Απών από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, απών ο γ.γ. του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, απών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, απών και ο φέρελπις ενοποιός της Κεντροαριστεράς, Αλέξης Τσίπρας.

Προς τιμήν τους ήταν εκεί κάποια στελέχη, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Κώστας Τσουκαλάς, ο Κώστας Λαλιώτης, ο Γιάννης Βαρδακαστάνης, ο δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, η Νίνα Κασιμάτη. Εμεινε έτσι το βάρος της «εκπροσώπησης» στην πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ολο αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να περιγραφεί και ως η διάλυση της Κεντροαριστεράς εν κινήσει…

Διότι αποδεικνύει με τον πιο εμφαντικό τρόπο πως οι ιδεοληψίες τους είναι τόσο ισχυρές που γίνονται τείχος που τους χωρίζει με την κοινωνία. Η επιλογή τους να απουσιάσουν από την κηδεία ενός μεγάλου, από τους μεγαλύτερους, Ελληνες δημιουργούς, επειδή είχε δηλώσει τη στήριξή του στη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι η πιο λυπηρή απόδειξη πως δεν μπορούν να ανεχθούν τίποτα και κανέναν αν δεν δηλώνει «προοδευτικός», με τα εισαγωγικά να δηλώνουν πως οι ίδιοι δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν ποτέ πραγματικά προοδευτικοί.

Δεν θα μπορέσουν ποτέ να συλλάβουν αυτό που έλεγε, ένιωθε και υπηρετούσε ένας άλλος μεγάλος, ο Μάνος Χατζιδάκις: πως ήταν δεξιός επειδή «οι δεξιοί σού επιτρέπουν και να μην είσαι μαζί τους». Δεν θα μπορέσουν ποτέ να συλλάβουν την ελευθερία πνεύματος και σκέψης που είχε κατακτήσει αυτός ο δεξιός. «Δεξιό με θες; Δεξιό. Αλλά εγώ, βέβαια, είμαι ένα ζωντανό στοιχείο. Και φυσικά νιώθω πολύ πιο κοντά σ’ ένα ζωντανό στοιχείο του ΠΑΣΟΚ -αν έχει τέτοια το ΠΑΣΟΚ- και της Αριστεράς, παρά μ’ ένα συντηρητικό στοιχείο της Δεξιάς» (συνέντευξη στη Μαρία Ρεζάν).

Αυτή τη φωτεινή, λεπτή γραμμή που είχαν βρει ο Χατζιδάκις και ο Σαββόπουλος δεν θα τη βρουν ποτέ οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της Κεντροαριστεράς. Που τελικά, ούτε σύγχρονοι είναι ούτε καν εκπρόσωποι.