Ταυτόχρονες ειδήσεις μού δίνουν την αφορμή να δω το θέμα με δεδομένη την έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής όχι από την κυβέρνηση -που από τη δραστηριότητα της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη, έχει να επιδείξει σημαντικό έργο -αλλά από την Αυτοδιοίκηση. Πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια.

Σχεδόν ταυτόχρονα ανακοινώθηκε πως το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων άνοιξε τον δρόμο για την πλήρη αποκατάσταση και αξιοποίηση, ως πολιτιστικό κέντρο, της πατρικής κατοικίας του Μίκη Θεοδωράκη στον Γαλατά Χανίων -του 19ου αι.-και εγκαινιάστηκε το Δημοτικό Μουσείο Γιάννη Ρίτσου στην ιστορική κατοικία του ποιητή στη Μονεμβασιά. Αρχικά εξαγοράστηκε από τον δήμο και εν συνεχεία χρηματοδοτήθηκε από το ΥΠΠΟ.

Τις ίδιες μέρες από την «κραυγή» της Εταιρίας Συγγραφέων, που ζητάει την παρέμβαση του δήμου, πληροφορηθήκαμε πως πωλείται -μέσω αγγελίας στο… Facebook- στην Πρέβεζα η οικία που έμεινε-έστω και για 32 μόλις μέρες- ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης. Ο πιο γνωστός τραγικός αυτόχειρας της ποίησης και της μελαγχολίας. Για τους πιο «παλιούς» στη νεολαία της λογοτεχνίας και της ποίησης η Πρέβεζα ήταν μακρινή -κάπου στην, τότε, φτωχή Ηπειρο που δεν μας είχε αποκαλύψει τη μοναδικότητά της- αλλά γνωστή. Γιατί στις λευκές σελίδες της, ως αδιάφορη, είχε καταγραφεί μία συγκλονιστική ιστορία απελπισμένου, ανεκπλήρωτου έρωτα. Του συνεχώς καταδιωκόμενου, από την ίδια του τη ζωή, ποιητή με την επίσης ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη. Η αυτοκτονία του, με πιστόλι που είχε μόλις αγοράσει- το πιστόλι ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη- εκεί στην παραλία της Πρέβεζας, κάτω από έναν ευκάλυπτο, αλλά και η καταγεγραμμένη δυσμενής μετάθεσή του ως δημόσιος υπάλληλος στη μοναξιά μιας μικρής, άοσμης πόλης, η λευκή του σχέση με την ερωτευμένη νεαρή που -αργότερα τα μάθαμε -του ζητούσε να την παντρευτεί, αλλά αυτός αρνήθηκε γιατί το γνώριζε πως ήταν συφιλιδικός, όλο αυτό το θεατρικό έστησε, ως τις μέρες μας, ένα σκηνικό που δεν επιτρέπεται να χαθεί.

Πρόκειται για ένα μικρό ακίνητο,  στην οδό Δαρδανελίων, σε μια γνωστή περιοχή της πόλης, το Σεϊτάν Παζάρ, που φέρει από χρόνια τη σημασία της ιστορικής μνήμης με εντοιχισμένη πλάκα, ενώ στα λίγα μέτρα στέκει η προτομή του ποιητή.

Πόσο απλό, πολύ απλό θα ήταν, την ίδια στιγμή της αναγγελίας της πώλησης να είχαν προβεί σε ανακοινώσεις ουσιαστικής παρέμβασής τους και ο Δήμος Πρεβέζης και η Περιφέρεια Ηπείρου, ξεκαθαρίζοντας πως η οικία του Καρυωτάκη θα διασωθεί και θα κοσμήσει ως πολιτιστικό κέντρο ή και μουσείο την πόλη της Πρέβεζας, έστω κινητοποιώντας τη διάθεση πολλών πλέον σύγχρονων χορηγών για την εξασφάλιση του τιμήματος.

Εως τώρα δεν έχουμε καμία σχετική αντίδραση παρότι, πλέον, έχει διαφανεί η ανάγκη -όχι μόνο για την Πρέβεζα -να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της εποχής που, ακόμη και για καθαρά τουριστικούς λόγους, δεν περνάει πια το κορεσμένο μοντέλο μιας πόλης, μιας χώρας «με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου». Ο ποιητικός, τραγικός έρωτας και το τέλος του σίγουρα μετράνε πιο πολύ.