Ως πολίτης που έχει βιώσει επανειλημμένα τις συνέπειες αυτών των κινητοποιήσεων, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω την αντίθεσή μου στην πρακτική των αγροτικών μπλόκων.

Δεν αμφισβητώ ότι οι αγρότες έχουν δίκαια αιτήματα. Το υψηλό κόστος παραγωγής, οι καθυστερήσεις στις επιδοτήσεις, οι ζημιές από φυσικές καταστροφές και η αβεβαιότητα της αγοράς είναι πραγματικά προβλήματα που απαιτούν λύσεις. Ομως, το μέσο που επιλέγεται για να ασκηθεί πίεση -ο αποκλεισμός δρόμων- δεν μπορεί να θεωρηθεί θεμιτό. Οταν η Ελλάδα «κόβεται στα δύο» από τρακτέρ, δεν πλήττεται η κυβέρνηση αλλά η κοινωνία στο σύνολό της. Ο εργαζόμενος που πρέπει να φτάσει στη δουλειά του, ο ασθενής που μεταφέρεται σε νοσοκομείο, ο επαγγελματίας που μετακινείται για να εξυπηρετήσει πελάτες, όλοι γίνονται άθελά τους θύματα μιας μορφής αγώνα που στερείται αναλογικότητας.

Η εικόνα των μπλόκων από το 1996 μέχρι σήμερα δείχνει ότι η πρακτική αυτή έχει παγιωθεί ως «παράδοση». Ομως, η παράδοση δεν είναι πάντα κάτι που πρέπει να συντηρείται. Αντίθετα, όταν μια μορφή κινητοποίησης προκαλεί περισσότερη ζημιά απ’ όση ωφέλεια, οφείλουμε να την επανεξετάσουμε. Οι αγρότες έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν, αλλά όχι να παραλύουν τη χώρα. Υπάρχουν άλλες μορφές πίεσης: οργανωμένες πορείες, δυναμικές παρουσίες σε υπουργεία, συμβολικές δράσεις που τραβούν την προσοχή χωρίς να καταστρέφουν την καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών. Και πλέον δεν ζούμε στο 1996. Τότε τα αγροτικά μπλόκα ήταν κάτι «νέο» και είχαν μετατραπεί σε τηλεοπτικά σόου. Πλέον η πρακτική έχει ξεπεραστεί και κυρίως… έχει κουράσει.

Η κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει με τον φόβο ότι κάθε χειμώνα θα βρεθεί αντιμέτωπη με αποκλεισμούς. Η αγροτική φωνή πρέπει να ακούγεται, αλλά όχι με τρόπο που δημιουργεί εχθρότητα και κοινωνικό αυτοματισμό. Αντί να ενώνουν, τα μπλόκα διχάζουν. Αντί να κερδίζουν συμπάθεια, προκαλούν δυσφορία. Και τελικά, αντί να πιέζουν αποτελεσματικά την κυβέρνηση, συχνά οδηγούν σε αδιέξοδο και φθορά του ίδιου του αγροτικού κινήματος.

Εχει έρθει η ώρα να αφήσουμε πίσω τη συγκεκριμένη πρακτική. Οι αγρότες αξίζουν σεβασμό και στήριξη, αλλά η κοινωνία αξίζει να ζει χωρίς αποκλεισμούς και παραλύσεις. Ο δρόμος προς τη λύση δεν περνάει μέσα από τρακτέρ που κλείνουν την εθνική οδό, αλλά μέσα από διάλογο, συνεργασία και υπεύθυνες πολιτικές που θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της αγροτικής παραγωγής χωρίς να θυσιάζεται η καθημερινότητα όλων…