Βέβαια, η ιρανική αντιπολίτευση δεν είναι ενιαίο μέγεθος, αλλά ένα ετερογενές παζλ δυνάμεων με αντίρροπες ιδεολογίες και επιδιώξεις, που δύσκολα θα συνυπάρξουν την επόμενη μέρα. Επιπλέον η μετατροπή του Ιράν σε μία δεύτερη Λιβύη, Συρία ή και Ιράκ δεν ξέρουμε πόσο βολεύει τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους Ευρωπαίους. Οι Δυτικοί, σε καμία περίπτωση, δεν θα ήθελαν στη θέση των μουλάδων έναν κοσμικό Ιρανό πατριώτη όπως ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ, που εθνικοποίησε την αγγλοϊρανική εταιρία πετρελαίων στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, για να ανατραπεί από αμερικανο-βρετανικό πραξικόπημα.

Ιδανικός για τα δυτικά και ισραηλινά συμφέροντα θα ήταν ο γιος του ανατραπέντος σάχη, Ρεζά Παχλαβί, που δίνει αλλεπάλληλες συνεντεύξεις από τις ΗΠΑ, δηλώνοντας έτοιμος να αναλάβει τη «μεταβατική» ηγεσία της χώρας. Ομως, μια παλινόρθωση της φιλοδυτικής μοναρχίας θα ήταν κόκκινο πανί για τους Μουτζαχεντίν του Λαού (ΜΕΚ), μια ισλαμο-κομμουνιστική οργάνωση με επιρροή στο αντικαθεστωτικό κίνημα, που ήρθε σε σφοδρή σύγκρουση με το σιιτικό ιερατείο από τις αρχές του ΄80. «Δεν θέλουμε ούτε τους μουλάδες ούτε τον σάχη», τόνισε η αρχηγός τους, Μαριάμ Ρατζαβί. Επειδή όμως οι ΜΕΚ είχαν συνταχθεί με τον εχθρό, το Ιράκ, στον πόλεμο του 1980-88, έχουν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Οι ιρανοί Κούρδοι, που ποντάρουν στο Ισραήλ, όπως και οι αυτονομιστές του Βαλουχιστάν, έχουν τη δική τους ατζέντα.Το Ισραήλ απέδειξε ότι έχει διεισδύσει μέσω της Μοσάντ σε κρίσιμα στρώματα της ιρανικής κοινωνίας. Ωστόσο είναι αμφίβολο αν αυτό, πέρα από στρατιωτικά, μπορεί να έχει και πολιτικά αποτελέσματα. Οι διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων για τα δικαιώματα των γυναικών, την πολιτική δημοκρατία και την ελεύθερη έκφραση είναι ένα εσωτερικό θέμα, που δεν συμπίπτει με την αλλαγή καθεστώτος, όπως την ονειρεύονται ο Λευκός Οίκος και ο Νετανιάχου.