Καταδιώκεται. Διώκεται. Προπηλακίζεται. Συμπαραστάτης των προσπαθειών για τη μη «βεβήλωση» της πατρίδας με το πάτημα Ισραηλινών τουριστών ανέκραξε: «Είναι ανεπιθύμητοι- σ.σ. οι Ισραηλινοί τουρίστες στο κρουαζιερόπλοιο, οι άνθρωποι που κατέβαιναν στη χώρα μας. Είμαι ξεκάθαρη και δεν μπορώ σε αυτό να βάλω καμία υποσημείωση».

Δεν πειράζει, συντρόφισσα Σία μου. Πες τα εσύ όπως τα νιώθεις, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου και τη σιγουριά πως ζεις σε μία χώρα που, τελικά και ευτυχώς, σε τίποτε δεν σου μοιάζει ως προς το καθεστώς ελευθερίας που ισχύει για όλους τους άλλους. Δηλαδή, εμάς τους πολλούς, που απολαμβάνουμε το δυτικόστροφο -και αξιακά- δημοκρατικό καθεστώς μας και που και εμείς μπορούμε να λέμε τη γνώμη μας για εσάς, ακόμα αν κινδυνεύουμε να μας «ρουβικωνοποιήσετε». Αλλωστε, ο Αντιρατσιστικός Νόμος 4285-2014, που ποινικοποιεί αυστηρά όποιον δημόσια ή προφορικά, μέσω διαφόρων διόδων προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος κατά ομάδων προσώπων ή προσώπου με βάση τη φυλή, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τελικά αποδεικνύεται πως σε εσάς είναι αναγνώσιμος μόνον σε ό,τι αφορά σε μειονότητες ή ταυτότητα φύλων.

Η αλήθεια είναι πως η, αρχική, αβελτηρία της κυβέρνησης και δη του αρμόδιου υπουργείου Ναυτιλίας στο πρώτο πείραμα ρατσιστικής δίωξης και, τελικά, εκδίωξης Ισραηλινών τουριστών στο νησί της Σύρου, σας ξάφνιασε ευχάριστα και εσάς και τους ιδεολογικά συνοδοιπόρους σας των μονοψήφιων κομμάτων και των λοιπών εξωκοινοβουλευτικών ομοίων σας. Θεωρήσατε πως η χώρα, τα λιμάνια της, τα ξενοδοχεία της, τα καταστήματα, οι δρόμοι και οι πλατείες της είναι λαμπρό πεδίον δράσης για την ολοκληρωτική εξάπλωση της ρατσιστικής βίας. Η συλλογική ευθύνη, εχθρός της Αριστεράς, μόνον όταν βρίσκεται η ίδια με την πλάτη στον τοίχο και όχι όταν πρόκειται για απλό κάτοχο διαβατηρίου ή συμβόλου θρησκεύματος, ήρθε απέναντί σας η ίδια προσωπικά ορθώνοντας τοίχο αδιαπέραστο. Τον τοίχο που όρθωσαν στη Ρόδο, στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης και θα συνεχίσουν να τον στερεώνουν και αλλού, όπου χρειαστεί, εφόσον εσείς επιμένετε, όσοι ζουν από το επάγγελμα της φιλοξενίας-εκατομμύρια -ή το διοικούν αλλά και όσοι ζουν και αναπνέουν την ελευθερία που μας εγγυάται ο δυτικός πολιτισμός.

Αλλωστε, είναι γνωστόν πως τα περιφερόμενα μπουλούκια βιοπορίζονται από τον ατζέντη τους και όταν οι εισπράξεις από την παράσταση δεν αποδίδουν, συνήθως, πληρώνουν ακόμη και τα εισιτήρια επιστροφής από την τσέπη τους και, εν συνεχεία, διαλύονται. Οι κομματικοί θίασοι απλώς δεν εισπράττουν ψήφους γιατί όλοι οι άλλοι θέλουν τις δουλειές τους για να επιβιώσουν.