Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για δύο φαντάσματα. Το ένα είναι της δημοσκοπικής παράλυσης, με σημαντικότερη αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, που υπό τον Σ. Φάμελλο αδυνατεί να εκφράσει νέο πολιτικό λόγο και να εμπνεύσει. Απεναντίας, έχει βουτήξει -και αυτός- στην κολυμπήθρα της μίμησης του παλιού πολακικού σχήματος, ελπίζοντας ότι η τοξικότητα θα μεταλλαχθεί σε κοινωνικό αντίκρισμα. Το δεύτερο φάντασμα είναι αυτό της σχεδιαζόμενης επανεμφάνισης του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό, κάτι που μόνο οι πολιτικά αφελείς και οι φανατικοί του υποστηρικτές δεν είχαν αντιληφθεί ως προφανές σενάριο από την πρώτη κιόλας στιγμή που ακούστηκε το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη.

Η κοινή τροπολογία για επαναφορά της 13ης σύνταξης, κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και κατάργηση ή ενσωμάτωση της προσωπικής διαφοράς που κατέθεσαν την περασμένη Τετάρτη, 23 Ιουλίου, καθώς και η κατάθεση, την προηγούμενη μέρα, κοινής πρότασης για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν οι απτές αποδείξεις των προθέσεων των επικεφαλής των δύο για διερεύνηση της κοινής σύμπλευσης. Τα δύο φαντάσματα που τους κυνηγούν είναι σαφές ότι προκαλούν τον τρόμο της συρρίκνωσης και για τους δύο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν εξελίσσεται κάτι διαφορετικό στο παρασκήνιο όσον αφορά την τακτική προσεγγίσεων από την πλευρά Τσίπρα. Για τη μεν περίπτωση του Αλ. Χαρίτση θεωρείται σχεδόν βέβαιο, ενώ για την περίπτωση Φάμελλου δεν είναι λίγοι όσοι ανησυχούν για την πιθανότητα να διαδραματίσει ρόλο Δούρειου Ιππου. Να κινηθεί, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση της απορρόφησής του από το νέο σχήμα Τσίπρα.

Παράλληλα, τα φαντάσματα κοιτάζουν και προς την πλευρά της Χ. Τρικούπη. Για τον απλό λόγο ότι στην περίπτωση επανασυσπείρωσης ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς, η απώλεια της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το ΠΑΣΟΚ είναι μία σημαντική πιθανότητα. Στην περίπτωση της επιστροφής Τσίπρα δεν είναι απλή πιθανότητα, αλλά σχεδόν βεβαιότητα. Ολα αυτά, όμως, εξελίσσονται πολύ μακριά από την πολιτική ουσία, με τεκμηριωμένες προτάσεις, σαφή πολιτικό λόγο, μακριά από επιπόλαιους λαϊκισμούς και τοξικότητες. Γιατί σε καμία περίπτωση η πολιτική ουσία -αυτή που εν τέλει κρίνεται από τους πολίτες στις εκλογές- δεν είναι ούτε να μιλάς για Καμόρα από το βήμα της Βουλής ούτε να εμφανίζεσαι χωρίς γραβάτα και με ξεκούμπωτο πουκάμισο στο Προεδρικό Μέγαρο ούτε να επιμένεις να μπεις με τη συνοδεία ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπου από την Παλαιστίνη…