Η ΚΡΙΣΗ στη Γαλλία είναι δεδομένη. Ομοίως και στη Βρετανία, για σχεδόν παρόμοιους λόγους, ενώ και η Γερμανία αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μιας από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικές κρίσεις στην οικονομία της. Οι δύο πρώτες βρίσκονται προ των θυρών του ΔΝΤ. Η Γαλλία βουλιάζει σε χρέος 3,4 τρισ. ευρώ -το 114% του ΑΕΠ-, ενώ το έλλειμμα στον Προϋπολογισμό για το 2024 εκτοξεύεται στο 5,8%. Στη Βρετανία, η «μαύρη τρύπα» των δημόσιων οικονομικών υπολογίζεται σε 60 δισ. ευρώ (50 δισ. λίρες), με το εθνικό χρέος να αγγίζει τα 2,7 τρισ. λίρες, δηλαδή το 96% του ΑΕΠ.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, τώρα, όλοι έχουμε στρέψει αφτιά και μάτια στην ακριβώς απέναντι όχθη. Στο τι θα ανακοινώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως παροχές, από το βήμα της ΔΕΘ. Ακόμα και οι αντιδράσεις των βασικών κομμάτων της αντιπολίτευσης στο δεδομένο ότι αναμένονται ανακοινώσεις μόνιμων ελαφρύνσεων στη μεσαία τάξη ή στις οικογένειες με παιδιά δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είμαστε σε άλλον κόσμο, σαν μην περάσαμε από την Κόλαση της χρεοκοπίας και των Μνημονίων.

«ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ προσπάθεια από τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση με μια συνετή οικονομική διαχείριση. Είχαμε μια καλή απόδοση της οικονομίας 1,5 δισ. ευρώ. Αυτό θα διατεθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, κυρίως με ενίσχυση στην οικογένεια και τη μεσαία τάξη, κυρίως με φοροελαφρύνσεις», είπε στο ΕΡΤΝews ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, Θανάσης Κοντογεώργης. Παρ’ όλα αυτά, η κριτική της αντιπολίτευσης εστιάζεται στην άμεση παροχολογία, προφανώς στα πρόσκαιρα επιδόματα του ευκαιριακού οικονομικού λαϊκισμού.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ του κλίματος είναι το γεγονός ότι η αντιπολίτευση ζητεί την επιστροφή του 13ου και του 14ου μισθού στους δημοσίους υπαλλήλους με πελατειακά κριτήρια περασμένων δεκαετιών, ευρισκόμενη ακόμα υπό την επήρεια του αντιμνημονιακού λόγου της εποχής 2015-19. Και, κυρίως, δίχως να υπολογίζει ότι το μέρισμα από τις αδιαμφισβήτητες επιτυχίες της ελληνικής οικονομίας από το 2019 και έπειτα πρέπει να επιμερίζεται σε όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές ομάδες, χωρίς τον κίνδυνο «εμφυλιοπολεμικών» διακρίσεων και ομηριών ή και συντεχνιακών συγκρούσεων. Το πιο σημαντικό, όμως, απ’ όλα, το οποίο αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, είναι η εξασφάλιση της όσο το δυνατόν αδιατάρακτης ανοδικής πορείας της ελληνικής οικονομίας, χωρίς την αυτοπαγίδευση της δημοσιονομικής ισορροπίας.