Είκοσι έξι επιστολές, χαμένες για αιώνες και ξαναβγαλμένες στο φως σαν ψίθυρος μυστικός, συγκροτούν μία αφήγηση που κινείται ανάμεσα στην Ιστορία και τον μύθο, στην πίστη και την αμφιβολία, στο σώμα και το πνεύμα. Ο Ιησούς, όχι όπως τον ξέρουμε από τις Γραφές, αλλά ως γιος που απευθύνεται στη μητέρα του, εμφανίζεται εύθραυστος, ανθρώπινος, γεμάτος συγκίνηση και απορία. Ο Χαρίτος, με λόγο λιτό, μας καλεί να δούμε το θαύμα όχι στα υπερφυσικά γεγονότα, αλλά στις απλές χειρονομίες, στη γήινη ανάσα, στο άγγιγμα της αγάπης.

-Τι σας ώθησε να γράψετε αυτά τα γράμματα με τον τρόπο που το κάνατε, με τον αφηγητή να συνομιλεί με τη μητέρα του; Υπήρξε κάποια εμπειρία ή εικόνα που λειτούργησε ως αφετηρία;

Ηταν επί χρόνια ένα θέμα που με ενδιέφερε να ερευνήσω. Συγγραφικά καταλαβαίνω πως έχω εμμονές και μία από αυτές είναι και η αναζήτηση του θεϊκού μέσα στο ανθρώπινο, που αποκρυσταλλώνεται με τον συγκινητικότερο τρόπο στο πρόσωπο του Χριστού. Από την άλλη, είμαι και εγώ γιος μιας γυναίκας και έχω ζήσει πολλά χρόνια μόνος. Ισως και αυτό να επέδρασε ως έναν βαθμό στην οικειότητα που ένιωσα εντός αυτής της συγγραφικής περσόνας.

-Ο αφηγητής βιώνει τόσο την ουράνια όσο και την ανθρώπινη πλευρά. Πώς διαμορφώθηκε η προσέγγισή σας στο να αποδώσετε αυτήν τη διπλή φύση μέσα από τις λέξεις, τη σάρκα και τη σκέψη; Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στην υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος;

Μα, ο άνθρωπος είναι σώμα. Μόνο με αυτό μπορεί να βιώσει την ύπαρξη. Χρειάζεται πόδια για να περπατήσει τη ζωή. Η ουράνια πλευρά του είναι προσιτή μόνο ως αποτέλεσμα συλλογισμού και υποθέσεων, ενώ την ανθρώπινη τη βιώνει κάθε μέρα κατάσαρκα. Αυτό ήθελα να καταστήσω σαφές. Πως δεν υπάρχει αγιοσύνη πέρα από το ανθρώπινο. Αν δεν κινδυνεύεις να χάσεις κάτι, πώς θα μπορέσεις να γίνεις ο μεγάλος ηττημένος που θα κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών;

-Πώς αποφασίσατε τι θα φανεί πιο ανθρώπινο και τι πιο θεϊκό;

Καθώς δεν έχω βιωματική πρόσβαση στο θεϊκό, μίλησα από το μόνο σκαλί που κατέχω.

-Στο έργο σας το θαύμα δεν εμφανίζεται ως υπερφυσικό γεγονός, αλλά ως μικρές, καθημερινές στιγμές. Τι θεωρείτε εσείς θαυμαστό στην καθημερινότητα;

Ακριβώς αυτό. Την πιο μικρή, απαλή, σιγανή κίνηση, μακριά από μαρτυρίες και καταγραφές, που μπορεί, έστω στιγμιαία, να απαλύνει τη ζωή ενός ανθρώπου πλάι μας ή ακόμα και τη δική μας.

-Τα γράμματα παρουσιάζονται με αμφισβητούμενη γνησιότητα. Ποιο είναι για εσάς το νόημα να αφήνετε αυτήν την αμφιβολία στον αναγνώστη; Θέλετε να τον φέρετε μπροστά σε προσωπική πίστη ή αμφισβήτηση;

Εκανα σχεδόν τα πάντα ώστε να είναι ξεκάθαρο από την αρχή πως τα γράμματα αυτά είναι μία επινόηση (και πώς να μην είναι;). Με αυτόν τον τρόπο ήθελα να μεταθέσω την όποια αξία τους στο περιεχόμενό τους και όχι στην αυθεντικότητά τους ή μη.