Το «Αυτά δεν λέγονται», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Opera σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Γκολφινοπούλου, είναι ένα βιβλίο-μαρτυρία. Αλλά όχι με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος διδακτισμού ούτε δραματοποίηση. Υπάρχει μόνο ένας άνδρας που επιστρέφει στο σώμα του παιδιού που ήταν. Κι αυτό το παιδί ζητά να ακουστεί. Οχι να το λυπηθούμε. Να το δούμε. Να το πιστέψουμε.

Διάβασα το βιβλίο σε δύο καθίσματα και σηκώθηκα και τις δύο φορές. Για να περπατήσω. Να αναπνεύσω. Να καταπιώ. Οχι γιατί δεν αντέχεται. Αντέχεται, γιατί είναι αληθινό. Ο Palomas δεν γράφει για να εκδικηθεί. Δεν γράφει ούτε καν για να εξηγήσει. Γράφει για να σώσει το παιδί μέσα του. Γράφει για να του πει «τώρα σε βλέπω, τώρα σε ακούω, τώρα σε αγαπώ».

Το πιο σπαρακτικό δεν είναι η περιγραφή της κακοποίησης. Είναι η περιγραφή του τραύματος που πέρασε στη μητέρα του. Πόσος πόνος χωράει στο βλέμμα μιας μάνας που δεν ήξερε, που δεν μπόρεσε να προστατεύσει; Κι όταν το παιδί αυτό, ενήλικας πια, λέει «εκείνο το τραύμα δεν το συγχωρώ», καταλαβαίνεις πως δεν γράφτηκε ούτε μία λέξη χωρίς τίμημα.

Δεν είναι εύκολο βιβλίο. Αλλά ούτε και βαρύ. Γιατί μέσα στον πόνο υπάρχει φως. Οχι αισιοδοξία, αλλά φως. Εκείνο το φως που έχει μόνο η αλήθεια όταν ειπωθεί όπως της αξίζει: χωρίς κραυγές, χωρίς στόμφο. Μόνο με σεβασμό και επίγνωση.Η μετάφραση κρατάει αυτόν τον χαμηλό τόνο και η έκδοση είναι λιτή, όπως πρέπει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Γιατί δεν ταιριάζουν οι τυμπανοκρουσίες στην εξομολόγηση. Οταν το έκλεισα, σκέφτηκα τη δική μου σιωπή. Τι κρατάμε μέσα μας; Τι δεν λέμε για να μη διαταραχθεί η κανονικότητα των άλλων; Πόσα παιδιά μεγαλώνουν με την ενοχή που θα έπρεπε να βαραίνει άλλους; Δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που σε συγκινεί. Είναι ένα βιβλίο που σε φέρνει ενώπιον της ευθύνης σου ως ανθρώπου. Να ακούς. Να βλέπεις. Να μην προσπερνάς. Κι αν κάτι τελικά πρέπει να λέγεται, είναι αυτό: ο λόγος σώζει, όταν κάποιος έχει το θάρρος να τον πει κι άλλοι το κουράγιο να τον ακούσουν.