H σκηνοθέτις Σεπιντέ Φαρσί, που ζει στην Αθήνα ανά διαστήματα και έχει μάθει να μιλάει πολύ καλά τη γλώσσα μας, έδωσε το «παρών» στην πρεμιέρα της ταινίας στη χώρα μας, στις «Νύχτες Πρεμιέρας», και στη συνέντευξη που παραχώρησε στον «Ε.Τ.» της Κυριακής αναφέρθηκε στην πολύτιμη σχέση που ανέπτυξε με τη Φάτμα Χασόνα, ζήτησε ελευθερία στην πατρίδα της, το Ιράν, και την Παλαιστίνη και τόνισε ότι «η Αθήνα μοιάζει πολύ με την Τεχεράνη». 

Εχετε ιδιαίτερη σχέση με την Αθήνα. Πώς νιώσατε που η ταινία προβλήθηκε εδώ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας»;

Εχω ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα και την Αθήνα και ήταν σημαντικό για εμένα που δείξαμε την ταινία εδώ τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και γιατί οι Ελληνες έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την Παλαιστίνη και είναι ένας λαός που έχει ζήσει δικτατορία, εξορία, πόλεμο. Και γι’ αυτό μάλλον υπάρχει εδώ μια ιδιαίτερη ευαισθησία για το θέμα των Παλαιστινίων. Η κυβέρνηση, βέβαια, έχει μια πολύ διαφορετική άποψη από αυτή που έχει ο ελληνικός λαός και αυτή η μεγάλη απόσταση έχει τρομερό ενδιαφέρον. Και στη Γαλλία συμβαίνει αυτό, αλλά εδώ η απόσταση είναι μεγαλύτερη. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, που δείξαμε την ταινία εδώ και που θα βγει τώρα στους κινηματογράφους. Είναι μεγάλη χαρά αυτό για εμένα. Νομίζω ότι στην πρεμιέρα ο κόσμος συγκινήθηκε πολύ. Μου έλεγαν ότι η Φάτμα στην ταινία μοιάζει σαν να είναι ζωντανή, σαν να είναι εκεί και αυτό με άγγιξε πολύ.

Πώς κατάφερνε αυτή η γυναίκα να διατηρεί το χαμόγελό της με όλα όσα τραγικά συνέβαιναν γύρω της;

Οι Παλαιστίνιοι έτσι ζουν. Γεννιούνται σε μια εμπόλεμη κατάσταση διαρκείας. Η μητέρα της, η Φάτεμ, είναι η μόνη που επέζησε από την επίθεση και διατηρεί κι εκείνη το χαμόγελό της, παρόλο που έχασε την οικογένειά της, το σπίτι της. Οταν μιλάμε, μου λέει: «Αν είσαι εσύ καλά, είμαι κι εγώ». Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς γίνεται να είναι τόσο γενναιόδωρη. Η Φάτμα ήταν ακόμα πιο γενναιόδωρη, είχε περισσότερη ελπίδα και αξιοπρέπεια.

Πώς έβλεπε το μέλλον της η Φάτμα;

Ηθελε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, να φωτογραφίζει και μετά να γυρίσει στη Γάζα. «Η Γάζα με χρειάζεται», είπε πολλές φορές μέσα στην ταινία. Αυτό που ήταν έκπληξη για εμένα και μου το είπε από την πρώτη φορά στην ταινία ήταν ότι δεν ήθελε να φύγει από τη Γάζα. Μέχρι και την τελευταία φορά που μιλήσαμε, το ίδιο μού έλεγε και με τα ίδια λόγια. Αυτό ένιωθε.

Πότε καταλάβατε ότι οι βιντεοκλήσεις με τη Φάτμα θα γίνουν ταινία;

Από την αρχή. Από τη δεύτερη κλήση που κάναμε. Ταιριάξαμε από την πρώτη κλήση. Οταν μιλήσαμε για πρώτη φορά, ήμουν στο Κάιρο και ήμουν έτοιμη να φύγω. Τη δεύτερη φορά ήμουν στο Παρίσι και αμέσως άρχισα να μοντάρω και ήξερα ότι θα γίνει ταινία όλο αυτό. Εν τω μεταξύ, έβλεπα στις ειδήσεις ότι πάντα οι άλλοι μιλούσαν για τους Παλαιστινίους και ποτέ οι ίδιοι και αυτό με ενόχλησε πολύ, γιατί αυτό συμβαίνει και μ’ εμάς τους Ιρανούς, αλλά με τους Παλαιστινίους είναι χειρότερο. Τους αντιμετωπίζουν σαν να μην είναι άνθρωποι, σαν να είναι ζώα και οι Ισραηλινοί υπουργοί το εκφράζουν αυτό δημόσια κιόλας. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό έχει περάσει υποσυνείδητα στη σκέψη μας και με την ταινία ήθελα να το σπάσω αυτό. Στόχος μου ήταν να δείξω κάτι απλό και ανθρώπινο και να πω ότι όλοι είμαστε το ίδιο. Η Φάτμα θα μπορούσε να είναι φίλη σας, συγγενής σας. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να βρεθεί στην κατάσταση που βρέθηκε αυτή.

Είστε αισιόδοξη για το πώς θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος;

Οχι, δεν είμαι αισιόδοξη, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία ειρήνης χωρίς τους ανθρώπους. Από την άλλη, πρέπει να πιέζουμε για να βρεθεί μια λύση. Δεν μπορούμε να το αφήσουμε στην τύχη του το θέμα, πρέπει να κάνουμε κάτι.

Διακρίνετε τη στροφή του κόσμου προς τον συντηρητισμό τα τελευταία χρόνια;

Το ότι υποστηρίζω τους Παλαιστινίους δεν σημαίνει ότι υποστηρίζω και το καθεστώς στο Ιράν. Μπορώ να είμαι κατά της Χαμάς, κατά του Νετανιάχου, κατά του καθεστώτος στο Ιράν. Αν έχεις μυαλό, το βλέπεις ότι γίνεται. Πρέπει να αναλύουμε και, δυστυχώς, αυτό μας λείπει. Η ποιότητα της ενημέρωσης έχει υποχωρήσει με τόσες περικοπές σε όλα τα επίπεδα και αυτό έχει ως συνέπεια να μην μπορούμε να αναλύουμε όσα συμβαίνουν και άνθρωποι σαν τον Τραμπ, που έχει κάνει τόσο κακό και στη χώρα του, να ξαναψηφίζονται για την προεδρία των ΗΠΑ. Τώρα αρχίζουν εκεί να καταλαβαίνουν τι κάνει ο Τραμπ. Αποφασίζει περικοπές στην Υγεία και σε άλλους τομείς και κάνει μόνο business. Εγώ ήρθα στην Ευρώπη πριν από 41 χρόνια. Η Ευρώπη τότε δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Τότε υπήρχαν οι ουτοπίες και ο ιδεαλισμός. Αυτά έχουν χαθεί πλέον και γι’ αυτό βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο. Αν οι κυβερνήσεις θέλουν να σταματήσουν τον πόλεμο στη Γάζα, είναι πολύ απλό. Εφαρμόζεις εμπάργκο. Δεν αφήνεις τα καράβια με τα όπλα να φύγουν για το Ισραήλ. Εγινε με τη Ρωσία αυτό. Γιατί δεν έγινε με το Ισραήλ; Η γενοκτονία, δυστυχώς, είναι πολύ καλή business.

Τι σας προσείλκυσε στην Αθήνα και ζείτε εδώ ανά διαστήματα;

Πέρυσι και φέτος δεν έμεινα πολύ στην Αθήνα, αλλά παλαιότερα ήμουν εδώ αρκετά. Οταν μπορώ, έρχομαι στην Αθήνα για δυο-τρεις μήνες τον χρόνο. Δεν μπορώ να πάω στο Ιράν από τότε που ήμουν 16 ετών και έφυγα και η Αθήνα μοιάζει με την Τεχεράνη. Εχω μάθει και τη γλώσσα και νιώθω πολύ καλά και οικεία όταν βρίσκομαι εδώ. Το πρόβλημα στην Αθήνα είναι ο υπερτουρισμός. Δεν είμαι Ελληνίδα, αλλά νιώθω Ελληνίδα, έχω «παντρευτεί» την κουλτούρα. Οταν βλέπω τον υπερτουρισμό χωρίς κανόνες και προστασία, νιώθω άσχημα. Είναι ο υπερκαπιταλισμός. Οι Ελληνες, όμως, δείχνουν αλληλεγγύη και αυτό είναι πολύ σημαντικό και το είδα με τα μάτια μου στη Λέσβο. Ο κόσμος τότε δεν είχε να φάει, αλλά έδινε στον διπλανό του. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό και μου άρεσε πάρα πολύ.

Εύχεστε να μπορέσετε να επιστρέψετε κάποτε στην Τεχεράνη;

Βέβαια, αλλά πρώτα πρέπει να φύγει το καθεστώς. Η μητέρα μου ζει εκεί και ελπίζω κάποτε να αλλάξει το καθεστώς, για να μπορέσω να πάω κι εγώ. Θέλω να δω την ελευθερία στο Ιράν, αλλά και στην Παλαιστίνη. Ο αγώνας για ελευθερία στο Ιράν συνεχίζεται. Να ξέρετε ότι τον τελευταίο καιρό, με τον πόλεμο στη Γάζα, η πίεση του καθεστώτος προς τον κόσμο και τους αντιπάλους του είναι μεγαλύτερη.

Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι βιντεοκλήσεις της Σεπιντέ Φαρσί με τη νεαρή Παλαιστίνια φωτορεπόρτερ Φάτμα Χασόνα, η οποία έχασε τη ζωή της από ισραηλινά πυρά στη Γάζα λίγες ημέρες αφότου έμαθε ότι η ταινία θα έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ.

Η ταινία «Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα» κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά καλύτερου ντοκιμαντέρ στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – «Νύχτες Πρεμιέρας» και κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου.

Πρόκειται για μια καθηλωτική μαρτυρία για την ανθεκτικότητα της καθημερινής ζωής και την αντίσταση στην πολιορκημένη Γάζα. Οι βιντεοκλήσεις μεταξύ της Ιρανής σκηνοθέτιδος και της πεισματικά αισιόδοξης νεαρής Παλαιστίνιας φωτορεπόρτερ Φάτμα Χασόνα λειτουργούν ως μια δυνατή ψηφιακή γραμμή ζωής και σύνδεσης με την πραγματικότητα του πολέμου, της αντίστασης και της επιβίωσης. Ο ψηφιακός τους διάλογος μας προσφέρει μια προσωπική απεικόνιση από πρώτο χέρι της καθημερινότητας στη Γάζα.