Αντίθετα απ’ ό,τι προβάλλει η αντιδυτική-αντιευρωπαϊκή εμμονή, ο ρόλος της Ευρώπης σε όλη αυτήν την ιστορία του Ουκρανικού είναι πιο σημαντικός, παρά τα εγγενή προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε. Δεν είναι η εικόνα της παροπλισμένης, απονευρωμένης, απαξιωμένης Ευρώπης, που καλλιεργείται ως ευσεβής πόθος από τα γνωστά αντιευρωπαϊκά κέντρα, αλλά μιας Ευρώπης που, όταν το θέλει, μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία της.

Η ΡΩΣΙΚΗ ενόχληση από αυτήν τη συνάντηση ήταν αισθητή πριν καν γίνει. Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, η γνωστή Μαρία Ζαχάροβα, μίλησε για μια «αντιρωσική ευρωπαϊκή Διεθνή». Η εφημερίδα «Izvestia», το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Κρεμλίνου, έγραψε ότι «οι Βρυξέλλες και το Κίεβο αποτελούν το κυριότερο εμπόδιο για την ειρήνη». Ηταν εμφανές, μία ακόμα φορά, όχι μόνο ποιος είναι ο εχθρός της Μόσχας αλλά και εκ του αποτελέσματος φάνηκε και ποιος είναι ο στόχος της. Παράλληλα, είναι και ο μεγάλος φόβος της Ε.Ε. Η ανάδειξη ως κορυφαίου θέματος των εγγυήσεων ασφαλείας σε συνδυασμό με τις εδαφικές απαιτήσεις της Ρωσίας φανέρωσε το εξής: Ολοι συμφωνούν ότι η Μόσχα δεν απειλεί μόνο την Ουκρανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΠΤΑ Ευρωπαίοι ηγέτες συνόδευσαν τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο, ήταν σαφές ότι ο ιδιόμορφος ένοικός του είχε αποδεχθεί το παιχνίδι που παίζει ο Πούτιν τόσο στην πλάτη του συνομιλητή του όσο και της ίδιας της Ουκρανίας και, φυσικά, της Ε.Ε. Ο Πούτιν κοροϊδεύει τους πάντες κατά τη γνωστή σοβιετική διπλωματική συμπεριφορά, δοκιμασμένη όχι μόνο στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου αλλά ήδη από τις διαπραγματεύσεις με τον υπόλοιπο κόσμο λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο ΜΑΚΡΟΝ αναφερόμενος στον Πούτιν έκανε λόγο για «ένα αρπακτικό τέρας που βρίσκεται στις πόρτες μας». Ανήκει και αυτός στην ομάδα των ηγετών που γνωρίζουν πολύ καλά, ίσως και νωρίτερα από τους υπόλοιπους, ότι η Ουκρανία δεν θα μπορούσε να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο που δέχεται από τη Μόσχα ήδη από την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014.

ΤΟ «POLITICO», πριν από μερικές ημέρες, έκανε μία άκρως επιτυχημένη ιστορική αντιστοίχιση της σημερινής κατάστασης των απαιτήσεων της Ρωσίας με την παραχώρηση της Σουδητίας, του πυκνού δικτύου οχυρώσεων και των χαρακωμάτων της, βάσει της συμφωνίας του Μονάχου το 1938. Εκμηδένισε την ικανότητα της Τσεχοσλοβακίας να αντισταθεί στη ναζιστική Γερμανία και την επακόλουθη φονική της επέκταση στην Ευρώπη. Ενώ με τη λήξη του πολέμου και βάσει της συμφωνίας της Γιάλτας το ’45, η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη προσφέρθηκε στο πιάτο του Στάλιν. Ο Τραμπ, σύμφωνα με την ανάλυση του «Politico», είναι βέβαιον ότι βλέπει την παραχώρηση του Ντονμπάς ως το βασικό αντάλλαγμα προς τον Πούτιν, ώστε να επιτευχθεί η συμφωνία ειρήνης.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ερώτημα είναι τι δρόμους θα ανοίξει μια τέτοια παραχώρηση. Η Ιστορία και, πρωτίστως, η εμπειρία της Ευρώπης δεν επιτρέπουν βιαστικά βήματα όσο αναγκαία και αν είναι για τη λήξη του πολέμου, που και αυτή, όπως δείχνουν οι ανηλεείς ρωσικοί βομβαρδισμοί την ώρα των διαπραγματεύσεων, αβέβαιη θα είναι, ανεξάρτητα από τις όποιες παραχωρήσεις…