Η πολλαπλή αναβάθμιση της χώρας (γεωπολιτική, ενεργειακή, αμυντική και οικονομική) συνδυάζεται πλέον και με την κατοχύρωσή της σαν παραγωγού ενέργειας, μετά τις συμφωνίες με τη Chevron και την ExxonMobil για τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης, αλλά και στο βορειοδυτικό Ιόνιο. Η πιο γρήγορη κίνηση είναι η λειτουργία του κάθετου άξονα στην Ευρώπη, προκειμένου να φτάσει φυσικό αέριο στην Ουκρανία και να περάσει τον δύσκολο χειμώνα που την περιμένει, τροφοδοτώντας παράλληλα χώρες των Βαλκανίων και της Βόρειας Ευρώπης. Κερασάκι σε αυτήν την «απρόσμενη» τούρτα είναι η αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας στην ανώτερη επενδυτική βαθμίδα.

Ολα αυτά μαζί παράγουν μια πολύ μεγάλη «κρίσιμη πολιτική μάζα», η οποία εκ των πραγμάτων αλλάζει την πολιτική βάση πάνω στην οποία θα αντιμετωπιστούν τόσο θέματα της εσωτερικής πολιτικής ζωής όσο και της εξωτερικής πολιτικής, με σημαντικότερο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Σε ό,τι αφορά τις εσωτερικές εξελίξεις, η αξία της πολιτικής σταθερότητας αποκτά υπεραξία. Δεν είναι μόνο το αίσθημα υπερηφάνειας σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο σε έναν συναισθηματικό λαό έχει την δική του αυταξία, η οποία με τη σειρά της μετατρέπεται σε πολιτική στάση των ψηφοφόρων. Είναι κυρίως δύο άλλοι παράγοντες υψηλής προστιθέμενης πολιτικής αξίας. Είναι προφανές ότι μετά από αυτήν την εξέλιξη η χώρα αισθάνεται και έχει μεγαλύτερη ασφάλεια και αμυντική ισχύ. Οποιος π.χ. σκέπτεται να κινηθεί αναθεωρητικά εναντίον της Ελλάδας, θα πρέπει να συνυπολογίσει ότι στρέφεται και κατά ισχυρών αμερικανικών συμφερόντων. Εξ ου π.χ. και οι πιρουέτες του Χ. Φιντάν, ο οποίος «ροκάνισε» το casus belli, εγκαταλείποντας τα 6 ναυτικά μίλια και ανοίγοντας παζάρι μεταξύ των 6 και των 12 ν.μ. Ή αναθερμαίνοντας την ανάγκη καλών σχέσεων της Τουρκίας και της Ελλάδας.

Ο δεύτερος παράγων που δίνει υπεραξία στη σταθερότητα είναι η χειροπιαστή πλέον προοπτική της σημαντικής αύξησης του ελληνικού ΑΕΠ. Το οποίο μετατρέπεται σε ισχυρότερη ανταποδοτική οικονομία, περισσότερες θέσεις εργασίας, καλύτερους μισθούς και φθηνότερη ενέργεια. Ασφαλώς όλες αυτές οι συμφωνίες δεν έχουν άμεση αντανάκλαση στην τσέπη των πολιτών. Δεν μετατρέπονται αυτομάτως σε μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα. Και σίγουρα «δεν τρώγονται». Ομως είναι ορατό το ενδεχόμενο όλα αυτά να αποκτήσουν έμπρακτη αξία για το γενικό και ειδικό βιοτικό επίπεδο όλων.

Είναι η νέα παράμετρος που θα επηρεάσει τα κριτήρια ψήφου, κυρίως των πολλών αναποφάσιστων και όχι μόνο. Τι πιο λογικό να συνεκτιμήσει κανείς τι θα σήμαινε π.χ. η απώλεια αυτής της πολλαπλής δυνατότητας, αν επικρατήσει το «χάος» ή μια ετερόκλητη και άρα ανίσχυρη πλειοψηφία, έστω κι αν δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τι θα σήμαινε επίσης αν αυτήν τη μεγάλη δυνατότητα καλούταν να την υλοποιήσει και να την αξιοποιήσει κάποια συμμαχία που δεν την πιστεύει, είτε για ιδεολογικούς είτε για πολιτικούς λόγους είτε γιατί δεν μπορεί να το κάνει.

Ήδη οι πρώτες αλλαγές φαίνονται στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής, εκεί δηλαδή που ετοιμάζονται τα μελλούμενα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάηκαν ολοσχερώς τα δημοφιλή μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες σενάρια για «αλλαγή πρωθυπουργού εν κινήσει». Οπως δεν τυχαίο ότι κάποια κόμματα, υπαρκτά ή εν δυνάμει, έχουν χάσει το βασικό αφήγημά τους για την «αδύναμη Ελλάδα» μπροστά στον «θριαμβευτή Ερντογάν». Δεν είναι τυχαίο, τέλος, ότι κόμματα τα οποία ανήκουν στο θεσμικό και πραγματικά πατριωτικό τόξο κάνουν δεύτερες σκέψεις για το θέμα των συνεργασιών, σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία.

Ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση, που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την ολική αναβάθμιση της γεωπολιτικής και οικονομικής θέσης της χώρας, μπαίνουν με καθαρό προβάδισμα σε αυτό το νέο πολιτικό, αλλά και εκλογικό τερέν. Η πολιτική υπεροχή, που ούτως ή άλλως δεν έχασαν ποτέ, εδραιώνεται περισσότερο. Καθώς ολοένα και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται και θα αντιληφθούν ακόμα περισσότερο προϊόντος του χρόνου ότι χωρίς σταθερότητα μπορεί να χαθεί μία τεράστια ευκαιρία να αλλάξει επίπεδο η χώρα για πολλές δεκαετίες.

ΑΙΧΜΗ

ΕΙΝΑΙ Η «ΙΘΑΚΗ», ΗΛΙΘΙΕ!

Ακούω τη σταθερή γκρίνια υποστηρικτών του Α. Τσίπρα, γιατί όλοι οι άλλοι γυρνάνε τη συζήτηση στο παρελθόν και στο τι έκανε ή δεν έκανε ο «χαρισματικός» ηγέτης. «Είναι η Ιθάκη, ηλίθιε».

Αν κάποιος στρέφει και μάλιστα με σχεδόν «βίαιο» τρόπο και σίγουρα full επιθετικό μάρκετινγκ τη συζήτηση στο παρελθόν, είναι ο ίδιος ο Α. Τσίπρας. Αν κάποιος ρίχνει λάδι στη φωτιά τού χθες, είναι ο ίδιος ο Α. Τσίπρας. Είναι ο άνθρωπος που επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία με μοναδικό στόχο -όπως προκύπτει από τα αποσπάσματα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας- να βγει «ο αλάνθαστος». Ο,τι θεωρεί «αυτοκριτική», δεν είναι παρά ακόμα μια προσπάθεια ωραιοποίησης των τραγικών λαθών του και η επίρριψη της ευθύνης για αυτά, σε άλλοτε στενούς συνεργάτες-υπουργούς του. Τους οποίους μάλιστα εκθέτει σαν «καρικατούρες». Απίθανος τύπος.

Χθες μάθαμε πως άφησε «άφωνη» τη Μέρκελ με τη διπλωματική μαεστρία του, αλλά και ότι το δημοψήφισμα, παγκοσμίως γνωστό ως kolotoumba, βοήθησε… τη διαπραγμάτευση! Το μόνο στο οποίο βοήθησε ήταν να δεσμεύσει τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια -κάτι που αρνήθηκαν όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί- και να φεσώσει τη χώρα με 100 αχρείαστα δισ. Ακόμα κι αυτό προσπαθεί να το διαστρέψει. Οπως και τον γελοίο και αντισυνταγματικό διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες ή τη σκευωρία της Novartis. Προφανώς θα μάθουμε κι άλλα κατορθώματά του, τα οποία προφανώς η φτωχή σκέψη του 80% δεν τα κατάλαβε…

Γίνεται σαφές σιγά σιγά. Το rebranding είναι πρόσχημα. Αλλωστε, όπως είναι γνωστό, οι σοβαροί ψυχολόγοι, όχι οι αεριτζήδες που ψάχνουν πελάτες, δεν αναλαμβάνουν ανθρώπους πάνω από 50 ετών. Το βιβλίο, αν και ακριβό, έχει πιθανότητες να κάνει καλές πωλήσεις. Αυτός που δεν έχει καμία πιθανότητα να επιστρέψει ως «κάτι άλλο» απ’ αυτό που ήταν είναι ο Α. Τσίπρας.

Σημαντικό deal Θεοδωρικάκου- Γκίλφοϊλ

Σε σημαντική και άμεση συμφωνία κατέληξε η 90λεπτη συνάντηση του υπ. Ανάπτυξης, Τ. Θεοδωρικάκου, με την πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κίμπερλι Γκίλοφοϊλ: Το λιμάνι των ναυπηγείων της ONEX στην Ελευσίνα μετατρέπεται σε εμπορικό, ενεργειακό και αμυντικό κόμβο. Και ταυτοχρόνως δημιουργείται και σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει το λιμάνι των ναυπηγείων με τον μεγάλο αποθηκευτικό χώρο στον Ασπρόπυργο, επιταχύνοντας τη μεταφορά εμπορευμάτων.

Είναι προφανές ότι δημιουργείται ένα εναλλακτικό λιμάνι του λιμανιού του Πειραιά, του οποίου την εκμετάλλευση θα έχει για τα επόμενα 25 χρόνια η COSCO. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών, πρόκειται για πολύ σημαντικό deal «άμεσης λειτουργίας», που έρχεται να «επιβεβαιώσει την επιλογή των ΗΠΑ για μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο, αλλά σταθερό επενδυτικό προορισμό των ΗΠΑ».

Η νομοθετική ρύθμιση, βάσει της οποίας το λιμάνι των ναυπηγείων της ΟΝΕΧ θα μπορεί να υποδέχεται εμπορικά πλοία (με κοντέινερ), πλοία μεταφοράς LNG από τη Ρεβυθούσα που είναι απέναντι, αλλά και πολεμικά πλοία, βρίσκεται ήδη στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο στη Βουλή, για τη δημιουργία της Ενιαίας Αρχής Ελέγχων της αγοράς. Κι όπως λένε οι πληροφορίες, θα ψηφιστεί στις 26 ή 27 Νοεμβρίου.

Ο ρυθμός με τον οποίο η συνεργασία Ελλάδας-ΗΠΑ αποκτά βάθος και εύρος θεωρείται από τους ειδικούς «πρωτοφανής» και προϊδεάζει και για νέες επενδύσεις.