Ομως, φέτος ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη, από όπου και αν ακουστεί, θα είναι η φιλοσοφία του «καλαθιού» που δεν θα πρέπει πια να λέμε «καλάθι». Διότι δεν είναι κάποια εφάπαξ δώρα που κομίζει η κυβέρνηση, αλλά ένα πακέτο μόνιμων μέτρων, μακριά από τη λογική των επιδομάτων. Μέτρων που στοχεύουν στη διαρκή ενίσχυση των εισοδημάτων των πολιτών και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχει από πίσω μια αξιόπιστη και γερά θεμελιωμένη οικονομία.

Οι αλλαγές, για παράδειγμα, στη φορολογία που επιδιώκουν να αποκαταστήσουν τη φορολογική ανισορροπία, αυτή τη φορά υπέρ της μεσαίας τάξης, είναι κάτι που μέχρι πρότινος δεν μπορούσε να γίνει επειδή τα δημοσιονομικά δεν το επέτρεπαν. Το νοικοκύρεμα των οικονομικών ενός κράτους δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οπως δεν είναι εύκολο να μετατρέψεις ένα μη παραγωγικό μοντέλο σε παραγωγικό και να αυξήσεις τα φορολογικά έσοδα μειώνοντας τους φόρους.

Αυτό που είναι εύκολο είναι αυτό που κάνει η αντιπολίτευση. Υπόσχεται 13ο μισθό, 13η και 14η σύνταξη, μειώσεις φόρων και ΦΠΑ, αυξήσεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, νέο ΕΚΑΣ, σχεδόν τα πάντα. Ομως, έχουμε περάσει πια από τις εποχές που το «δώσ’ τα όλα» συνοδευόταν από το καθησυχαστικό «Λεφτά υπάρχουν». Οποιος τάζει πρέπει να ξέρει πώς και από πού θα βρει τον επιπλέον δημοσιονομικό χώρο, χωρίς να διαταράσσεται η δημοσιονομική σταθερότητα.

Πρέπει να εγγυηθεί ότι η χώρα δεν θα βρεθεί ξανά στο χείλος της καταστροφής, ότι θα υπάρχουν πάντα επαρκή διαθέσιμα για να αντέξει σε ξαφνικές κρίσεις. Μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας, με τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες να κλυδωνίζονται και μάλιστα σε περιβάλλον γεωπολιτικής αστάθειας, το αποδεικνύει. Οχι ως φόβητρο, ούτε ως απειλή, αλλά ως υπενθύμιση. Εμείς περάσαμε τον κάβο, αλλά τι τραβήξαμε μέχρι να τα καταφέρουμε.