Κι εκεί, στο βάθος του πόνου, εμφανίζεται η Μόνικα, μια δυναμική αρτίστα με τις δικές της πληγές, που μαζί του αναζητούν τρόπο να μεταμορφώσουν το πένθος σε ελπίδα. Με 280 σελίδες γεμάτες αλμύρα, δάκρυα και ψιθύρους ζωής, η Ιωάννα Γκανέτσα μάς ξεναγεί σ’ ένα ταξίδι όπου οι ψυχικές ουλές γίνονται φτερά. ςνα μυθιστόρημα γεμάτο θάλασσα και ανθρώπους που παλεύουν να βρουν φως μέσα στο σκοτάδι.

Ο Νικόλας επιστρέφει στο καράβι όχι ως καπετάνιος, αλλά επιβάτης – πώς νιώθει κανείς όταν το ταξίδι γίνεται μια εσωτερική αναζήτηση ανάμεσα στη θλίψη και την ανάγκη για συνέχεια;

Στο «Οπου κι αν είσαι» ο Νικόλας επιστρέφει στο καράβι χωρίς τιμόνι στα χέρια όχι γιατί το έχασε, αλλά γιατί πια δεν το αναζητά. Το ταξίδι του λειτουργεί διπλά σαν ένας εξωτερικός δρόμος, με τοπία και διαδρομές, αλλά και ένας εσωτερικός δρόμος, πιο σκοτεινός και δύσβατος, ένας δρόμος προς τη συμφιλίωση με το τι υπήρξε, και με όσα δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά. Είναι η ανάγκη να μείνει όρθιος, να μη χαθεί μέσα στην απώλεια. Μέσα από τη θλίψη, γεννιέται μια αλήθεια – πως η συνέχεια δεν είναι πάντα θρίαμβος· είναι μερικές φορές μια μικρή απόφαση: να ξυπνήσεις, να περπατήσεις, να αγαπήσεις έστω και με ραγισμένα κομμάτια.

Σε έναν κόσμο που τρέχει, που συχνά παρακάμπτει τη σιωπή, τη μνήμη και τη βαθιά ενδοσκόπηση, ήθελα να γράψω μια ιστορία που επιτρέπει στον αναγνώστη να σταθεί. Να δώσει χώρο στην απώλεια, στη νοσταλγία, αλλά και στη δυνατότητα να συνεχίσουμε – όχι επειδή ξεχάσαμε, αλλά επειδή τιμήσαμε ό,τι υπήρξε. Το μήνυμα, αν υπάρχει, είναι ότι ακόμα και στην πιο απόκοσμη διαδρομή, εκεί όπου όλα μοιάζουν άγνωστα ή χαμένα, η καρδιά βρίσκει τρόπους να επιβιώσει. Και κάποιες φορές, αυτό αρκεί για να συνεχίσουμε το ταξίδι. Οπου κι αν είμαστε.

Η Μόνικα, με τις δικές της πληγές, γίνεται συνταξιδιώτισσα στο ταξίδι του πένθους. Ποια ήταν η ιδέα πίσω από τη σχέση τους και τι ήθελες να δείξεις για τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης;

Στο «Οπου κι αν είσαι», η Μόνικα δεν εμφανίζεται ως λύση, αλλά ως παρουσία. Ως μια ψυχή που κουβαλά το δικό της φορτίο, τη δική της ιστορία, και τολμά να συμπορευτεί με έναν άνθρωπο που πονάει διαφορετικά αλλά εξίσου βαθιά. Ηθελα να μιλήσω για αυτή τη λεπτή, αλλά ισχυρή δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης που γεννιέται όχι όταν όλα είναι όμορφα, αλλά όταν όλα είναι θολά, μπερδεμένα, επώδυνα.

Η σχέση τους δεν είναι από αυτές που βασίζονται στην εξιδανίκευση· είναι μια σχέση σιωπών, βλέμματος, κατανόησης χωρίς εξηγήσεις. Μέσα από τη Μόνικα, ήθελα να δείξω πως το να περπατάμε δίπλα σε κάποιον χωρίς να προσπαθούμε να τον «διορθώσουμε» ή να τον «σώσουμε», είναι ίσως η πιο αληθινή μορφή αγάπης. Είναι η δύναμη που δεν φωνάζει, αλλά παραμένει.

Τα λιμάνια και οι τόποι που επισκέπτονται μοιάζουν με σταθμούς της ψυχής. Πώς βοηθούν αυτές οι στάσεις το ταξίδι του πένθους και της αναγέννησης;

Τα λιμάνια δεν είναι απλώς γεωγραφικά σημεία – είναι στάσεις στο ταξίδι προς τη συμφιλίωση με την απώλεια. Οπως στον θρήνο, έτσι και στο καράβι, δεν υπάρχει ευθεία διαδρομή. Μόνο μέσα από στάσεις, σιωπές και μικρές «επιστροφές» στον εαυτό μας, μπορεί να έρθει η κάθαρση. Αυτά τα μέρη δεν λυτρώνουν, αλλά θυμίζουν: είσαι ακόμα εδώ – κι αυτό έχει αξία.

Μιλάς για ψυχικές ουλές και κρυφές επιθυμίες. Πόσο αλληλένδετα είναι το πένθος και ο έρωτας στην ιστορία σου;

Το πένθος και ο έρωτας είναι οι δύο όψεις της ίδιας λαχτάρας: να νιώσουμε. Να ζήσουμε, ακόμα κι όταν πονάμε. Στο βιβλίο, ο έρωτας δεν έρχεται να «αντικαταστήσει» τίποτα. Ερχεται να δείξει ότι η ζωή, όσο σκληρή κι αν γίνεται, μας αφήνει πάντα μια χαραμάδα ελπίδας. Οι πληγές δεν κλείνουν εύκολα, αλλά όταν κάποιος τις ακουμπήσει με κατανόηση και όχι με φόβο, κάτι αλλάζει. Ο έρωτας στην ιστορία μου δεν είναι σωτηρία – είναι υπενθύμιση.

Οταν το ταξίδι τελειώνει, τι πιστεύεις πως μένει πιο ζωντανό: οι αναμνήσεις που σκορπίστηκαν ή η φλόγα που ανάβει ξανά;

Μένει το βλέμμα. Εκείνο το εσωτερικό βλέμμα που άλλαξε, που είδε τον πόνο, τον αγκάλιασε και προχώρησε. Οι αναμνήσεις πάντα θα μας ακολουθούν – αλλά αν τις αφήσουμε να μας φωτίσουν αντί να μας κρατούν πίσω, τότε μια φλόγα γεννιέται. Οχι ίδια με πριν, αλλά πιο ώριμη, πιο ήσυχη. Στο «Οπου κι αν είσαι», ήθελα να πω ότι τελικά δεν έχει σημασία πού πας, αλλά πώς επιστρέφεις στον εαυτό σου. Κι αυτό το «πώς» είναι που αφήνει το φως να μείνει. Οι απαντήσεις δεν σώζουν πάντα. Καμιά φορά αρκεί να αντέξεις τη διαδρομή, να φτάσεις στο τέλος της. Κάπου εκεί ίσως καταλάβεις ότι υπάρχει πάντα η δυνατότητα να συνεχίσεις ή να αγαπήσεις όχι παρά τον πόνο αλλά μέσα από τον πόνο. Οποιος επιτρέπει στη φλόγα ν’ ανάψει ξανά δεν σημαίνει ότι ξεχνά, σημαίνει ότι τιμά. Και έτσι, τελικά, συνεχίζει να ζει ξανά.