Υπάρχει μια καταπληκτική θεωρία, αυτή του Γάλλου κοινωνιολόγου και στοχαστή, του Jean Baudrillard. Την ονόμασε «θεωρία της υπερπραγματικότητας». Σύμφωνα με αυτήν, οι άνθρωποι στη σημερινή εποχή δεν λειτουργούν μέσα στην πραγματικότητα αλλά μέσα σε ένα σύνολο εικόνων, συμβόλων και τεχνητών παραστάσεων που είναι πολύ πιο πειστικό από την ίδια. Για παράδειγμα, το emoticon με το χαμόγελο J, που βάζουμε κάτω από μία ανάρτηση είτε δική μας είτε ενός άλλου χρήστη, σημαίνει κάτι αρκετά διαφορετικό από το ίδιο το φυσικό – πραγματικό χαμόγελο.

Θα μπορούσε κανείς, και με το δίκιο του, να πει ότι είναι πολύ θεωρητικά όλα αυτά, λες και πιθανώς να αφορούν το κοινό κάποιας πανεπιστημιακής αίθουσας. Και όμως, είναι η ίδια η καθημερινότητα πλέον. Ούτε λίγο ούτε πολύ αφορά όλα τα παιδιά που ζουν και κινούνται στους ρυθμούς του κινητού τηλεφώνου.

Στην ίδια εκδήλωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε ότι πρόσφατα και μετά από παρότρυνση της συζύγου του διάβασε το βιβλίο του κοινωνικού ψυχολόγου Jonathan Haidt, «The Anxious Generation», «Η γενιά του άγχους», σε ελεύθερη μετάφραση.

Η γενιά του κινητού (phone-based generation), λέει ο συγγραφέας, μεγαλώνει με αυξημένα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης, ακριβώς λόγω αυτής της μετάβασης σε μια ψευδο-πραγματικότητα. Η στέρηση ύπνου, η διάσπαση της προσοχής, ο εθισμός, η μοναξιά, η αδιάκοπη σύγκριση με τους άλλους, η τελειομανία, η επιδίωξη της αναγνώρισης μέσω των likes και των άλλων emoticons. Και πολλά πολλά άλλα, που συνθέτουν ένα τεράστιο σκηνικό γεμάτο από ψυχικές διαταραχές.

Πρωτοβουλίες που έχει λάβει ήδη η ελληνική κυβέρνηση, στο πλαίσιο της Εθνικής Στρατηγικής για την Προστασία Ανηλίκων από τον Εθισμό στο Διαδίκτυο (kids wallet, parco.gov.gr, διάφορες υλοποιήσεις του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, εκπαιδευτικά προγράμματα κ.ά.), τεκμηριώνουν ότι η απαγόρευση είναι προβληματικό μέτρο. Ούτως ή άλλως απλώς συζητείται. Αλλες κυβερνήσεις, π.χ. η Αυστραλία, την έχουν ήδη εφαρμόσει.

Πολλοί ήταν αυτοί που ακόμα και λόγω του γεγονότος ότι τα περιοριστικά μέτρα είναι υπό σκέψη βρήκαν ακόμα μία ευκαιρία για να ζεστάνουν τις μηχανές του αντικυβερνητικού ακτιβισμού. Είναι σαφές ότι πρόκειται για εξαιρετικά πολύπλοκο και ευαίσθητο θέμα, είναι δεδομένο ότι σε αυτόν τον διαδικτυωμένο κόσμο οι απαγορεύσεις δεν έχουν ιδιαίτερο μέλλον, ιδίως στην ελληνική κοινωνία και τις ιδιαιτερότητές της. Καλό είναι να μην κλείνουμε τα μάτια, όμως, σε μια διεθνή δύσκολη και επικίνδυνη πραγματικότητα. Γιατί αν σήμερα ο Λουντέμης ξανάγραφε το πιο γνωστό του βιβλίο, θα έβαζε τίτλο: Ενα παιδί μετράει… likes!