Για έκτη χρονιά η εφημερίδα μας φιλοξενεί διηγήματα, και φέτος αναφέρονται στο ταξίδι. Ταξίδι είναι η γνωριμία με έναν καινούργιο τόπο, είτε στη χώρα μας είτε στο εξωτερικό. Αποτελεί μια διαφυγή, μια δραπέτευση από την καθημερινότητα. Ο ταξιδιώτης γνωρίζει μαθαίνει συνομιλεί με ανθρώπους μαθαίνει νέα πράγματα και ανοίγει τους ορίζοντες της ζωής του. Ανθρωποι που έχουν ταξιδέψει έχουν μεγαλύτερη πείρα στην επίλυση των προβλημάτων και είναι πιο ευέλικτοι στους χειρισμούς τους.

Κάποτε οι συγγραφείς έγραφαν κατά παραγγελία ανέκδοτα διηγήματα σε εφημερίδες, περιοδικά και διαβάζονταν με μεγάλη αγάπη. Μετά επικράτησε η μόδα να γράφονται νουβέλες και μυθιστορήματα που γίνονταν βιβλία και τα αποκαλούσαν ταξιδιωτικά βιβλία. Ακόμη και σήμερα, που από την οθόνη μαθαίνουμε τόσα πράγματα, δεν έχουμε τη σχέση με αυτά που γράφει ο συγγραφέας και μας διηγείται. Είναι η γλώσσα της ψυχής που γοητεύει την ψυχή και αγκαλιάζει τη θέρμη της ύπαρξής μας.

Τριάντα επτά σύγχρονοι Ελληνες συγγραφείς μάς ταξιδεύουν και μας δροσίζουν με την πένα τους. Οι περιγραφές των ταξιδιών μέσα από τη γραφή αποκτούν μια νέα δυναμική, αφού το προσωπικό ύφος των δημιουργών μάς δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε τις διηγήσεις και τις αφηγήσεις.

Κάθε εφημερίδα είναι εστία πολιτισμού. Η δική μας εφημερίδα αγαπά το βιβλίο και σας χαρίζει υπέροχες στιγμές με τα καλοκαιρινά αναγνώσματα.

Σας καλωσορίζουμε στον κόσμο της γραφής.

Viva España!

Σε ποιον, άραγε, δεν αρέσουν τα ταξίδια; Ετσι κι εγώ, όταν ήμουν νέα, φιλοδοξούσα ότι θα γυρνούσα τον κόσμο! Και, όπως συνέβη με πολλούς από εμάς, μόλις αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο και μπήκα στην κανονική ζωή, προσγειώθηκα απότομα… Δεν είχα παντρευτεί ακόμη, ήμουν όμως δεσμευμένη στη δεύτερη πατρίδα μου, την Κομοτηνή. Εργαζόμενη ως μουσικός στην ιδιωτική εκπαίδευση, είχα ελεύθερα τα καλοκαίρια μου. Επομένως, ένα ταξίδι στην Ευρώπη κατά το θέρος ήταν κανόνας για μένα.

Είχαμε κανονίσει, λοιπόν, για το έτος 2008, τον γύρο της Ισπανίας μαζί με τη μητέρα μου και την αδελφή μου, την Κατερίνα. Ο διάβολος, όμως, έχει πολλά ποδάρια, έτσι δεν λένε; Για μήνα Αύγουστο ήταν κανονισμένο το ταξίδι ήδη από τον Μάιο και μέσα Ιουνίου μαθαίνω το φοβερό γεγονός που αλλάζει τη ζωή κάθε γυναίκας: είμαι έγκυος, στις αρχές του δεύτερου μήνα!

Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη; Οχι φυσικά, με τον Φάνη ήμασταν χρόνια μαζί, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου είχε έρθει κάπως ξαφνικό. Και στα είκοσι τέσσερά μου δεν αισθανόμουν ακόμη έτοιμη να χάσω την ελευθερία μου – εξάλλου ήμουν μικρή ακόμη! Οσο για την ευθύνη της μητρότητας, ποιος την αισθάνεται στο πετσί του προτού να γίνει γονιός;

Το ταξίδι έπεφτε μέσα στο πρώτο «κρίσιμο» τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Παρόλο που είχα μια μικρή αποκόλληση, ο γιατρός, παραδόξως, δεν μου απαγόρεψε το ταξίδι, λόγω της άριστης φυσικής μου κατάστασης, αλλά και του νεαρού της ηλικίας μου. Ο Φάνης, παρόλο που δεν θα ερχόταν μαζί μας, λόγω δουλειάς, δεν είχε αντίρρηση να ταξιδέψω. Οι τρομερές Ελληνίδες γιαγιάδες όμως; Ημουν σίγουρη ότι θα φοβούνταν για το μωρό και δεν θα με άφηναν να πάω!

Κάπως έτσι, λοιπόν, ήταν που αποφασίστηκε, από εμένα, τον Φάνη και την αδελφή μου, που μας είχε έρθει από τη γενέτειρά μου, το Ρέθυμνο, στην Κομοτηνή τον Ιούλιο, να κρατήσουμε κρυφό το γεγονός της εγκυμοσύνης. Το ξέραμε μονάχα οι τρεις μας – τόσο η αδελφή μου όσο και ο άνδρας μου είναι κάτι παραπάνω από τάφοι, όταν το θέλουν…

«Ναι, αλλά με τη βαλίτσα; Τι θα γίνει με τη βαλίτσα; Αφού δεν κάνει να σηκώνω βάρος!», έφερα τις αντιρρήσεις μου εγώ.

«Κανένα θέμα! Θα πούμε ότι έχεις τη μέση σου και θα τη σηκώνω εγώ!», απάντησε η αδελφή μου, πάντα εφευρετική σε κάτι τέτοια.

«Ναι, αλλά θα το χάψει η μαμά;», συνέχισα εγώ να δυσπιστώ. «Αφού ποτέ ως τώρα δεν είχα τη μέση μου!».

«Ε, δεν πειράζει, θα πούμε ότι το έπαθες τώρα! Για όλα υπάρχει πρώτη φορά!», ήρθε η αποστομωτική απάντηση.

«Και με το αλκοόλ τι θα γίνει; Η μαμά ξέρει ότι πάντα πίνω λίγο κρασάκι, όταν βγαίνω!», είπα πάλι εγώ, το πνεύμα αντιλογίας.

«Ε, θα πίνεις λίγο και θα αφήνεις το υπόλοιπο!», απάντησε ο Φάνης αυτή τη φορά, αφού ο γιατρός δεν μου είχε απαγορέψει εντελώς το αλκοόλ.

«Και με το δωμάτιο τι θα γίνει, πού θα καπνίζει η μαμά; Εγώ δεν αντέχω την τσιγαρίλα, πόσω μάλλον τώρα, που είμαι έγκυος!».

«Θα πούμε στη μαμά να μείνει μόνη της και εμείς σε άλλο δωμάτιο, για να μη στριμωχνόμαστε – άλλο που δεν θα θέλει!», απάντησε η αδελφή μου, και ο άνδρας μου, που ήταν φανατικός αντικαπνιστής σαν εμένα, δεν είχε παρά να επικροτήσει την απόφαση.

Κι έτσι, λοιπόν, όλα πήραν τον δρόμο τους και έγιναν όπως τα είχαμε υπολογίσει… Ξεκίνησε το ταξίδι με το μωρό στην κοιλιά ινκόγκνιτο. Βαρκελώνη, Βαλένθια, Γρανάδα, Κόρδοβα, Σεβίλλη, Μαδρίτη, όλες αυτές τις πόλεις τις επισκεφθήκαμε με το γκρουπ και κανένας δεν κατάλαβε το παραμικρό από την εγκυμοσύνη μου. Δεν είχα κανένα πρόβλημα ούτε με την αφόρητη ισπανική ζέστη ούτε και με τις ατέλειωτες ώρες ποδαρόδρομου, που ήταν αναγκαίες για να περιδιαβούμε απ’ άκρη σ’ άκρη τις πιο διάσημες πόλεις της Ισπανίας. Βέβαια, υπήρχαν κάποια θεματάκια…

Η πάντα ανικανοποίητη πείνα μου ήταν ένα από αυτά. Πεινούσα κυριολεκτικά συνεχώς! Και η καημένη η μητέρα μου, που κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, όλο και με άφηνε να φάω και από το δικό της φαγητό και απορούσε με τη μεγάλη μου όρεξη… Απορούσε, επίσης, που κάποια πρωινά έκανα εμετό από το πρωινό κούνημα του λεωφορείου, εγώ που δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα μεταφορικά μέσα! Κι όμως, ούτε τότε υποψιάστηκε κάτι ούτε και με τη μειωμένη μου όρεξη για κρασί κατά τις βραδινές εξορμήσεις μας, αλλά ούτε και με τη μέση μου, που, μυστηριωδώς, δεν καλυτέρεψε καθόλου μέχρι το τέλος του ταξιδιού!

Με την αδελφή μου, όμως, τα χρειαστήκαμε για τα καλά όταν με έπιασε, κατά τις πρώτες μέρες του ταξιδιού, δυνατός βήχας -ποιος ξέρει από τι- και αρνιόταν να με εγκαταλείψει. Αισθανόταν, βλέπετε, ότι είχε κάποια ευθύνη απέναντι στο μωρό και τον Φάνη, ως η μόνη που γνώριζε το μυστικό μας… Βρήκαμε, λοιπόν, διανυκτερεύον φαρμακείο στη Βαρκελώνη, για να μας δώσουν αντιβηχικό. Ελα, όμως, που δεν μπορούσα να ομολογήσω στον φαρμακοποιό, με τη μητέρα μου μπροστά, ότι ήμουν έγκυος! Ο,τι μου έδωσε, το πήρα, πάντως, και ως εκ θαύματος ο βήχας σταμάτησε και το μωρό επέστρεψε σώο, εν τέλει, στην πατρίδα από την περιήγηση στη χώρα των ταυρομάχων!

Το μυστικό κρατήθηκε δύο μήνες ακόμη και ξεφουρνίστηκε το φθινόπωρο, προκαλώντας, όπως ήταν φυσικό, το αναμενόμενο σοκ σε αμφότερες τις οικογένειες. Ολοι απόρησαν, φυσικά, με την απόφασή μου να ριψοκινδυνέψω τη ζωή του μωρού μου με το ταξίδι, γνώριζαν, όμως, πόσο πεισματάρα ήμουν και δεν μίλησαν! Εξάλλου, όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν, δεν είχαν; Μόνο η πεθερά μου -εξαιρετική γυναίκα κατά τα άλλα- γύρισε και είπε το αξέχαστο, σαν το έμαθε: «Αν γνώριζα ότι ήσουν έγκυος, δεν θα σε άφηνα να πας!». Εχουν γνώσιν οι φύλακες, λοιπόν…