Ενας θάνατος, τρεις γυναίκες, πολλαπλά πρόσωπα και μία ιστορία που αμφισβητεί όσα θεωρούμε δεδομένα για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Στο νέο του βιβλίο, ο Γάλλος συγγραφέας υφαίνει με δεξιοτεχνία την αστυνομική πλοκή με την υπαρξιακή αγωνία, οδηγώντας τον αναγνώστη σε έναν λαβύρινθο αλήθειας και ψευδαισθήσεων. Ο ίδιος μιλά για τις εμμονές, τα παιχνίδια της μνήμης και τα αόρατα νήματα που κινούν τις ζωές μας.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Μισέλ Μπυσσί, τον γνωστό και αγαπητό Γάλλο συγγραφέα, για τη γενναιοδωρία και τη διάθεσή του να μου παραχωρεί κάθε φορά αποκλειστική συνέντευξη. Η ανταπόκρισή του με τιμά ιδιαίτερα και κάνει κάθε συζήτηση μαζί του ξεχωριστή.

 Στο «Τρεις ζωές την εβδομάδα» η ταυτότητα μοιάζει ρευστή και πολλαπλή. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να αφηγηθείτε την ιστορία ενός ανθρώπου που ζει παραπάνω από μία ζωές;

Οι ιστορίες ανδρών ή γυναικών με διπλή ζωή είναι συχνές, τόσο στη μυθοπλασία όσο και στην πραγματικότητα. Ομως, τρεις ζωές είναι πιο σπάνιο και πολύ πιο σύνθετο! Και, άρα, αναγκαστικά, πολύ πιο μυστηριώδες, ειδικά όταν πρόκειται για έναν συνηθισμένο άνθρωπο, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Ετσι, μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, ο αναγνώστης παγιδεύεται σε ένα παράδοξο: είναι αδύνατο ο ίδιος άνδρας να έχει τρεις ταυτότητες… αλλά είναι εξίσου αδύνατο να πρόκειται για τρεις διαφορετικούς άνδρες. 

Τρεις γυναίκες αγαπούν τον ίδιο άνδρα, καθεμία πιστεύοντας ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια. Σας ενδιαφέρει περισσότερο, ως συγγραφέα, το μυστήριο του εγκλήματος ή το μυστήριο του συναισθήματος;

Και τα δύο! Ομως, κυρίως, ήθελα να γράψω αυτό το μυθιστόρημα όταν μου ήρθε η ιδέα μιας ιστορίας που ξεδιπλώνεται μέσα από τρεις γυναίκες, οι οποίες πιστεύουν ότι αγαπούν τρεις διαφορετικούς άνδρες και τους αναζητούν, ενώ ο αναγνώστης έχει ενδείξεις ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος, μάλιστα, είναι νεκρός…

Το μυθιστόρημα ήταν, λοιπόν, η ευκαιρία να αφηγηθώ τρεις τρόπους αγάπης, τρεις διαφορετικές ερωτικές εμπειρίες, τρεις ξεχωριστές ιστορίες που διασταυρώνονται… διατηρώντας όμως διαρκώς το μυστήριο. 

Στο βιβλίο τίθεται έντονα το ερώτημα αν γνωρίζουμε ποτέ πραγματικά όσους αγαπάμε. Πιστεύετε ότι η αγάπη αποκαλύπτει ή, τελικά, κρύβει την αλήθεια;

Πιστεύω ότι ο καθένας διατηρεί πάντοτε μία ζώνη μυστηρίου, ακόμη και μέσα σε μία μακρόχρονη σχέση. Αυτός ο προσωπικός εσωτερικός χώρος είναι ζωτικής σημασίας…

Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη συνενοχή, που είναι αναγκαία στην αγάπη, και στην ανάγκη να κρατά κανείς κάτι μόνο για τον εαυτό του, από διακριτικότητα, σεβασμό ή απλή ανθρώπινη ευγένεια. Τα ζευγάρια που αντέχουν δεν είναι κατ’ ανάγκη εκείνα που τα συγχέουν όλα μεταξύ τους. 

Σας αποκαλούν συχνά «ταχυδακτυλουργό της πλοκής». Κατά τη συγγραφή αυτού του μυθιστορήματος υπήρξε στιγμή που νιώσατε κι εσείς να παρασύρεστε από το ίδιο σας το τέχνασμα;

Το μυθιστόρημα είναι χτισμένο σε τρία επίπεδα… Το είχα στο μυαλό μου εδώ και χρόνια, αλλά για μεγάλο διάστημα μου έλειπε το τελικό του κομμάτι: μία μεγάλη ανατροπή, περίπου στα δύο τρίτα του βιβλίου, που να ανατρέπει όλα όσα έχουν προηγηθεί.

Οταν τη βρήκα, ένιωσα πραγματική ευφορία. Ηταν ένα ρίσκο, σαν ένα παιχνίδι με τραπουλόχαρτα που μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Στο τέλος, όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, σχεδόν κανείς δεν υποψιάστηκε τη λύση, παρότι βρίσκεται από την αρχή μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. 

Αν αφήναμε στην άκρη το αστυνομικό σκέλος, ποια θα λέγατε ότι είναι η βαθύτερη, υπαρξιακή ερώτηση που θέτει το «Τρεις ζωές την εβδομάδα»;

Το βαθύτερο υπαρξιακό ερώτημα που θέτει το μυθιστόρημα είναι, προφανώς, αυτό της μετάδοσης. Το αναφέρω κάπου, σαν να αφήνω τη φράση να περάσει απαλά: «Οταν τα παιδιά μας μαζεύουν τα όνειρα που αφήσαμε πίσω μας και τα φορούν για να μας μοιάσουν, είναι σαν να μην πεθαίνει κανείς ποτέ εντελώς». Ακόμη και για έναν συγγραφέα, η αθανασία δεν βρίσκεται στα βιβλία, αλλά σε εκείνο το μικρό κομμάτι του εαυτού μας που μεταβιβάζουμε στα παιδιά μας.

 Μετά το «Τρεις ζωές την εβδομάδα», σε ποια κατεύθυνση ταξιδεύει η σκέψη σας ως συγγραφέα; Μπορείτε να μας αποκαλύψετε, έστω με έναν υπαινιγμό, αν το επόμενο βιβλίο σας θα κινηθεί ξανά γύρω από τις ταυτότητες ή αν σχεδιάζετε μία εντελώς διαφορετική διαδρομή;

Α, ναι! Το μυθιστόρημα που κυκλοφορεί αυτήν τη στιγμή στη Γαλλία, «Les Ombres du monde», πραγματεύεται τη γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα (ένα εκατομμύριο νεκροί το 1994) και, επομένως, θέτει ευθέως το ζήτημα της ταυτότητας, αφού οι ταυτότητες Χούτου και Τούτσι είναι αποικιακές επινοήσεις, χωρίς πραγματική εθνοτική  βάση… Παραμένει, ωστόσο, ένα θρίλερ. Και κάθε φανταστικός χαρακτήρας σε αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα δεν είναι πάντοτε εκείνος που ο αναγνώστης νομίζει.