Η μελέτη εξέτασε τις επιδράσεις τους τις πρώτες οκτώ εβδομάδες θεραπείας, με ορισμένα να προκαλούν αύξηση βάρους έως και 2 κιλά ή μεταβολές στους καρδιακούς παλμούς κατά 21 χτύπους ανά λεπτό.

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό The Lancet, ανέλυσε 151 μελέτες σε περισσότερους από 58.500 ασθενείς και αποκάλυψε ότι ορισμένα φάρμακα, όπως η αγομελατίνη, σχετίζονται με απώλεια βάρους, ενώ άλλα, όπως η μαπροτιλίνη, με αύξηση. Παρόμοιες διαφορές καταγράφηκαν και στην αρτηριακή πίεση και στον καρδιακό ρυθμό.

Οι ειδικοί τονίζουν ότι οι παρενέργειες μπορούν να επηρεάσουν τόσο τη γενική υγεία όσο και την ικανότητα των ασθενών να συνεχίσουν τη θεραπεία. Επομένως, η επιλογή του κατάλληλου αντικαταθλιπτικού θα πρέπει να βασίζεται στις προσωπικές ανάγκες και τις υποκείμενες παθήσεις κάθε ατόμου.

Παράλληλα, υπογραμμίζεται ότι δεν πρέπει κανείς να διακόψει τη φαρμακευτική αγωγή χωρίς να συμβουλευτεί γιατρό.

Η πλειονότητα των συνταγογραφούμενων αντικαταθλιπτικών στο Ηνωμένο Βασίλειο προέρχεται από τρία κύρια γενόσημα φάρμακα (σιταλοπράμη, σερτραλίνη και φλουοξετίνη), κυρίως λόγω κόστους. Ωστόσο, οι ερευνητές εκτιμούν ότι εάν εφαρμοστούν τα ευρήματά τους, περισσότερα άτομα θα έχουν πρόσβαση σε πιο κατάλληλες θεραπείες.

Αναπτύσσεται επίσης ένα δωρεάν online εργαλείο που θα βοηθά γιατρούς και ασθενείς στην επιλογή φαρμάκου με βάση τα ατομικά χαρακτηριστικά και τις παρενέργειες.

Δεν εμφανίζουν όλοι παρενέργειες, αλλά, κατά μέσο όρο, τα αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν στο ιατρικό περιοδικό Lancet έδειξαν:

Μια οκταεβδομαδιαία συνταγογράφηση αγομελατίνης συνδέθηκε με απώλεια βάρους κατά 2,4 κιλά σε σύγκριση με τη μαπροτιλίνη, η οποία οδήγησε σε αύξηση βάρους σχεδόν 2 κιλών.
Διαφορά 21 παλμών ανά λεπτό μεταξύ της φλουβοξαμίνης, η οποία επιβράδυνε την καρδιά, και της νορτριπτυλίνης, η οποία την επιτάχυνε.
Διαφορά 11 mmHg στην αρτηριακή πίεση μεταξύ νορτριπτυλίνης και δοξεπίνης
«Προφανώς δεν υπάρχουν δύο αντικαταθλιπτικά με την ίδια σύνθεση», δήλωσε η Δρ. Atheeshaan Arumuham, από το King’s College London.

Αυτές οι διαφορές μπορούν να συσσωρευτούν με τρόπους που αποκτούν κλινική σημασία, συμπεριλαμβανομένου του αυξημένου κινδύνου καρδιακής προσβολής ή εγκεφαλικού επεισοδίου.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και άτομα με την ίδια διάγνωση θα μπορούσαν να είναι πιο κατάλληλα για διαφορετικά αντικαταθλιπτικά ανάλογα με τις δικές τους προτιμήσεις και άλλες παθήσεις.

Ο Δρ Τόμπι Πίλινγκερ δήλωσε στο πρόγραμμα Today του BBC Radio 4: «Η πλειονότητα των μελετών που εξετάσαμε ήταν σχετικά σύντομες. Εξετάζουμε διάρκεια οκτώ εβδομάδων και παρόλα αυτά, εντός αυτής της διάρκειας, παρατηρούσαμε μεγάλες αλλαγές στις παραμέτρους της σωματικής υγείας, οι οποίες θα υποστηρίζαμε ότι έχουν κλινική σημασία».

«Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι αυτή η ιστορία να τρομάξει τον κόσμο», πρόσθεσε.

«Θέλω να το δω αυτό ως μια ενδυνάμωση των ατόμων ώστε να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να συμμετάσχουν σε κοινή λήψη αποφάσεων με τον θεραπευτή τους».