ΜΕ την τροπολογία Πιερρακάκη, θεσπίζεται ειδική μηνιαία σύνταξη 1.700 ευρώ, διαγράφει οφειλές προς το Δημόσιο, θωρακίζει τις αποζημιώσεις παραιτούμενο από όποια αντιδικία και καλύπτει πλήρως ιατρικές θεραπείες και έξοδα για ψυχολογική στήριξη.

ΘΑ πει κανείς, όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα; Ναι, είναι αυτονόητα, μόνο που κανείς στο παρελθόν δεν είχε προνοήσει τη νομοθέτησή τους. Ετσι, μετά από οποιαδήποτε τραγωδία οι συγγενείς θυμάτων και οι επιζήσαντες, πέρα από τον προσωπικό τους Γολγοθά, κατ’ αρχάς δεν είχαν κάποια πραγματική στήριξη από το κράτος και, κατά δεύτερον, ήταν αναγκασμένοι να ταλαιπωρούνται επί χρόνια σε μια δικαστική αντιπαράθεση με την Πολιτεία διεκδικώντας αποζημιώσεις.

ΣΕ αυτό το σημείο αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία η νομοθετική ρύθμιση Πιερρακάκη, καθώς στην ουσία υλοποιεί μια εμβληματική μεταρρύθμιση. Αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, το οποίο ανέκαθεν λειτουργούσε «τυφλά» με μια κουλτούρα αντιδικίας, επιλέγοντας τη δικαστική σύγκρουση ακόμα και όταν η έκβαση των υποθέσεων ήταν προδιαγεγραμμένη.

ΑΠΟ εδώ και πέρα, λοιπόν, θεσπίζεται μηχανισμός εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών με ουσιαστική συμμετοχή του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ώστε οι διαφορές πολιτών – Πολιτείας να επιλύονται χωρίς πολυετείς δίκες, ταλαιπωρία και οικονομική εξόντωση για τους δικαιούχους αποζημιώσεων. Δημιουργείται ένα «ειδικό τμήμα ταχείας αντίδρασης», το οποίο θα απαντά με υπευθυνότητα και ταχύτητα για κρίσιμες ή επείγουσες υποθέσεις. Στην ουσία, θα εισηγείται την παραίτηση του Δημοσίου από άσκοπες ή προδήλως χαμένες δίκες, όταν υπάρχει αμετάκλητη απόφαση ή νομολογία υπέρ των πολιτών.

ΗΤΑΝ αυτονόητο; Ναι. Ηταν δύσκολο; Προφανώς, γιατί αν ήταν εύκολο θα είχε γίνει εδώ και δεκαετίες. Τώρα, όμως, κάτι αλλάζει. Το κράτος ενισχύει τη σχέση εμπιστοσύνης με τον πολίτη. Και το επόμενο βήμα θα είναι να γίνει αμφίδρομη αυτή η σχέση.

Οι εκλογές στην Ουκρανία και οι «εκλογές» στη Ρωσία

Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και αρκετές ακόμα χώρες πιέζουν για τη διεξαγωγή εκλογών στην Ουκρανία. Προφανώς και ο στόχος είναι να φύγει από την εξουσία ο Ζελένσκι, ώστε ο επόμενος πρόεδρος της Ουκρανίας να υπογράψει μια ειρηνευτική συμφωνία.

Ας φύγει, λοιπόν, ο Ζελένσκι. Το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα είναι ο νέος ηγέτης του Κίεβου, αλλά ότι η Ουκρανία πιέζεται να παραχωρήσει εδάφη. Στην ουσία, δηλαδή, να επιβληθεί η αλλαγή συνόρων διά της βίας κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για θέματα που αφορούν τη χώρα μας, όπως το Κυπριακό ή οι παράνομες και παράλογες διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Μία ερώτηση μόνο. Αφού ο πλανήτης «αγωνιά» για το αν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες στην Ουκρανία και για το ότι πρέπει να διεξαχθούν εκλογές, τότε γιατί δεν ρίχνει το βλέμμα του και στη Ρωσία, όπου ο Πούτιν κυβερνάει εδώ και 25 χρόνια με «εκλογές» όπου δεν συμμετέχει η αντιπολίτευση και στις οποίες κερδίζει με «σταλινικά» ποσοστά;