Το στρατευμένο και εμπαθές πένθος προς τον μεγάλο εθνικό τραγουδοποιό, την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα τον αποχαιρετούσε, νομιμοποιούσε τις ακραίες φωνές, τις κραυγές μίσους που ξεχείλισαν στα social και ορισμένα επίσημα πρωτοσέλιδα μιλούσαν για τον «κορυφαίο αντιφατικό». Είναι σαφές ότι πολλά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούν να ανασάνουν πολιτικά και ιδεολογικά χωρίς να μισούν, αλλά και να προτρέπουν και άλλους να μισούν.

Αυτό, βεβαίως, για να γίνει κατανοητό από τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης θα πρέπει, αφενός, να βγάλουν τις παρωπίδες του φανατισμού, του κομματικού ωφελιμισμού και της δογματικής πίστης που τις διακατέχει, σε συνδυασμό με το σύνδρομο ότι είναι οι επί της Γης απεσταλμένες της δημοκρατίας και της απόλυτης αλήθειας. Και, αφετέρου, να μπορούν να συναισθανθούν το μέγεθος της κοινωνικής ζημιάς που επιφέρει η συμπεριφορά των ηγεσιών. Χωρίς πολλά πολλά, δίνει υπόσταση κανονικότητας και νομιμότητας σε τοξικές και διχαστικές απόψεις και πρακτικές. Τόσο παλιά νοοτροπία, τόσο ξεπερασμένη, τόσο κουραστική.

Η φωτογραφία που κυκλοφορεί από προχθές παντού με τις άδειες καρέκλες να χάσκουν με τα ταμπελάκια και τα ονόματα των απόντων της αντιπολίτευσης είναι μία απολύτως ντροπιαστική εικόνα για τους ίδιους. Ολοι τους απόντες. Ανδρουλάκης, Φάμελλος, Κουτσούμπας, Χαρίτσης, Βαρουφάκης. Και ο Αλέξης Τσίπρας, που διατυμπανίζει το και καλά ενωτικό του προφίλ. Μην ξαναγράψουμε πάλι για το μεγαλείο του Διονύση Σαββόπουλου.

Για έναν άνθρωπο- σύμβολο που τα ιερατεία και τα λαϊκά δικαστήρια της λεγόμενης «Πολιτισμικής Αριστεράς» τού απαγόρευσαν το βασικό δικαίωμα που έχουν οι άνθρωποι στις πολιτισμένες κοινωνίες: ν’ αλλάξει απόψεις, να δει αλλιώς τον κόσμο. Και πώς θα μπορούσαν να το κάνουν άλλωστε, όταν οι ίδιοι επιμένουν με ζωώδες πείσμα στην εικόνα που είχε ο κόσμος πριν από μισό (και βάλε) αιώνα…

Αιχμάλωτοι του όχλου -είτε προκαλώντας τον είτε παρασυρόμενοι από αυτόν-, νομιμοποίησαν το μίσος, την πολιτική χαμέρπεια, τα ποτάμια της χυδαιότητας που χύθηκαν, με τη γνωστή λασπώδη τους ορμή, στο Διαδίκτυο. Ηταν αδύνατον να μπορέσουν να καθίσουν μπροστά στο φέρετρο όπου υποκλίθηκε ολόκληρη η Ελλάδα και να ακούσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τόσους άλλους ανθρώπους να μιλούν για τον νεκρό Νιόνιο. Ακόμα και ανθρώπους από τους δικούς τους πολιτικούς χώρους. Ακόμα και ο νεωτεριστής Ανδρουλάκης, που δεν έχει θητεύσει στη «δογματική Αριστερά», επιβεβαίωσε τον copy paste ρόλο του στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Αντιγραφέας της κακής συμπεριφοράς της Αριστεράς στην απέλπιδα πορεία του στην κατηφόρα.

Οταν ο Μήτσος Κουτσούμπας εκφωνούσε τον βασικό επικήδειο στην κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη, παρουσία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ήταν όλα κανονικά. Αυτό είναι το πρόβλημα για όσους ζουν και αναπνέουν σε συνθήκες εμφύλιου πένθους. Και ένας από τους χιλιάδες λόγους που ήδη μας λείπει ο Νιόνιος είναι για να ακούγαμε τι θα τραγουδούσε γι’ αυτούς που έλειπαν από την κηδεία του…