το 2006, να κάνω μαζί με την Αλίκη Δανέζη Knutsen τη μετάφραση του “Festen” και να είμαι βοηθός του Δημήτρη Μαυρίκου στον «Ερρίκο Δ’» στο Εθνικό Θέατρο. Το απρόσμενο της όλης υπόθεσης με έκανε να αντιμετωπίζω τις πρώτες δουλειές μου στο θέατρο σαν να τσεκάρω εμπειρίες από ένα υποθετικό “bucket list”: συνεργάστηκα με ηθοποιούς που είχα ως ινδάλματα, τσεκ. Έπαιξα Επίδαυρο, τσεκ. Σκηνοθέτησα παράσταση στο Ηρώδειο, τσεκ. Απ’όταν πήρα το Μεταπτυχιακό Θεατρικών Σπουδών και μετά, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό είχε γίνει πλέον το επάγγελμά μου.

Οι μεγαλύτεροι σταθμοί στην μέχρι τώρα πορεία μου ήταν αναμφίβολα οι συναντήσεις με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, καθώς για μένα το θέατρο είναι ένα «άθλημα» ομαδικό και όχι ατομικό. Η πολύχρονη συνεργασία/μαθητεία δίπλα στον Δημήτρη Μαυρίκιο αναμφίβολα με καθόρισε. Το ίδιο και η συνεργασία μου με τον Αιμίλιο Χειλάκη με τον οποίο φέτος θα κάνουμε την 12η μας παράσταση μαζί. Αν μιλήσουμε για παραστάσεις στις οποίες έχω δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτης, μεταφραστής, δραματουργός ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχουν ο “Ερρίκος Δ” και το “Τερατώδες Αριστούργημα” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, ο “Αύγουστος” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη το οποίο είχα μεταφράσει. Από παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον “Αμπιγιέρ” που ήταν και η πρώτη μου σκηνοθεσία, το “Κουκλόσπιτο: Μέρος Δεύτερο” με δυο αγαπημένους συνεργάτες, την Ναταλία Τσαλίκη και Αλέξανδρο Μυλωνά και δυο παραστάσεις με τον Αιμίλιο: την “Μήδεια” που ήταν νομίζω από τις πιο άρτιες δουλειές μας και το “Μόνος με τον Άμλετ” με το οποίο ξεκινήσαμε να συν-σκηνοθετούμε μαζί, και το οποίο επανασυστήνουμε φέτος το καλοκαίρι στο κοινό, με περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Α.Γ.: Τι σε τράβηξε στο θα θέλεις να σκηνοθετήσεις τ“Το Ψέμα”; O Φλοριάν Ζελέρ είναι γνωστός, ανάμεσα σε άλλα, για τη σπουδή του στα “δίπολα”: Πατέρας/ Γιος, Αλήθεια/ Ψέμα, οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτή η εναλλαγή στην οπτική ματιά, είναι κάτι που ενσωματώνεται σε αυτό το ανέβασμα;

Μ.Δ.: Η ιδέα του να κάνουμε το καλοκαίρι μια γαλλική αστική κωμωδία σε θέατρο της Αθήνας, ήταν ένα στοίχημα επικίνδυνο που με ιντρίγκαρε. Απέδωσε όμως καρπούς, τόσο επειδή η ταράτσα του θεάτρου Λαμπέτη αποδείχθηκε μια φιλόξενη όαση στην καρδιά της Αθήνας, όσο και διότι η συνεργασία με τον Πέτρο Λαγούτη, την Ντάνη Γιαννακοπούλου, τον Νίκο Γκέλια και την Κατερίνα Νικολοπούλου ήταν ευτυχέστατη.

Επιδιώξαμε, χωρίς να προδώσουμε το πνεύμα και τις προθέσεις του συγγραφέα, να αναδείξουμε το χιούμορ του κειμένου και να κάνουμε μια ευχάριστη και ανάλαφρη παράσταση που να αφορά τους πάντες.  Ο Ζελέρ, με το ιδιαίτερο ύφος του που ακροβατεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό, καλεί το κοινό να γελάσει, να αμφισβητήσει και να σκεφτεί για τα μικρά και μεγάλα, καθημερινά ψέματα που λένε τα ζευγάρια μεταξύ τους, έτσι ώστε στο τέλος δεν έχει σημασία ποιος λέει την αλήθεια, αλλά ποιος λέει το καλύτερο ψέμα. Το θέμα των διπόλων και των διαφορετικών αναγνώσεων τις ίδιας κατάστασης τον απασχολεί πολύ, γι’αυτό γράφει έργα μέρη τριλογίας (Πατέρας/Μητέρα/Γιος).

Στην περίπτωση μας το “Ψέμα” είναι η απάντηση/καθρέφτης ή συνομιλία  με το άλλο έργο του, την “Αλήθεια”.  “Το Ψέμα” είναι ένα αριστοτεχνικά δομημένο έργο γεμάτο ανατροπές και πολλαπλές αναγνώσεις, ένα “κουβάρι” που οι συντελεστές καλούνται να ξεμπλέξουν, να ξαναφτιάξουν, να το φωτίσουν και να το παρουσιάσουν στο κοινό. Εξάλλου και μόνο το γεγονός ότι στο τελευταίο πεντάλεπτο ανατρέπονται τα πάντα και η αλήθεια (;) αποκαλύπτεται από την επανάληψη μιας σκηνής που έχει ήδη δει, κάνει το έργο μοναδικό.

Το θέμα των διαφορετικών οπτικών είναι ένα θέμα που με απασχόλησε φέτος το καλοκαίρι και στο “Μόνος με τον Άμλετ” που συν-σκηνοθετώ με τον Αιμίλιο Χειλάκη. Πρόκειται για μια πρωτότυπη σκηνική ανάγνωση όπου ένας ηθοποιός υποδύεται όλους τους ρόλους του έργου, προσπαθώντας να μας αποκαλύψει την διαφορετική οπτική του κάθε προσώπου για τα όσα διαδραματίζονται.

Α.Γ.: Ποια είναι τα σχέδια σου για τον χειμώνα που μας έρχεται;

Μ.Δ.: Τον χειμώνα ανυπομονούμε να μας κάνουν “Cancel”. Με τον Αιμίλιο Χειλάκη, την Αθηνά Μαξίμου και τον Θανάση Κουρλαμπά, ανεβάζουμε την κατάμαυρη κωμωδία του Ντέιβιντ Άιρλαντ “Cancel”, ένα έργο που φλερτάρει με τα όρια της πολιτικής ορθότητας και τολμάει να αναφερθεί στην “cancel culture” (*κουλτούρα ακύρωσης), τη μάχη για πολιτισμική ταυτότητα, με καυστικό και ανατρεπτικό χιούμορ που σοκάρει.  Με φόντο τη μετα-#metoo εποχή, καταγγέλει την εκρηκτική ισχύ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, την ευκολία της διαδικτυακής δημόσιας κατακραυγής, την κατάχρηση εξουσίας στο καλλιτεχνικό χώρο, τις αντιφάσεις της “woke” κουλτούρας, αλλά και την προσπάθεια ανάδειξης της φεμινιστικής φωνής σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να είναι έντονα πατριαρχική. Είναι μεγάλη η χαρά που συνεργάζομαι με αυτούς τους 3 ηθοποιούς και μάλιστα στο θέατρο Αθηνών του Κάρολου Παυλάκη που για 5η συνεχόμενη σεζόν (και 9η συνολικά) είναι το δεύτερο σπίτι μου.