Η θέση μου εδράζεται και μόνο σε μια βιαστική αναδρομή στη δημοσιογραφική μου μνήμη. Ηταν 26.9.2000 που η ασυδοσία -νομοθεσία, έλεγχοι, τεχνικές προδιαγραφές, παραγοντισμός, ανθρώπινος παράγων- οδήγησε 81 ανθρώπους σε αγωνιώδη θάνατο με το τραγικό ναυάγιο του «ΣΑΜΙΝΑ», αφετηρία μετά την κατακραυγή σε ριζικές αλλαγές με αυστηροποίηση των ελέγχων καταλληλότητας των πλοίων, υποχρεωτική απόσυρση, ενίσχυση του κλάδου επιθεώρησης, εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, στελέχωση με εξειδικευμένο προσωπικό, βελτίωση ναυτιλιακών μέσων εντοπισμού και πλοήγησης κ.ά.

Ηταν 13 Απριλίου 2003 όταν λεωφορείο με μαθητές από το Μαυροχώρι Ημαθίας, που επέστρεφε από εκδρομή, συγκρούστηκε με νταλίκα της συμφοράς, που μετέφερε υπέρβαρο και κακοδεμένο φορτίο με νοβοπάν και ξύρισε, κυριολεκτικά, τη ζωή 21 παιδιών. Και ήρθε εκ των υστέρων ως φόρος τιμής, συνοδεία κατακραυγής, η έναρξη των έργων για να εξαφανιστεί η καρμανιόλα του εθνικού δρόμου με την κατασκευή -έστω μετά από 14! χρόνια- της μεγαλύτερης οδικής σήραγγας στην Ελλάδα μήκους 6 χλμ.

Η εθνική τραγωδία των Τεμπών άνοιξε νέες πληγές, που και αυτές βασίζονται στα ίδια αίτια των προηγούμενων. Τη γενική κρατική και πολιτική ανεμελιά που ακολούθησε τη μνημονιακή πολιτική της μετατροπής του σιδηρόδρομου σε παραπαίδι στις μεταφορές και που από την πρώτη στιγμή θεωρήθηκε ως ιερή υποχρέωση -αν και με καθυστέρηση- της κυβέρνησης να «αλλάξει τα πάντα»!

Και ερχόμαστε τώρα στα πιο καθημερινά, αλλά εξίσου αποδεικτικά της κρατικής χαλαρότητας και αδιαφορίας γεγονότα του δεκαπενθημέρου της ειδησεογραφίας.

Η περίπτωση της Λουκιανού, που ξαμολύθηκε το γιγαντιαίο τζιπ και σάρωσε ανθρώπους επί του πεζοδρομίου της, λειτούργησε με χρονοκαθυστέρηση για τη Δημοτική Αστυνομία και προσωπικά τον δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα, που εφάρμοσαν το κανονικό, με αφορμή το περιστατικό, σαρωτικούς ελέγχους στα τραπεζοκαθίσματα, από κοινού με την Τροχαία, που «ανακάλυψε» ξαφνικά το, από την εποχή της δόξας του κάθε Τόλη Βοσκόπουλου, παράνομο «επάγγελμα» του παρκαδόρου και προέβη σε συλλήψεις. Αυτές οι περιπτώσεις είναι «παράπτωμα» σε σχέση με την άκρως επικίνδυνη ασυδοσία που επικρατεί στις εγκαταστάσεις ανακύκλωσης.

Μόλις σε δέκα ημέρες προκλήθηκαν 5 πυρκαγιές, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία των περιοίκων λόγω ιδιαίτερης τοξικότητας, γεγονός που καθιστά υπόλογο το κράτος, το υπουργείο Περιβάλλοντος, την Περιφέρεια, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, την Αυτοδιοίκηση κ.λπ. για την εξάπλωση τόσο πολλών, συχνά αυθαίρετων, εγκαταστάσεων, οι οποίες χωρίς άδειες ή με τεράστιες ελλείψεις σε θέματα οργάνωσης, πυροσβεστικών μέτρων «καταναλώνουν» πολύ εύφλεκτα, αλλά κερδοφόρα υλικά. Η πολλαπλότητα αυτή βαρύνει τους υπευθύνους για τους κανονιστικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς στον ένα μονόδρομο που μπορούν να χαράξουν «Κάνε το όπως και οι άλλοι». Εστω και με καθυστέρηση!