Ενας από αυτούς, σύμφωνα με όλα τα ρεπορτάζ, είναι Αλέξης Τσίπρας, που κάποιες πληροφορίες τον φέρουν να βάζει τις τελευταίες διορθωτικές πινελιές στο δικό του βιβλίο.

Προφανώς και αυτό είναι ενταγμένο στην επιχείρηση να επανασυστηθεί στην ελληνική κοινωνία, κάτι που ήδη έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά σκοπίμως ο ίδιος και οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι έχουν διπλή τακτική: Καλλιεργούν προσδοκίες επανεμφάνισης ως της μόνης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη, χωρίς όμως ο Αλέξης Τσίπρας να έχει προϊδεάσει για το πώς θα συστηθεί πολιτικά και ιδεολογικά. Παράλληλα, παρακολουθούν τις εξελίξεις στο κομματικό τοπίο, αυτού, δηλαδή του κομματισμένου πίνακα, που πριν από χρόνια αποτέλεσε την πρώτη ελληνική κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο.

Οι πληροφορίες λένε ότι Αλέξης Τσίπρας θα εμφανιστεί ως κεντρικός ομιλητής στο 5ο Συνέδριο του Economist στο Βελλίδειο της ΔΕΘ, πριν από την καίριας σημασίας συνέντευξη Τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι καταφανές ότι ένα από τα στάδια του «Tsipra’s rebranding» μετά το πέρασμα από το Harvard και τις εθνικοπατριωτικές – νεοαντιστασιακές γενικολογίες των εκδηλώσεων του Ινστιτούτου, είναι η καλλιέργεια ενός νέου μοντέλου δικομματισμού, κυρίως για επικοινωνιακούς σκοπούς, στο πλαίσιο της προσωπικής του προσπάθειας πολιτικής επιβίωσης, όσο και αν τα μηνύματα που λαμβάνει το επιτελείο του δεν είναι ενθαρρυντικά. Τόσο οι επίσημες δημοσκοπήσεις όσο και ορισμένες πιο κλειστές μετρήσεις με άλλα μοντέλα, δεν είναι διόλου ενθαρρυντικές.

Παρατηρείται η εξής δομική και άρα καταλυτική αντίφαση, σύμφωνα με τους αναλυτές: Ενώ το τοπίο σε αυτό που παραδοσιακά έχει καθιερωθεί ως Αριστερά την τελευταία δεκαετία είναι διαλυμένο και ποτισμένο με αλλεπάλληλες διασπάσεις και άπειρο τοξικό λόγο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απευθυνθεί στο πολιτικό κέντρο, οι προσδοκίες από μία πιθανή επίσημα επανεμφάνιση Τσίπρα στον κομματικό στίβο είναι σχεδόν μηδενικές. Τα μέχρι τώρα δείγματα δεν έχουν να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό πέρα από ένα τραγικά επαναλαμβανόμενο σκηνικό, όσες προσπάθειες ανασύστασης και αν έχουν επιχειρηθεί. Τσιτάτα, μεγαλοστομίες, αντισυστημισμός, διχαστικός λόγος. Ούτε λίγο ούτε πολύ η κλασική συνταγή του λαϊκιστικού λόγου, που αυτή τη φορά εμφανίζεται ως κάτι διαφορετικό. Και το κακό είναι ότι αυτός που τον εκφέρει, δεν δείχνει ότι μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που μετρήθηκε στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική, βαθμολογήθηκε αναλόγως και τελείωσε.