Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Χριστακάκη δεν είναι απλώς μια καταγραφή, αλλά μια βαθιά βουτιά στα ανοιχτά τραύματα ενός τόπου που η γη του αιμορραγεί ακόμα από τη σκληρή ιστορία της εκμετάλλευσης.

Με λόγο λιτό και αληθινό, η συγγραφέας φωτίζει τις ζωές των τελευταίων εν ζωή μεταλλωρύχων της Σερίφου – παιδιά τότε, εργάτες των στοών και των φόρτωσης στις δεκαετίες του ’50 και ’60, σήμερα γερασμένοι άντρες που κουβαλούν στα κορμιά τους το βάρος μιας ολόκληρης ζωής από πόνο, θυσίες και άδικες απώλειες. Οι μαρτυρίες τους γίνονται φωνές που διαπερνούν το χρόνο, αποκαλύπτοντας την σκληρή πραγματικότητα ενός εργασιακού μεσαίωνα, όπου ανήλικα παιδιά στερούνταν τη γνώση και την παιδική τους ηλικία για να επιβιώσουν, δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες μέσα σε σκοτεινές, επικίνδυνες στοές.

Οι αφηγήσεις αυτές δεν αφήνουν περιθώρια για ρομαντισμούς· μιλούν για δυστυχήματα που άφησαν σημάδια ανεξίτηλα, για σωρούς νεκρών που κουβαλήθηκαν στους ώμους, για αναπηρίες που τα σώματα φέρουν ακόμη και σήμερα, ενώ το νησί φέρει τα σημάδια της καταστροφής: οι τρύπες στα βουνά, οι εγκαταλειμμένες γαλαρίες και τα σκουριασμένα μηχανήματα, μνημεία μιας εποχής υπερεκμετάλλευσης και εκβιασμών από εργολάβους Γερμανούς και Έλληνες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η παρουσία της 95χρονης γυναίκας που μεταφέρει τη φωνή της οικογένειας των μεταλλεργατών, μαζί με τις μαρτυρίες των παιδιών της επόμενης γενιάς, δίνει βάθος στο χρονικό, υπενθυμίζοντας ότι πίσω από κάθε εργάτη κρύβεται μια οικογένεια, μια κοινωνία που βίωσε τις συνέπειες και τις απώλειες.

Η έρευνα ενισχύεται από τις επιστημονικές παρεμβάσεις του καθηγητή του ΕΜΠ Νίκου Μπελαβίλα, του ανθρώπου που συνέβαλε καθοριστικά στην ένταξη της «μεταλλευτικής» Σερίφου στα Παγκόσμια Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η συμβολή του δίνει στην αφήγηση μια πνοή ελπίδας, υπογραμμίζοντας πως η μνήμη και η προστασία αυτού του τόπου μπορούν να γίνουν γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.

«Στα σπλάχνα της Σερίφου» δεν είναι απλά ένα βιβλίο· είναι μια ανοιχτή πληγή που ζητά να τη δούμε, να τη νιώσουμε και να την τιμήσουμε. Είναι το χρονικό μιας γενιάς που πάλεψε για την αξιοπρέπεια μέσα σε συνθήκες ανείπωτης αδικίας και που αξίζει να ακουστεί, να διασωθεί και να φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης αντοχής.