Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου, μία κινηματογραφική σταρ διεθνούς φήμης και ένας καταξιωμένος θεατρικός δημιουργός δίνουν ραντεβού στην Αργολίδα για μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού. Η Ζιλιέτ Μπινός και ο Ουαζντί Μουαουάντ μάς παρουσιάζουν την παράσταση «Ο όρκος της Ευρώπης», ένα σύγχρονο έργο βγαλμένο μέσα από τον αρχαιοελληνικό μύθο.

Η καλλιτεχνική συνάντηση του διακεκριμένου Λιβανοκαναδού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ με το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου φέρνει στην Ελλάδα την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου του «Ο όρκος της Ευρώπης» («Le Serment d’Europe»). Αυτή η διεθνής συμπαραγωγή με το Théâtre National de la Colline παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αρχαία Επίδαυρο, σηματοδοτώντας την επιστροφή του Μουαουάντ στο Φεστιβάλ με ένα νέο έργο εμπνευσμένο από αρχαίες ηρωίδες.

Ουαζντί Μουαουάντ

Γεννημένος στον Λίβανο το 1968, o Μουαουάντ μεγάλωσε στη Γαλλία και το Κεμπέκ, αφότου η οικογένειά του εγκατέλειψε τον Λίβανο λόγω του εμφύλιου πολέμου, μια εμπειρία που έχει επηρεάσει βαθιά το έργο του. Από τον Απρίλιο του 2016 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Théâtre National de la Colline στο Παρίσι.

Είναι ευρέως αναγνωρισμένος για την πολιτική ματιά των έργων του, με πιο γνωστό το θεατρικό έργο «Πυρκαγιές» («Incendies», 2003), το οποίο αποτέλεσε τη βάση για την υποψήφια για Οσκαρ ξενόγλωσση ταινία «Μέσα από τις φλόγες» (2010) του Ντενί Βιλνέβ. Τα έργα του συχνά περιστρέφονται γύρω από οικογενειακά τραύματα, τον πόλεμο, την εξορία, την αναζήτηση ταυτότητας, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ιστορική μνήμη. Μέσα από την τέχνη, ο Μουαουάντ προσπαθεί να γεφυρώσει λαούς και πολιτισμούς, πιστεύοντας ότι «η τέχνη γίνεται μάρτυρας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το πρίσμα της ομορφιάς» και ότι μπορεί να αποτελέσει χώρο αντίστασης, προβληματισμού και συμφιλίωσης.

Υπόθεση

Το έργο «Ο όρκος της Ευρώπης» εστιάζει στη μνήμη ενός εγκλήματος, στο βάρος της σιωπής και τον τρόπο με τον οποίο το τραύμα διαπερνά τις εποχές. Σε ηλικία οκτώ ετών, μία κοπέλα γίνεται ανήμπορη μάρτυρας μίας σφαγής πληθυσμού. Αυτό το έγκλημα διαπράχθηκε από τους δικούς της και, άθελά της, χωρίς να το καταλάβει, συμμετείχε σε αυτό. Εβδομήντα πέντε χρόνια αργότερα, διεξάγεται μία έρευνα, η οποία φέρνει ξανά στο προσκήνιο τα ίχνη του παρελθόντος, για να βρει τους μάρτυρες, για να φωτίσει όσα αποσιωπήθηκαν. Τώρα πρέπει να μιλήσει. Αλλά πώς να αντιμετωπίσει αυτό που έχει θάψει; Πώς να αντιμετωπίσει αυτό που ποτέ δεν μπόρεσε να ονομάσει;

Η πλοκή περιλαμβάνει μία οικογένεια και μία διπλωμάτισσα που αναλαμβάνει το καθήκον να φέρει στο φως την αλήθεια για το έγκλημα. Στην παράσταση συνυπάρχουν και άλλα πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων γυναικών των οποίων τα ονόματα παραπέμπουν σε αρχαίους ελληνικούς μύθους, ενισχύοντας τη σύνδεση με το αρχαίο δράμα. Με αυτό το νέο έργο, που δημιουργήθηκε κατόπιν ανάθεσης για την Επίδαυρο, ο Μουαουάντ συνεχίζει να ερευνά την κληρονομιά της βίας και τη δύναμη του θεάτρου ως χώρου αποκατάστασης.

Σημείωμα

Ο Ουαζντί Μουαουάντ και η Ζιλιέτ Μπινός μάς προσκαλούν σε ένα ταξίδι επιστροφής που, όπως γράφει ο δημιουργός στο σημείωμά του, «είναι πάντα ταξίδι αλλά ποτέ επιστροφής. Είναι πένθος, εσωτερικός νεκροθάλαμος, όπου εισερχόμαστε για να αναγνωρίσουμε το πτώμα ενός πράγματος που θεωρούσαμε ακόμα ζωντανό».

«Ενα κορίτσι παίζει στην ακρογιαλιά όταν ξαφνικά βλέπει να εμφανίζεται ένας λευκός ταύρος. Θαμπωμένη από την ομορφιά και τη δύναμή του, η κοπέλα καβαλά ανυποψίαστη τον ταύρο που, μεμιάς, ξαναγυρνά προς τη θάλασσα παρασύροντάς τη μια για πάντα μακριά από την πατρίδα της. Αιώνες, χιλιετίες αργότερα, μέσα από την ίδια τη σάρκα των παιδιών και των παιδιών των παιδιών των παιδιών εξακολουθούν να αντηχούν τα τραγούδια, τα κλάματα και οι χοροί των αρχαίων τραυμάτων, που κανείς ποτέ δεν είπε και κανείς ποτέ δεν αφηγήθηκε. Και από συμφορά σε συμφορά, από βιαιότητα σε βιαιότητα, οι πηγές των βασάνων χάνονται στο πηγάδι του χρόνου. Πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή, αφού δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, όταν όλα αρχίζουν ψελλίζοντας να επανέρχονται, με υπομονή, να μπεις στον λαβύρινθο της μνήμης ακολουθώντας το αόρατο νήμα του έρωτα, όσο οδυνηρό κι αν είναι, για να ξαναβρείς το πρωταρχικό τραύμα που αιμορραγεί ακόμα και να δοκιμάσεις να το επουλώσεις. Να επινοήσεις έναν χαρακτήρα για να ψηλαφήσεις τη φρίκη των συμφορών του δικού σου παρελθόντος».