Εκεί όπου υπήρχαν γκράφιτι, πανό, αφίσες και εγκατάλειψη, τώρα υπάρχουν ένα καινούργιο κυλικείο, εκπαιδευτικοί χώροι, ιατρεία για όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, καθαριότητα και οργάνωση. Οι νέοι, ανακαινισμένοι χώροι στη Νομική Σχολή θα μπορούσαν να είναι μία αποτύπωση σε μικρότερη κλίμακα του πριν και του μετά της χώρας.

Βέβαια, ο Τσόρτσιλ κάτι ήξερε όταν έλεγε πως «καμία ήττα δεν είναι μόνιμη και καμία νίκη δεν είναι οριστική». Σήμερα δεν υπάρχουν ενεργές καταλήψεις στα πανεπιστήμια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο δεν θα βρεθούν διάφορες ομάδες που θα επιχειρήσουν πάλι κάποιο «αλληλέγγυο ντου», για να καταπατήσουν με το έτσι θέλω έναν δημόσιο χώρο. Για να τον μετατρέψουν σε «αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο» ή σε λιγότερες, αλλά υπαρκτές, περιπτώσεις ακόμα και σε προκάλυμμα κάποιου ορμητηρίου. Ομως, η διαφορά είναι ότι ακόμα και αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, η Πολιτεία θα αντιδράσει. Δεν θα το θεωρήσει «παράδοση δεκαετιών», όπως πρόσφατα το χαρακτήρισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ούτε δήθεν εθιμικό δικαίωμα. Δεν θα κάνει τα στραβά μάτια και θα επιχειρήσει το αυτονόητο: την ανακατάληψη του δημόσιου χώρου και την απόδοσή του στους πολίτες.

Η επίσκεψη της υπουργού Παιδείας, Σοφίας Ζαχαράκη, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το πρώτο και μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, είναι δηλωτική της στήριξης που δίδεται στα δημόσια πανεπιστήμια. Οχι, φυσικά, η επίσκεψη αυτή καθαυτή, αλλά όλα αυτά που έχουν προηγηθεί, όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν. Από την κατάργηση του νόμου για το άσυλο μέχρι την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, την ενίσχυση της εξωστρέφειας και το νέο θεσμικό πλαίσιο για την ασφαλή λειτουργία των Ιδρυμάτων. Το γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα λειτουργήσουν τα πρώτα μη κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι θα μείνουν πίσω τα δημόσια. Αντίθετα, θα υπάρξει εμπλουτισμός του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας, θα προσελκυστούν φοιτητές και ακαδημαϊκοί από το εξωτερικό και, γιατί όχι, μπορεί να προκύψουν συνέργειες και δυνατότητες που μέχρι σήμερα δεν μπορούσαμε καν να διανοηθούμε.