Στο νέο της έργο, «Απαγωγή» (εκδόσεις «Καστανιώτη»), ξετυλίγει μια αληθινή ιστορία φρίκης, όπου ο έρωτας, η προδοσία και η απληστία οδηγούν στον πιο σκληρό θάνατο. Ενας εφοπλιστής και η γραμματέας του πέφτουν θύματα απαγωγής και βασανισμού από ανθρώπους χωρίς ψυχή, ενώ μία μάνα γίνεται η φωνή που ξαναζωντανεύει την κόρη της μέσα από τη Δικαιοσύνη. Η Νικολούλη, με τη γνώριμη ευαισθησία και επιμονή της, φωτίζει τα άδυτα της μαφίας, της διαφθοράς και του ανθρώπινου κακού, εκεί όπου η αλήθεια δεν πεθαίνει, όσο και αν τη θάψουν. 

Τι ήταν αυτό που σας συγκλόνισε περισσότερο στην υπόθεση της «Απαγωγής»; Ηταν η βία των γεγονότων ή η επιμονή της μάνας που δεν σταμάτησε να ψάχνει;

Δεν με συγκλόνισε μόνο η βία των γεγονότων, αν και ήταν ωμή, σχεδόν τελετουργική. Ηταν η σιωπή που τη συνόδευε. Η σιωπή που σκεπάζει εγκλήματα και πνίγει όχι μόνο τα ίχνη αλλά και τις ευθύνες. Σε αυτήν την ιστορία με συντάραξε, με διαπέρασε, η φιγούρα της μάνας. Η αστείρευτη δύναμη και η επιμονή της να βρει την αλήθεια κόντρα σε όλα. Αυτή η μητέρα ήταν η πυξίδα μου. Εκεί όπου άλλοι κουράζονται ή φοβούνται, είναι η μόνη που μένει όρθια. Σε τέτοιες ιστορίες, η μάνα δεν είναι απλώς πρόσωπο, είναι η ηθική ραχοκοκαλιά της έρευνας. Αντιστέκεται στο σκοτάδι όταν όλα γύρω της έχουν καταρρεύσει. Στην «Απαγωγή», όπως και στη ζωή, αυτή η φωνή γίνεται ο μόνος ήχος που δεν μπορεί να φιμωθεί. Ηταν η φωνή που με οδήγησε να δω πίσω από τη βία, πίσω από τα προσωπεία που αλλάζουν χέρια και ρόλους. Τελικά, ήταν η φωνή της μάνας αυτή που έδωσε διέξοδο στο φως.

Στο βιβλίο βλέπουμε το Κακό να φορά διαφορετικά πρόσωπα, από τη μαφία έως την καθημερινή προδοσία. Πιστεύετε πως το πραγματικό έγκλημα αρχίζει πάντα από μία ψυχή που δεν αγάπησε ποτέ;

Ναι, το πιστεύω βαθιά. Το έχω δει μέσα από δεκάδες υποθέσεις στα χρόνια που ερευνώ εγκλήματα. Πάντα πίσω από την πράξη βλέπω μία πληγή που δεν κλείνει. Συνήθως ξεκινά από μία έλλειψη. Μία ψυχή που δεν έμαθε ποτέ την αγάπη ή που την έχασε νωρίς και έγινε σκληρή σαν πέτρα. Δεν ένιωσε τη συμπόνια γιατί δεν τη διδάχθηκε. Το Κακό δεν εμφανίζεται με ένα πρόσωπο. Φορά μάσκες, αλλά η ρίζα του είναι ίδια, η απουσία ανθρώπινης επαφής. Αυτό ήθελα να δείξω και στο βιβλίο. Οτι πριν από τη διαπλοκή, τις «μεταμορφώσεις», την εμπλοκή με τη μαφία, υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν έμαθε να νιώθει κανένα συναίσθημα. Και τότε η προδοσία γίνεται εύκολη, η ζωή των άλλων μικρή. Εκεί γεννιέται το πραγματικό έγκλημα. Στην «Απαγωγή», άλλοτε είναι ο «Πατριάρχης» που κινεί νήματα μέσα από υγρά κελιά εξουσίας, άλλοτε είναι ο «Αργυρός» που αλλάζει ταυτότητες όπως τα προσωπεία στο θέατρο. Σε τέτοιες ψυχές το κενό γίνεται σκοτάδι και αυτό το σκοτάδι, όταν δεν αντιμετωπίζεται, καταπίνει αθώους.  

Η Μυρτώ και ο Αλκης παρουσιάζονται σχεδόν σαν θύματα ενός συστήματος. Πώς καταφέρατε να τους αποδώσετε όχι μόνο ως πρόσωπα μιας δικογραφίας, αλλά ως ανθρώπους που ζητούν δικαίωση μέσα από τη γραφή σας;

Αυτό ήταν για εμένα το μέγιστο στοίχημα. Δεν ήθελα ο Αλκης και η Μυρτώ να μείνουν μόνο ως θύματα. Ηθελα να έχουν φωνή, αναπνοή, παρελθόν, αδυναμίες, φόβους. Να τους δω όπως βλέπω τα θύματα σε όλες τις υποθέσεις που ερευνώ τόσα χρόνια: ως ανθρώπους που είχαν μια ζωή πριν εξαφανιστούν. Γι’ αυτό και η έρευνα στο βιβλίο λειτουργεί όπως και στην τηλεόραση, σταδιακά, με μικρά κομμάτια που ενώνονται. Ενα τηλεφώνημα από Κεχριές, μία κάμερα στην Κινέτα, ένα αόρατο βλέμμα στο Μαρούσι, όταν ο χείμαρρος γίνεται και δικαστής και δήμιος. Η Μυρτώ δεν είναι απλώς «η γραμματέας». Ο Αλκης δεν είναι μόνο «ο εφοπλιστής». Είναι άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν σε έναν κόσμο ισχύος, διαπλοκής και φόβου. Και ο μόνος τρόπος να τους αποδώσω δικαιοσύνη στη γραφή ήταν να τους δώσω χώρο. Να αφήσω τη ζωή τους να ξεδιπλωθεί, ώστε ο αναγνώστης να νιώσει αυτό που ζητούν: αλήθεια, απαντήσεις, δικαίωση, λύτρωση.

Σε ποιο σημείο μιας τόσο σκοτεινής έρευνας ο δημοσιογράφος κινδυνεύει να χάσει την πίστη του στον άνθρωπο και στη Δικαιοσύνη; Και πώς την ανακτά;

Την πίστη σου δεν τη χάνεις, όμως ο κίνδυνος να κλονιστεί είναι πάντα εκεί. Τον συναντάς όταν βλέπεις θεσμούς να αδρανούν, να σωπαίνουν, αρχεία να χάνονται, ευθύνες να θάβονται κάτω από λάσπες, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Οταν το «σύστημα» παρουσιάζει τα θύματα ως αριθμούς, όταν παλεύεις με ανθρώπους που έχουν μάθει να κρύβουν. Εκεί λυγίζεις… Οταν βλέπεις την κοινωνία να συνηθίζει το σκοτάδι, όταν βλέπεις πως κάποιοι θεωρούν τη βία «φυσικό αποτέλεσμα» και τις ζωές «αναλώσιμες». Αλλά πάντα κάπου εκεί ξαφνικά βρίσκεις πάλι την ελπίδα. Οταν το φως πέφτει στο στούντιο και κάποιος, για πρώτη φορά, λέει την αλήθεια. Σε έναν σημαντικό μάρτυρα που αποφασίζει να μιλήσει, μες στη νύχτα, γιατί κάτι μέσα του δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Στον αστυνομικό που δεν βολεύεται απλώς με το να βάλει έναν φάκελο στο αρχείο. Στο τηλεοπτικό συνεργείο που θα μείνει μέχρι το πρωί, για να μη χαθεί μία μαρτυρία. Η πίστη στον άνθρωπο δεν είναι θεωρία, είναι πράξη. 

Η «Απαγωγή» κλείνει με μια αίσθηση Θείας Δίκης. Εσείς, έπειτα από τόσα εγκλήματα που έχετε φωτίσει, πιστεύετε πως τελικά η Δικαιοσύνη, ανθρώπινη ή θεϊκή, έρχεται πάντα;

Η ανθρώπινη Δικαιοσύνη, όχι, δεν έρχεται πάντα. Εχω δει πολλές υποθέσεις να μένουν μισές. Πρόσωπα που δεν λογοδότησαν, εγκλήματα να «ξεπλένονται» από ένα ποτάμι, από μία θεομηνία, από ένα λάθος στη διαδικασία. Αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη Θεία Δίκη. Στην «Απαγωγή» το έζησα ξανά… Η Θεία Δίκη μπορεί να αργήσει, να κάνει κύκλους, να μας βασανίσει, αλλά στο τέλος βρίσκει χώρο και τρόπο. Το φως της αλήθειας, όσο και αν το πολεμά το σκοτάδι, θα βρει μία χαραμάδα για να αποκαλυφθεί. Αυτό πιστεύω ύστερα από τόσα χρόνια. Στη Δικαιοσύνη που έρχεται όταν επιμένουμε. Οταν δεν σιωπούμε. Οταν δεν ξεχνάμε. Δεν είναι πάντα έγκαιρη, αλλά θα έρθει. Γι’ αυτό ερευνούμε, για να της ανοίγουμε τον δρόμο.