Το ερώτημα απηύθυνε στους συμπατριώτες του, μέσω Χ, ο Ιταλός υπουργός Αμυνας, Γκουίντο Κροζέτο, ξαφνιασμένος από το πόσο μαζικά και μαχητικά εξελίχθηκαν οι διαδηλώσεις σε Ρώμη, Μιλάνο, Τορίνο, Μπολόνια και άλλες ιταλικές πόλεις κατά του Ισραήλ, για τη σύλληψη των 500 περίπου ακτιβιστών από όλο τον κόσμο, που επάνδρωναν τα 40 πλοιάρια του «Στολίσκου της Ελευθερίας» (ανάμεσά τους και 27 Ελληνες).

Ούτε οι ίδιοι οι συμπαθούντες την παλαιστινιακή υπόθεση δεν περίμεναν ότι ο Global Sumud Flotilla θα γινόταν ένα «ειρηνικό υπερόπλο», που θα κατάφερνε καίριο πλήγμα στην -ούτως ή άλλως βαριά τραυματισμένη- διεθνή εικόνα του Ισραήλ.

Οι απεργίες και οι σποραδικά ταραχώδεις διαδηλώσεις που ξέσπασαν σε Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, αλλά και σε Τουρκία, Αργεντινή, Μεξικό, Πακιστάν και άλλες χώρες, ήταν σαν ένα προληπτικό μήνυμα συμπαράστασης των λαών του κόσμου προς ένα αδύναμο έθνος που κατακρεουργείται στον βωμό διεθνών συμφερόντων. Ισως επειδή διαισθάνονται πως αύριο-μεθαύριο μπορεί να έρθει και η δική τους σειρά. Οχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά με την ίδια βαρβαρότητα που διέπει πλέον τις διεθνείς σχέσεις και κανοναρχεί τη συμπεριφορά των κυβερνήσεων προς τους υπηκόους τους.

Οσο κι αν διαφωνεί κανείς με την αναγραφή αντι-ισραηλινών συνθημάτων έξω από τα καταστήματα των Starbucks, των Burger King και των Carrefour στη Βαρκελώνη -με το αιτιολογικό της συνενοχής των συγκεκριμένων αλυσίδων με το Ισραήλ- δύσκολα μπορεί να κατηγορήσει τους αυτουργούς τους για αντισημιτισμό.

Αυτός υπάρχει ως τάση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και εκδηλώνεται με βίαιες επιθέσεις φανατικών, όπως η τελευταία στη συναγωγή του Μάντσεστερ. Μόνο που τροφοδότης της δεν είναι πια η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά (ο πιστότερος, πλέον, σύμμαχος του Ισραήλ), αλλά η γενοκτονική πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου.